Dat de gloriedagen van MTV al jaren achter ons liggen, weet iedereen, maar een ding bleef nog altijd fier overeind: hun spectaculaire awardshows waar alle sterren zich uitsloven. In 2013 vonden de EMA’s (European Music Awards) al eens plaats in ZiggoDome, dit keer trok Ahoy de prestigieuze show naar zich toe. Het is een evenement waar je reikhalzend naar uit kunt kijken: komt Lady Gaga in een vleesjurk? Zal Kanye West er zijn om iemand de award uit handen te grissen? Gaan Britney Spears en Madonna intiem? Wie verzint dit keer iets waar we het op maandag allemaal over hebben? Maar ondanks de vele technische hoogstandjes (DNCE speelde op een vliegend podium, OneRepublic in de regen) is er dit keer eigenlijk niets om over na te praten.

Aan sterren geen gebrek: Bruno Mars opende de show met zijn jaloersmakende dansmoves bij de nieuwe hit '24K Magic'. Altijd spectaculair om te zien, maar verrassend was het na zijn eerdere optreden bij Saturday Night Live al niet meer. We zagen ook onze eigen Martin Garrix de gitaar in handen nemen voor hit ‘In The Name Of Love’, wat ie ook al eens deed bij BBC’s Live Lounge. Het is een slimme manier om een dj-optreden iets meer elan te geven, maar het is muzikaal bepaald geen verbetering.

Daar komt bij dat ie er zo een beetje sullig bijstaat naast zijn extra-vagante zangeres Bebe Rexha, die de hele avond ongelofelijk veel ruimte krijgt om de show te stelen. Zij is host van de show en wordt hier duidelijk gelanceerd als de nieuwe wereldster. Niet zo heel vreemd, want ze deed ook de vocals van G-Eazy’s 'Me, Myself & I', ook een van de grootste hits van het jaar. En dan mag ze ook nog een eigen song doen, ‘I Got You’. Ze hoopt met al haar gekronkel, geschreeuw en geknipoog op het Miley Cyrus effect, maar om dat voor elkaar te krijgen heb je iets nodig dat zij niet heeft: contrast, een OMG effect. Is zij niet dat Disney-meisje met de country-liedjes? Wat doet ze? Nee, Rexha is ‘gewoon’ een twerkende bimbo, eendimensionaal ordinair. Als je zo groot neergezet wordt, moet je echt iets te bieden hebben.

Rexha mag als host ook nog een paar grapjes uithalen met de sterren. Meest opvallend is een spiegel-prank in de kleedkamer, waar ze een fake Hillary en Trump laat opduiken. Daar ligt natuurlijk een grote kans: een wereldwijd bekeken tv-show, twee dagen voor de Amerikaanse verkiezingen. Dat zijn de momenten waarop je je als artiest kunt laten horen, dat je op zijn minst kunt proberen impact te hebben. 

Van wie mogen we dat verwachten? Natuurlijk van Green Day, de band die naar Rotterdam gelokt is met een prestigieuze ‘Global Icon Award’. De band speelt twee nummers: het nieuwe 'Bang Bang' en oudje 'American Idiot'. En ja hoor, die laatste - ooit een ‘ode’ aan George W Bush - krijgt een update naar het Trump-tijdperk. Maar het voelt plichtmatig en gemakkelijk, net als het praatje van Billie Joe Armstrong bij ontvangst van de prijs. ‘Het is fijn om even Amerika uit te zijn vanwege die verschrikkelijke verkiezingen die gaande zijn. Ons complete land staat op het punt een collectieve hart-aanval te krijgen.’ Hij zegt het, en het is alweer verdwenen. Het is een statement zonder impact, voorspelbaar en loos.

Maar daarmee is Green Day nog altijd inhoudelijker dan Kings Of Leon, een voormalige rock ’n rollband die in de jaren na hun grote doorbraak opgezogen werd door de totale nietszeggendheid van de mainstream. Werkelijk niets is onderscheidend meer aan deze band. Niet hun optreden (op zich een prima single), al helemaal niet het interview verderop in de show. Hier staat een band zonder enig charisma en zonder iets te vertellen. Een band die werkelijk helemaal nergens meer voor staat. Och, had The Weeknd die twee Fransen in robotpakken maar meegenomen. Wat zeg ik, zelfs als ie twee wildvreemden van de straat geplukt had en een helm opgezet had, had ie deze EMA’s nog kunnen redden. Maar ja, nu kunnen we niet anders dan constateren dat het Eurovisie Songfestival interessanter was.