Het knappe van Echosmith is dat het een jong publiek bereikt met tamelijk ouwelijke muziek. De best mogelijke omschrijving is simpelweg 'adult-oriented pop/rock'. Geworteld in de jaren zeventig, levend gehouden door babyboomers en ontdaan van enige scherpe rand. 

 

Grote hit 'Cool Kids' gaat over dat je graag bij de hippe groep wilt horen. Bij de onaantastbaren, de mensen die alles voor elkaar hebben, die jou niet zien staan en die daar ook geen enkele reden voor hebben. Het gekke is alleen dat zangeres Sidney Sierota bij uitstek zo'n cool kid is. Niet alleen ís zij het mooiste meisje van de hele school, ze heeft ook nog eens twee knappe oudere broers én een broertje dat op zijn zestiende al drumt in een band die de wereld rond reist. De zalvende boodschap die Sidney halverwege uitserveert is ondraaglijk cliché: het maakt niet uit wie je bent, hoe oud of hoe cool, wij houden van jullie en al jullie lachende gezichten.

Papa en mama Echosmith fungeren vandaag als camerateam. Zij schieten het beeld voor de sociale media, zoals een band als Echosmith dat tegenwoordig hoort te doen. Je ziet dat vaker als bands zo jong zijn (gemiddeld nog geen twintig), maar pa Jeffery David mogen we best beschouwen als een cruciale factor achter het succes van zijn kinderen. Pa werkt namelijk in LA als songwriter en producer voor allerlei acts waar wij hier in Europa nog nooit van gehoord hebben. De paplepel lag dus ergens in het professionele popcircuit van Los Angeles. De stad waar iedereen elkaar genadeloos opvreet, maar waar je altijd zult blijven lachen, no matter what. 

 

Een uur is nogal aan de lange kant als iedereen op één nummertje wacht, maar Echosmith kent de kneepjes van het vak. Een kek roze parasolletje voor het beeld, even saampjes rond de microfoon in bluegrass style, een nummer later twee fans op het podium. Bonuspunten verdient Sidney omdat ze zich die lange jongen nog herinnert van een eerdere show, en dat ze zelfs nog weet dat ie Vincent heet. Weer een nummer later spelen ze nog even de troef uit die elke band in een grote tent tegenwoordig kent: extra floor-toms aan de rand van het podium. Iets nieuws voegt Echosmith absoluut niet toe, dus of dit gezin uit kan groeien tot hoeksteen van de hedendaagse popmuziek, waarschijnlijk niet.

 

Hier zien we Lowlands in de breedste zin. Jong en oud verzamelt zich in de Heineken voor een uurtje niks aan de hand entertainment, in afwachting van de hit. Ze blijven aardig bij de les. Naast huidige single Bright (die wat rustiger is) valt vooral het nummer 'Come Together' bij hen heel goed.

 

Lowlands hecht er waarde aan een alternatief popfestival te zijn. Links van het midden, open voor avontuur, de deur gesloten voor al te commercieel werk. Ergens ligt natuurlijk een grens, en twijfelgevallen zijn er elk jaar te over. Maar Echosmith is niet zo'n twijfelgeval. Deze band zit simpelweg mijlen aan de verkeerde kant van de streep. Dit soort flauwe middle of the road flutpop moet je hier echt niet willen boeken. Dan liever gewoon Martin Garrix.