The Mysterons, Lowlands India, zaterdag 22 augustus 2015 

Steeds vaker zien we zie langskomen op de Nederlandse festivals, de gezichten van The Mysterons, en wel in allerlei verschillende formaties. Alle vier de mannen achter zangeres Josephine van Schaik zag je waarschijnlijk al eerder, eentje in '70s psychbelofte PAUW en drie in afro-funkformatie Jungle By Night. Op het Amsterdamse conservatorium leerden ze elkaar kennen, dus dat het kundige muzikanten zijn, valt te verwachten. Maar dat The Mysterons misschien wel de leukste is van de drie genoemde bands was vandaag in de India nog een aardige verrassing.

De setlijst zit slim in elkaar vandaag: het publiek wordt opgewarmd met 'Echoes', de eerste track die we ooit van The Mysterons hoorden, en als één na laatste spelen ze natuurlijk 'Thunderbird 1', de meest recente single die je ook nog wel eens op de radio voorbij hebt horen komen. Vandaag valt voor ons de keuze echter op een andere track. 'Tentacle' staat ook op de titelloze debuut-EP en wordt al langer live gespeeld, maar vandaag komt hij extra goed uit de verf, beter zelfs dan op plaat. Het is een slimme, slicke song, die in de India flink wat kracht erbij krijgt en daardoor ineens bijzonder vol en meeslepend klinkt. En dat refreintje blijft zeker net zo goed hangen als dat van 'Echoes' of 'Thunderbird 1'.

Na 'Thunderbird 1' wordt er nog een laatste nummer aangekondigd. Even trappen we erin: gewaagd hoor, niet je grootste hit als laatste, en ook niet je meest opzwepende feestnummer. 'Warzone' opent juist dromerig en hypnotiserend, en even denken we dat The Mysterons ons rustig de tent uit zullen begeleiden. Maar dan ontploft het nummer halverwege, en eindigen we met een razend psychrockslot. Ergens tussendoor is er nog een klein technisch mankementje bij toetsenist Pyke Pasman, maar dat wuift Van Schaik weg met zo'n ontzettend aandoenlijk gezicht en twee in de lucht geworpen armen dat het publiek spontaan begint te applaudisseren.

Die quasi-ongemakkelijke charme van de frontvrouw is meteen ook een opvallende troef van The Mysterons. Waar haar bandleden zich verliezen in spel en instrument, blijft zij heel zelfbewust. Haar stem is krachtig en helder, maar het podium lijkt niet per se haar ultieme comfort zone. Dat is juist wel verfrissend, innemend en herkenbaar, en bovendien lijkt ze het prima naar haar zin te hebben. Tijdens nummers als 'Calamity Jane' en het nieuwe 'Mellow Guru' neemt ze juist een iets dreigender houding aan, en dat is spannend. Daar zouden we wel meer van willen zien.

'We dachten dat iedereen zo vroeg nog in z'n tent zou liggen, dus we zijn heel blij dat jullie allemaal zijn gekomen!,' aldus Van Schaik. Nu is om kwart voor een 's middags in je tent liggen met een temperatuur van 25 graden best ongemakkelijk, maar dat zal niet de enige reden zijn dat de India vandaag vol staat. Er zou best wat gedanst kunnen worden op de lome grooves van The Mysterons, maar dat laat het publiek grotendeels achterwege. Pas tijdens dat heavy einde van 'Warzone' komt het een beetje los. Dat spontane applaus wijst echter wel op weer een aardig aantal gewonnen zieltjes.

Sommige conservatoriumbandjes willen nog wel eens lijden aan een typisch kwaaltje: de muzikanten zijn theoretisch net iets té goed onderlegd, en zijn daardoor meer bezig met knutselen (of erger, rekenen) met muziek dan met daadwerkelijk sterke liedjes schrijven. Dat kun je The Mysterons niet verwijten. Het goede gevoel voor melodie blijkt uit vrijwel ieder nummer; je kunt er zo eentje uitkiezen die de hele dag in je hoofd rond zal blijven zingen. Al die vlieguren op verschillende podia hebben hun sporen nagelaten: het is alleen maar strakker en voller geworden, merkbaar beter dan het klinkt op de EP. Dat The Mysterons goede muzikanten zijn zal niemand verbazen, maar daarnaast zetten ze ook een opvallend volwassen, spannend en stijlvol geluid neer.