Het concert: Jake Bugg, Lowlands Alpha, vrijdag 19 augustus 2016

Wat ook opviel op Lowlands en Eurosonic 2013 en Pinkpop 2014: de dan nog net geen twintigjarige Britse knul heeft soms moeite zich op te laden en kan die grote tenten wel vullen, maar niet met een puike show entertainen. Zoveel jaar speelervaring, twee studioplaten en een live-album verder kan dat zomaar behoorlijk bijgetrokken zijn. Toch? Eens kijken of Jake Edwin Charles Kennedy nu wel die Alpha inpakt.

Gespreid bedje die volle Alpha. Duikt Jake er vol vuur in?
Mwah. Bij opkomst hoop je nog dat het de bassist is die er zo lamlendig en lusteloos bij loopt. Nope, Jake ziet er nog net zo ongeïnteresseerd en nonchalant uit als in 2013. Hij heeft wel wat gesport en oogt nu meer als een Ian Brown (Stone Roses) of Liam Gallagher, twee Britse voorgangers van Bugg in de Britse filosofie dat je aan een flinke portie talent, arrogantie en desinteresse genoeg hebt om een show te geven. Ho ho, Bugg heeft wel wat meer in zijn mars hè. Hij heeft al die platen geschreven en grotendeels zelf ingespeeld en tekent voor alle zang en gitaar.

Wil het in dat uur een beetje spannend worden?
Het is dat die verf op zijn backdrop al opgedroogd is, anders was dat het meest spannende geweest. De ritmesectie is ook nog steeds overleden, maar ze zijn inmiddels wel een toetsenist rijker. Ze beginnen met een van de hits van het debuut uit 2012, 'Two Fingers', en doen dan wat nieuwe nummers, die prima zijn maar wel vaart en vooral vuur missen. Ballade 'Love, Hope and Misery' is het dieptepunt, zo kabbelend en futloos. 'The Love We're Hoping For' is een klassiek staaltje storytelling dat beter uit de verf komt en met nummers als hit 'Trouble Town' en recente single 'Bitter Salt' zijn we weer bij de les. Het (hoempa) ritme gaat omhoog en vocale power en beleving ook. Eindelijk wat gejuich door de tent. Die staat vol hoor, duizenden mensen willen Jake zien, alle reden om die vierkante meter comfortzone te verlaten voor een dansje, vuistslag/sprongetje in de lucht, solerend met de tong langs de gitaarhals dan of op z'n minst een pasje of twee? Nope.

Worden al die meisjes die voor de jonge Brit zijn gekomen dan teleurgesteld?
Nee hoor, die zingen het woordelijk mee en als het echt begint te vervelen, kun je altijd nog doorheen leuteren. Daar staat het geluid gelukkig niet al te hard voor. Bovendien blijft de songwriter er tandjes bij doen. Bijvoorbeeld met 'Slumville Sunrise', het opzwepende prijsnummer van tweede plaat Shangri La. Jake heeft het publiek nu te pakken en de lichtshow ook. Een ellenlange gitaarsolo doet het ook prima, waarna nieuwe track 'Gimme The Love' met koor (van bandje) en uitbundige orkestratie (deels ook) nog veel beter overkomt dan op plaat. Afsluiten met doorbraakhit 'Lightning Bolt' is het probate middel om iedereen met een glimlach weer de zon in te sturen. Het tweede half uur van de set was prima uitgevoerd en op (amusements)niveau.

We hadden drie jaar verder op wat meer beleving en uitstraling gehoopt. Maar misschien willen we wel te veel. Jake Bugg is ontegenzeggelijk een groot talent, een prima vakman en songwriter, maar helaas nog altijd een armetierig performer.