Donnerwetter, Marathonzaal, zaterdag 14 januari, Noorderslag 2017
  
Bij opkomst in de Marathonzaal is het de imposante verschijning van frontman Rocco Ostermann die het meeste indruk maakt. De verbazing over zijn muzikale kwaliteiten gaat daar echter al snel overheen. Wat een stem heeft die man. Bowie, Cash, de grunge-zangers van weleer, je hoort het er allemaal in terug. Muzikaal is de variatie net zo groot. Dick Dale-achtige surfriffs, melancholische zang die ook in een folkband niet had misstaan, bijna atonale gitaarsolo’s, alles komt voorbij. En meestal nog binnen één nummer ook. Daarnaast kun je onmogelijk niet bij de strot gegrepen worden door de indringende blikken die Ostermann continu de zaal in werpt.

Donnerwetter, is dat nou wat voor mij?
Durven we niet te zeggen. Sowieso een knappe jongen die op deze band een eenduidig label weet te plakken. Het is zo ondefinieerbaar dat het steeds lijkt of er iets aan de nummers niet klopt, maar toch klinkt het altijd goed. Vaag verhaal inderdaad, maar bezoek anders zelf een een Donnerwetter-concert. Ga je geen spijt van krijgen.

Zijn al die rare riffs niet te ingewikkeld om nog catchy te zijn?
Helemaal niet, gek genoeg. Elke keer als de muziek in dissonanten dreigt te ontsporen, knalt er toch ineens weer een geweldige riff door de zaal. Donnerwetter opereert op het randje van wat nog lekker klinkt, maar valt daar nooit vanaf.

Hartstikke leuk, maar er zal toch wel een zwak puntje in de show hebben gezeten?
Nou, 'Mango Juice', een ode aan “alle lichaamssappen” vliegt toch wel heel erg uit de bocht. Geen slecht nummer, maar de rode lijn is even ver te zoeken. Toch, als Ostermann het nummer hijgend in het Duits aankondigt, intussen over zijn tepels wrijvend, kun je hem eigenlijk al niks meer kwalijk nemen.