Rondé, Kleine Zaal, zaterdag 14 januari, Noorderslag 2017 
De Kleine Zaal van de Oosterpoort voelt te klein, bij aanvang van Rondé. De gangpaden naar beneden staan vol, mensen duwen om op de vloer beneden te kunnen staan, op de banken is geen leeg plekje te vinden. De massa is de bombastische meeblèrpop niet vergeten, ondanks dat het album even uitbleef. Bij het theatrale intro houdt de zaal merkbaar zijn adem in, frontvrouw Rikki Borgelt komt natuurlijk precies op de drop het podium opgerend. Zo maak je een entree. 

Met de opkomst, van zowel het publiek als de band, zit het dus wel goed. Knallen ze er meteen overheen?
Tuurlijk. Rondé is niet de band die je wilt zien als je verrast wil worden. Het format is simpel. Groots klinkende drums, breaks waar de piano naar voren wordt geschoven voor het opzwepen, er valt een stilte en hop: climax. Het is zonde dat praktisch elk nummer volgens die formule geschreven is, maar het werkt als een gek.

Niets mis met formulepop
Niet als het echt lekker wordt uitgevoerd, bij zoiets moet alles kloppen. De band speelt best strak, en Borgelt overschreeuwt zich veel minder dan ze eerder deed. Bovendien is de hele band ook nog eens bovengemiddeld aantrekkelijk, dat helpt toch ook altijd. Maar de zang zit er nog steeds behoorlijk vaak naast. In andere pophoeken niet zo’n probleem, hier toch wel een beetje. Je wil dit gewoon zo strak mogelijk horen. Het is niet dat ze hun momentum kwijt zijn, de uitvoering is simpelweg te zwak. 

Maar er is toch wel iets waarin Rondé vanavond uitblinkt?
Het zou een hele flauwe woordgrap kunnen zijn, maar de zangeres draait vanavond wel extreem veel rondjes. Elk rondje is anders. Ja, de pirouetteliefhebber kwam vanavond wel dik aan zijn trekken. Toch ook wat waard.