Jo Goes Hunting, Binnenzaal, zaterdag 14 januari, Noorderslag 2017
ESNS17: Timing is alles bij Jo Goes Hunting
Eindelijk een indierockband die zonder moeite driestemmig een diminished-akkoord kan zingen
Weet je waar de liedjes van de van oorsprong Nijmeegse drummer Jimmi Jo Hueting het meest worden beluisterd? Manhattan, Los Angeles en Chicago. Geen flauw idee hoe het kan, maar gek is het ook weer niet: hij maakt excentrieke indierock met een vleugje Animal Collective, een snufje Flaming Lips en wat Dirty Projectors. Op Noorderslag presenteert hij alvast zijn debuutalbum, dat in februari moet verschijnen.
Wat een swag heeft Jimmi zeg, met zijn knalblauwe Bonne Reijn-pak, zijn woest golvende lange haar en zijn grommende, lijzige stem. Hij is het broertje van Rocco uit De Staat, en dat zie/hoor je ook wel. In 2015 bracht hij een aangename EP uit met het weirde ‘Act of Leaving’, dat vanuit het niets een bloghitje werd: gekke faseverschuivingen, een knorrend orgeltje, handclaps en een mal banjo-tokkeltje. Inmiddels heeft hij een uitstekende band om zich heen verzameld om dat live te vertolken. Daarmee speelde hij afgelopen jaar veel op de Popronde en in het voorprogramma van De Staat. Wat vandaag het meest opvalt op het podium: verdomd knap dat hij zo'n luie timing heeft in zijn zanglijnen, terwijl hij drumt als een beest. Timing is sowieso nogal belangrijk bij Jo Goes Hunting, veel van de liedjes ontsporen en nemen meer weirde wendingen dan de Droomvlucht.
Tempowisselingen, zeker? Bah bah.
Toegegeven, het is een beetje muzikantenmuziek. Jo is dan ook afgestudeerd aan het conservatorium in Rotterdam. Maar het is juist wel lekker dat er eindelijk weer eens een Nederlandse indierockband is die wat verder kan kijken dan de vierkwartsmaat, en in staat is om loepzuiver driestemmig een diminished-akkoord te blèren. En het is tegelijkertijd een verademing een muziekschool-popband te zien die eens niet keurig binnen de lijntjes kleurt en weird durft te worden.
Ze kunnen dus spelen. Hebben ze ook de tunes?
Een paar: ‘Act of Leaving’ is een maffe slowburner om langzaam op heen en weer te schuifelen, en nieuwe single 'Winner' is inderdaad een winnaar, met dat rare tempo-wisselingetje in het refrein en extatische - of zijn het pisnijdige? - gilletjes. Voor de dagradio zal het wel wat te excentriek zijn, maar Jo wordt bij veel van de uitbarstingen en brullende uithalen joelend toegeschreeuwd door het publiek.
Je bent wel enthousiast zeg.
Klopt, ik heb de band al vijf keer gezien en wil ze nog wel vijf keer zien. Ga maar gewoon kijken, want live is Jo Goes Hunting nog veel cooler dan op plaat. Dit zou de leukste en eigenzinnigste indierockband van Nederland kunnen worden.