LL18: Dit was de zondag van Lowlands 2018 LL18: Dit was de zondag van Lowlands 2018

Jonge gastjes storten zich vol overgave in de moshpit, jongens proberen hun vriendinnen te beschermen door hun armen om ze heen te slaan en achteraf liggen er overal kapotgetrapte zonnebrillen, verloren jasjes en opblaasbeesten op de grond. Wat een krankzinnig slot, een laatste euforische ontlading van Lowlands 2018.

Lees de hele recensie

Best een heavy en toch toegankelijke en, jawel, zelfs dansbare mix. Dat daar maar een halve India gebruik van maakt is vast debet aan de dubbeling met headliner Kendrick Lamar. We geloven niet dat Gagneux op teveel gedachten hinkt voor een allround popfestival. Het is juist de kracht van Lowlands dat mensen daar niet over nadenken, dat zowel de metalhead als de alto als de dude met de opblaasbare eenhoorn los gaan op deze extreme muziek.

Lees de hele recensie

De stapvoetse beat komt er al snel in tijdens de set van Kiasmos. Het tweetal mag op de zondagavond de grote Heineken-tent afsluiten, deels geprogrammeerd tegenover headliner Kendrick Lamar. De aanwezigen hoeven niet aan enige moeheid na al die brakke nachten toe te geven. Kiasmos blijft pulseren met elektronische klanken, terwijl op de achtergrond felbelichte natuurtafereeltjes met bomen, met eenden of andere waterdieren, er gewoon minutenlang zijn.

Lees de hele recensie

Met Agar Agar in de India voelt de avond officieel als begonnen. Er staat nog een hele trits knallers op het programma, maar het Franse duo trekt de nacht alvast naar zich toe met pompende synthpop.

Lees de hele recensie

De jongens van King Gizzard & The Lizard Wizard hingen al even op het terrein rond, maar blijkbaar heeft niemand ze verteld dat er vanavond nog dj's in de Bravo moeten draaien. Terwijl heel Lowlands wacht op Kendrick Lamar, breken de Australiërs vast de halfvolle vuilniszakkenkathedraal af.

Lees de hele recensie

Toch is het een mooie kroon op Murphy's werk dat het hoogtepunt van z'n show een nieuwe track is. 'Fear Less' welteverstaan, vlak voor het eind. Het nummer begint nog rustig, maar verandert na één hard aangeslagen gitaarakkoord plots in een keiharde electroknaller. Inderdaad: Nick Murphy is weer onderweg naar de Alpha en heeft van niemand iets te vrezen. Zelfs niet meer van zichzelf. 

Lees de hele recensie

Voor sommige toeschouwers is de show van Sevdaliza te zwaar. Het is natuurlijk ook geen makkelijke kost. Helemaal als de zangeres de autotune even vol aanzet, vindt in het publiek een schifting plaats. Op momenten roept Sevdaliza dan ook even om de handjes in de lucht. Hoe dan ook: blijven loont, tot de finale waarin de frontvrouw alle bloemen lostrekt. Toch zat De Dans al voorin de set. Terwijl de drumstokken blijven neerdalen danst Gil Gomes Leal als een vallende sidderaal.

Lees de hele recensie

Stoere jongens dus, die DMA's. Des te leuker is het wanneer O'Dell zich toch laat verleiden tot een dansje, losjes in de lucht pompend met zijn vuisten. En uiteindelijk blijkt hij gewoon een klein hartje te hebben: bij het laatste nummer geeft hij het publiek een enthousiast applaus terug om ze te bedanken, plus een kushandje. Aaaah.

Lees hier de hele recensie

Wat een metamorfose heeft Ezra Furman ondergaan: op Into The Great Wide Open was-ie nog een brutale branieschopper, nu ziet de Amerikaan eruit als Lou Reed na een lange nacht in de Adonis. Reeds Transformer was dan ook van grote invloed op Furmans recente Transangelic Exodus, een conceptalbum over queer engelen op de vlucht voor de overheid. 

Lees de hele recensie

Van Spinvis via Amenra en Joost naar Patti Smith. De zondagmiddag hangt van muzikale extremen aan elkaar. En zo zien we het graag. 'Hello everybody, I’m glad to be in the Lowlands!’ Patti Smith opent maar meteen met 'Dancing Barefoot', een van haar beste songs. De 71-jarige punkrock peetmoeder jut het publiek op en stuurt de fotografen weg voor het midden van het podium. Na een bezwerende cover van Midnight Oils 'Beds Are Burning' trekt ze haar jasje uit, gooit het theatraal over haar schouder weg en spuugt nog eens voor ze de volgende zin inzet.

Lees hier de hele recensie

Je zou ze eigenlijk een kopje gemberthee willen aanbieden, een arm om ze heen slaan en vragen of het wel goed met ze gaat. De twee $uicideboy$ sneden zich vroeger in de polsen en die ene is ook nog eens ex-junkie. Maar hun grootste probleem is toch de aanstelleritis. ‘I’m a fuckup’, klinkt het, en dat klopt aardig. De helft van de tijd rappen ze niet eens mee, soms lijken ze zelfs te playbacken. Liever dat dan de megavalse zang die soms klinkt, dat ook wel weer.

Lees de hele recensie

Het is muzikaal niet vernieuwend wat Confidence Man doet, maar het zal ze de reet roesten. Tijdens de change-overs gaan dj en drummer extra in partystand. Het werkt simpelweg goed, die twee frontperformers die met hun uitgestreken gezichten malle danspasjes doen. En een fragment van een klassieke dans. Nu kan het nog. In hun volgende outfit vraagt de choreografie om een paar flinke slokken uit het champagneglas. Artpary van het jaar. 

Lees hier de hele recensie

Het zijn niet de minsten, de artiesten waar de Amerikaanse producer en Zhu mee werkt. Majid Jordan, Skrillex, Tame Impala. Als je met zulke grote jongens werkt, wil je zelf natuurlijk ook wat. Hij heeft zijn eigen met LED’s behangen dj-booth de X-Ray in laten tillen. Een beetje ongemakkelijk, omdat het ding vrij krakkemikkig lijkt. De rand is ook precies zo hoog, dat de dj zich er half achter kan verstoppen. Voor de zekerheid heeft ie ook nog een grote zonnebril en een hoed op: hij wil het graag een beetje mysterieus houden. Zijn muziek is allesbehalve dat. Inwisselbare EDM, maar met een vage suggestie van authenticiteit om het ook bij backpackers aan te laten slaan. Dat is namelijk de potentiële doelgroep. (RH)

De tering, wat is het druk in de X-Ray. En dan zijn het ook nog vooral pubers, die vrij weinig ruimte innemen. Het past alsnog niet, en het staat rijendik tot ver buiten de tunnel. Binnen is het ondertussen bloedheet. En dat allemaal voor internetsensatie Joost.

Lees de hele recensie

Spinvis en Lowlands hebben een goed huwelijk. Weinig andere acts zouden de Heineken zo vol trekken, vroeg op de zondagmiddag. En het is dan wel dringen, zodra hij aftrapt.

Lees de hele recensie

‘Human’ had een wat betere behandeling verdiend, maar de andere grote hit - ‘Skin’ - krijgt wel de lucht en liefde waar de show aan tekort komt. Goed gezongen ook. Dan blijft het applaus kletteren. En dan is het nog moeilijker te begrijpen dat Rag’n’Bone Man denkt: laat ik nu weer eens even een paar minuten matig rappen.

Lees de hele recensie

Natuurlijk begrijpen we dat een beetje bombast nodig is in de Bravo, maar Tom Odell gaat vandaag veel te ver. Als de Britse evenknie van Thierry Baudet klimt hij op z'n piano om er vervolgens af te springen en te vervallen in een flauw stukje 'Für Elise'. Weet je nog toen Tom Odell een ideale schoonzoon met puppy-ogen was? Nu is hij een vervelende volksmenner die met z'n pianokruk gooit terwijl z'n bandleden soleren. Net niet hard genoeg om cool te zijn: 'Let's go fucking crazy.'

Lees de hele recensie

Amber Run kan ons er maar niet aan herinneren waarom we indiefolk een jaar of tien terug zo'n boeiend genre vonden met z'n allen. Het vijftal klinkt als zo'n band die fan is van Radiohead, maar door een simpel gebrek aan creativiteit meer klinkt als Kodaline die een filmsoundtrack aan het maken is. 

Lees de hele recensie

Dat de toetsenman pesterig op het randje van het podium balanceert en de meisjes vooraan opnaait. Even later neemt hij een flinke duik de Lima in, om over de hoofden van het publiek te buitelen terwijl hij eigenlijk niet kan stoppen met dansen. Meest swingende crowdsurf van het weekend!

Lees de hele recensie

Andermaal worden de nachtelijke podia gedomineerd voor vrouwen, blijkt zaterdagavond. Waarin een Vlaamse ster de Bravo temde, twee Israëlische alleskunners licht teleurstelden en Job Jobse opduikt in een gaybar.

Lees het hele verslag van de tweede nacht van Lowlands 2018

Wie het over extreme metal heeft, is vaak geneigd om in duistere gemeenplaatsen te praten. De duivel die je in eigenste persoon naar de diepste poorten van de hel sleept, de klank van rottend vlees (hoe dat ook moge klinken), gitzwarte nachtmerries over het einde van de wereld, dat werk. Dat zou je bij Amenra ook kunnen doen, maar dan mis je toch echt de essentie van de groep uit Kortrijk die in de afgelopen twee decennia een unieke plek in het heavy genre wist te veroveren.

Lees de hele recensie

De belangrijkste vraag is of Thunderpussy de naam waarmaakt. Wel, we noteren vier vrouwen die donderende rock spelen. We weten niet of Alabama Thunderpussy en Nashville Pussy een inspiratie vormen, maar het niveau van die laatste Southern rock 'n rollband haalt Thunderpussy in ieder geval niet. Het zou goed denkbaar dat een grijpgrage president van een land waar (vrouwelijke) genitaliën nog taboe zijn, een belangrijke reden is om 'the gospel of the pussy' te verspreiden.

Lees de hele recensie

Williams en bands zorgen voor intense, doorwrochte climax met de afsluistende cover van ‘Portrait of a Man’ van Screamin’ Jay Hawkins. Als Williams het zingt komt de blues uit al zijn vaten. Als hij met de vuil schurende band meehuilt is het alsof Nick Cave zelve op Biddinghuizen is neergedaald.

Lees de hele recensie

The Mauskovic Dance Band (16.00 uur, Lima): The Mauskovic Dance Band is hét exportproduct van de polderexotica. Het belangrijkste is dat deze zelf betitelde ‘space disco’ harder swingt dan een Nederlandse band ooit gedaan heeft. 
Confidence Man (16.40, X-Ray): ‘De mindfuck van de dag’ noemden we Confidence Man vorig jaar op Down The Rabbit Hole. Nu zou het Australische duo weleens de mindfuck van het hele weekend kunnen worden. Met ‘Boyfriend’ en ‘Don’t You Know I’m In a Band’ twee van de bizarste hits van het jaar. 
Kamaal Williams (19.45, X-Ray): Eeuwig zonde, dachten we toen Yussef Kamaal uit elkaar ging. Het was misschien wel de spannendste Engelse jazz-act in 15 jaar. Gelukkig kwam toetsenist Kamaal Willaims dit voorjaar ijzersterk terug. 
Agar Agar (20.00, India): Als Stranger Things zich in Frankrijk afspeelde, had Agar Agar de soundtrack gemaakt. En dan te bedenken dat ze voor het eerst samen op het afscheidsfeestje van hun bibliothecaris. Hun sound doet vermoeden dat ze als bedankje al zijn oude synthesizers af mochten stoffen.
 

Volg Lowlands via ons dossier.