Jick Munro & The Amazing Laserbeams, Pinkpop Brand Stage, vrijdag 12 juni 2015
Pinkpop: Gezellige boerenfolk van Jick Munro & The Amazing Laserbeams
De retrosfeer zit er goed in bij Limburgse Nu Of Nooit-winnaar
Wat zou Pinkpop zijn als het niet begon met Jan Smeets die je waarschuwt dat je je moet insmeren, veel water moet drinken en vooral niet te veel alcohol? De zanger van Nu of Nooit-winnaar Jick Munro & The Amazing Laserbeams doet er nog een schepje bovenop: 'We zijn nu een kleine drie jaar bezig, maar de afgelopen tien jaar stonden we op jullie plek!' Het is een fraaie traditie om lokale bands een opstapje te geven. Maar er zaten wel eens betere tussen.
HET CONCERT:
DE ACT:
De winnaar van de Nu of Nooit-bandcompetitie van 2015 is een Maastrichtse 'rock & folkband' met ook veel country, blues en Tex-Mex. Grofweg zou je kunnen spreken van een kruising tussen Rowwen Hèze, Pokey Lafarge en Mumford & Sons. Met een scheutje Kees van Hondt. Strak in het pak, inclusief bretels en een logo dat ook van een goedkoop bourbonmerk had kunnen zijn. De bandleden meten zichzelf namen aan als Tommy 'Little Gun' Cooper of Luke 'The Ridge' McFarland. De retrosfeer zit er goed in.
HET NUMMER:
Tussen alle grappen, grollen en hoempapa valt de song 'Abel' het meest op, juist omdat het een ingetogen folkliedje is waarin Jick Munro & The Amazing Laserbeams zich van hun serieuze kant laten zien. En dat doen ze best fraai, met zuivere harmonieën, getokkel op mandoline en banjo, de accordeon die de sound nog voller maakt en een goede bridge op precies de juiste plek in het nummer.
HET MOMENT:
Jick Munro & The Amazing Laserbeams kunnen als Nu of Nooit-winnaars rekenen op een enorme dosis goodwill van het publiek, maar het feestje écht van de grond krijgen met onbekende nummers is natuurlijk een moeilijke zaak. Gelukkig is daar Flogging Molly's 'Drunken Lullabies', Pinkpopklassieker bij uitstek, en de tent is al snel één grote pogo. Even eerder kwam Pokey Lafarge's 'La La Blues' al langs.
OOK OPMERKELIJK:
Die frontman Niels Vranken heeft het wel in zich. Hij zit er af en toe stevig naast, maar compenseert het met een goede, rauwe stem en bovendien blijkt hij ook al charismatisch genoeg om een grote tent als deze met zich mee te krijgen. Aan het eind krijgt hij als beloning alvast een bh naar zich toe gegooid.
HET PUBLIEK:
Is al een beetje loom van de zon (halverwege komen de eerste natgeregende festivalgangers de tent in), drinkt de eerste biertjes voorzichtig weg, maar klapt uitbundig en schreeuwt alle 'yeeeeeeeeehaaaaaaas' uitbundig mee. Dat komt niet in de laatste plaats door de manier waarop Jick Munro de bezoekers vakkundig bespeelt: 'Het was altijd al een droom voor ons om op Pinkpop te spelen, dus we zijn wel een beetje zenuwachtig. MAAR HOE IS HET AAN DIE KANT!?' Uiteraard gejuich. Even later moeten links, rechts, en midden een spelletje doen wie het hardste 'Hey!' kan schreeuwen, steeds sneller achter elkaar. Een mild fascistisch tafereel is het resultaat, maar dat is vast onbedoeld.
HET OORDEEL:
Er staan wat al te veel gezellige boerenfolknummers op de setlist als 'Drinking Song', een ode aan bier (maar niet te veel!) Toch hebben Jick Munro & The Amazing Laserbeams absoluut een aantal aanstekelijke nummers als 'Looks'. Ook al een ode, aan de wat minder mooie mensen in het publiek. Grappig gedaan, en de bassist mag zelfs een stukje scatten. Het feestje is van de grond, Jick Munro & The Amazing Laserbeams is een prima openingsband en een aardig uitgevoerde pastiche op oude Amerikaanse blues en folk. Niet minder, maar ook zeker nog niet meer.