Het concert: Jamie Woon, Lowlands Charlie, zondag 21 augustus 2016

De Britse singer-songwriter Jamie Woon was in 2010 een van de aanstormende talenten met zijn spannende mix van funk, soul, dance en pop. Zijn debuutalbum Night Air werd alom lovend ontvangen. Eind vorig jaar kwam de opvolger uit, Making Time, en die flopte genadeloos. Vanmiddag speelt Woon met een band met twee achtergrondzangers, een drummer, bassist en keyboardspeler. Blazers komen af en toe uit een doosje.

Spannend live of jasje-dasje?
Het luistert heel nauw in het grensgebied tussen soul, pop en funk. Tikkeltje opschuiven naar het midden en voor je het weet, kun je zo geboekt worden op bruiloften en partijen. Moet je wel goede covers spelen en geen halfzachte prut wat door moet gaan voor eigen werk. Zo’n ‘nummer’ als ‘Movement’ bijvoorbeeld van zijn nieuwe plaat. Echt, je mocht toch hopen dat je dat tijdens het optreden gewoon door kon spoelen. Zo zouteloos middle of the road, zo standpuntloos CDA. De hel.

Ligt het aan de band?
Eerder banddemocratie en gebrek aan muzikaal leiderschap. We hadden Jamie Woon solo voor een radiosessie en het was zo mooi dat we het met graagte herhaald hebben. Vandaag speelt hij ‘Skin’ akoestisch en dat is best spannend, al wordt hij weggezogen door zijn eigen achtergrond zangers. Maar het grootste euvel is dat de band alles dicht plamuurt. Het schitterende ‘Night Air’ wordt zo van alle kleverige seks ontdaan. En het ligt niet aan de capaciteiten van de bandleden, zo speelt keyboardspeler Charlie Platt in ‘Blue Truth’ een lekker smerige solo. Maar het idee dat iedereen wat te doen moet hebben tijdens ieder nummer nekt de veelzeggende stiltes in zijn composities. Op deze manier is het niet meer dan een matige soul revue.

Nog een lichtpuntje dan?
Hitje ‘Lady Luck’ werkte in deze vet aangezette setting wonderwel. En de koddige hoempapa van de albumtrack ‘ Celebration’ valt op in de set. Maar het merendeel kunnen we hierbij onbewoonbaar verklaren.