“I just saw the moon in the daytime”, fluisterzingt I Am Oak op Omen. Hij beschrijft stap voor stap hoe de nacht de dag opslokt, als voorteken van een naderend verlies. Thijs Kuijken: “Mijn vader had kanker, dat was het voorteken dat het snel zou aflopen. Het was al zo ver gevorderd dat het niet meer te redden viel. Het hele album gaat over verlies van mijn vader, maar je mag erin zien wat je wil: een relatie die stukloopt, het overlijden van je huisdier of een ander verlies.”
En toch zijn Omen en het album Our Blood niet loodzwaar geworden, maar teder en bijna licht. Kuijken: “Ik wilde niet per se een ernstige plaat over de dood maken, of een ’oh, ik heb dit meegemaakt en ik ben heel verdrietig en zielig’-album, wat je ook wel eens ziet bij artiesten die iemand hebben verloren. Mijn insteek was om er iets positiefs uit te halen.” Hij probeert de dood te zien als een deel van het leven, zegt hij. “De beste manier om ermee om te gaan is door het te proberen te accepteren. De dood hoeft ook niet per se negatief te zijn. Het kan ook een soort opluchting geven. Zeker in zo’n geval dat iemand fysiek en mentaal pijn heeft. Het is een drastische oplossing, maar niet eens zo slecht.”