Het concert: Pumarosa, Lowlands Charlie, vrijdag 19 augustus 2016

Is dat niet die ene band van die ene track?
Vooralsnog zijn op de streaming diensten twee nummers van Pumarosa te vinden. Vorig jaar begon het indrukwekkend. Zeven-en-halve minuut. Zo lang duurt ‘Priestess’ en meteen stond de band op de kaart. Het Londense vijftal omschrijft de eigen muziek als ‘industrial spiritual’, een term die voor henzelf ongetwijfeld volstrekt logisch is, maar door de buitenwereld gerust in de prullenbak gegooid kan worden. ‘Priestess’ liet al horen waar de band van houdt: gitaarwerk met een psychedelische groovy ondertoon. Pumarosa zet de luisteraar geleidelijk in beweging.

Hoe zingt ze?
Isabel Munoz-Newsome heeft een diepe stem waar wat drama in verstopt zit. Denk aan Florence (van The Machine), Kate Bush en in de verte een ingehouden Björk. Maar pas op: de Puramosa-frontvrouw is geen love it or hate it-artiest. Het is best toegankelijk, zeker niet te arty. Ze maakt soms wat slangenbewegingen, maar ook daar slaat geen enkele irritatiemeter in het rood. Ze zit net als de band geconcentreerd in de muziek. En die mag er wezen.

Is ‘Priestess’ de onbetwiste uitschieter?
Ja, dat wel. Maar er valt meer te beleven bij Pumarosa. De band zweert bij de geleidelijke opbouw. Deze muziek heeft altijd de belofte van de versnelling in zich, zoals Death in Vegas dat ook heeft. Onder de gitaren begint de electro steeds dieper te zoemen. Het kan net zo goed leiden tot een gitaarexplosie als tot zwierig saxofoonspel. ‘Cecile’ en ‘Lions Den’ bewijzen dat Pumarosa meer goede nummers kan schrijven, al zitten er ook wat minder bezwerende broeders tussen. Vermoedelijk zal Pumarosa het publiek later in de toer, met wat meer kilometers op de teller, helemaal in vervoering krijgen. Nu lukt dat het allerbest bij, inderdaad, ‘Priestess’. De dancevibe wordt meteen opgepikt. Haar ‘you dance, you dance, you dance’-zinnetje is een goede hook. Het Lowlands-publiek heeft een uitstekend nieuw bandje ontdekt.