Crying Boys Cafe, Marathonzaal, zaterdag 14 januari, Noorderslag 2017
ESNS17: Alle genres welkom in Crying Boys Cafe
Het had een feestje kunnen worden
Het Rotterdamse Crying Boys Cafe combineert genres waarvan je niet meteen zou zeggen dat ze samen werken. Gospel, jaren tachtig disco, gevangenisblues en avant-garde indie, het komt allemaal voorbij. Voor hun debuutplaat The Keys Not The People werden ze al vaak als veelbelovend getipt, en dit jaar is het tijd om de verwachtingen waar te maken.
Vanavond trappen de vier heren Noorderslag af in de Marathonzaal. Hoewel de bandnaam doet denken aan een groepje hoogsensitieve jankerds die melancholiek zingen over hoe kut het leven is, en je deze vibe deels terughoort in de teksten, is het optreden niet om van te janken. Frontman Jasper Hupkens is ontzettend charismatisch en zijn stem doet sterk denken aan die van Elbow’s Guy Garvey. Daarbij springen de drumpartijen van Ruben van Asselt er echt uit; ze zijn afwisselend, strak en terecht op de voorgrond. De exotische toetsen duwen de droevige ondertoon van de lyrics naar de achtergrond, en maken de nummers op momenten zelfs dansbaar.
Wordt er dan ook lekker gedanst?
Nee. De helft van het publiek kijkt liever op de telefoon dan naar het podium. De muziek kabbelt iets te rustig voort, en grijpt hoewel het zeker lekker klinkt niet de aandacht, laat staan dat het je wegblaast.
Doordat alle nummers eigenlijk best wel op elkaar lijken?
Wellicht.
En wat heeft doet palmboom op het podium?
Deze moet het exotische randje van de muziek benadrukken, dat vanavond dus net niet lekker uit de verf komt. Daarmee wordt het een token van een feestje dat er had kunnen zijn, maar er niet is.