The Antlers, Lowlands India, vrijdag 21 augustus 2015
Lowlands: The Antlers verdampt in de hitte
Druilerige post-rock kan niet op tegen de feeststemming
In de India begint Lowlands ongewoon rustig. Op plaat weet The Antlers met gemak te bedwelmen en betoveren met ingetogen slaapkamersongs, voorgeleid door de soepele maar ijzersterke stem van frontman Peter Silberman. 'Hopelijk regent het,' zegt Lowlands zelf in haar programmaboekje over het New Yorkse drietal. Muzikaal staat de band dan ook lijnrecht tegenover de felle zon die op de vroege middag al over het festival schijnt. In zulke hitte wordt ook de meest oprechte intimiteit helaas al snel veel te klef.
HET CONCERT:
DE ACT:
The Antlers begon in 2006 als slaapkamerproject van zanger/gitarist Peter Silberman en maakte sindsdien vijf albums vol melancholische, etherische, af en toe net iets te druilerige post-rockballades. De grote troef van The Antlers is de Jeff Buckleyeske stem van Silberman, die met zijn ijle uithalen de grootste beer nog aan het huilen krijgt. Op plaat schaatst The Antlers tussen lepeltje-lepeltje-intiem en subtiel meeslepend – perfect om je festivaldag rustig mee te beginnen, moet de organisatie hebben gedacht. Maar de zonnige fuifstemming werpt roet in het eten, want hoe betover je stilletjes en zonder bombast een tent vol zwetende feestneuzen?
HET NUMMER:
Een van de mooiste nummers die The Antlers ooit op plaat zette is 'No Widows', met een simpel maar prachtig herhalend melodielijntje en een zwoel zielig 'oeh'-koortje als refrein. Op Burst Apart komt het nummer zo dichtbij dat je Silbermans speeksel in zijn mond hoort roeren, maar dat blijft in een halfvolle India natuurlijk niet overeind. Vandaag wordt het nummer iets vetter aangezet met een snerpend soulgitaartje en prominentere drums, maar dat kan 'No Widows' vandaag niet redden. Het was te verwachten, maar tijdens 'No Widows' wordt het pijnlijk duidelijk: The Antlers verdrinkt in hun zelfgemaakte regen, terwijl Lowlands vanaf het hoge droge gadeslaat en zich afvraagt waar het feestje is.
HET MOMENT:
Gelukkig bevat de setlijst vandaag tegen het einde toch nog een sprankje hoop. 'I Don't Want Love', ook afkomstig van Burst Apart, is een perfecte soundtrack voor lome zomerromantiek met zijn bedwelmend zoete gitaarriff en cynisch-romantische tekst. 'I don't want love,' koert Silberman, maar stiekem willen we natuurlijk allemaal niets liever dan liefde, en heimelijk zwijmelt het publiek met hem mee. Het is een lied als een Instagramfilter, en dat bedoelen we positief. Alles warmt er een beetje van op.
OOK OPMERKELIJK:
'Goeie band, maar ik krijg er wel dorst van,' zo luidt het deskundige oordeel van een man die intussen in zijn rugzak graaft, naarstig op zoek naar een muntje. Inderdaad, je kunt The Antlers weinig kwalijk nemen, maar als je vandaag anderhalf uur in je bloedhete auto hebt gezeten onderweg naar Biddinghuizen en nu helemaal klaar bent voor 'het Lowlandsgevoel', zit je hier niet op te wachten. Een aantal toeschouwers in het midden laat zich meevoeren en wuift langzaam heen en weer, maar er ontstaan grote gaten in het publiek. Heel soms wordt er bijna (bijna!) gedanst, want ja, dáár hebben we zin in, maar er zijn weinig bands die zich verder van de dansvloer houden dan The Antlers. Dus maakt de Lowlandsbezoeker grotendeels rechtsomkeert, op zoek naar iets zonnigers.
HET OORDEEL:
Terwijl heel Lowlands vanochtend bij het zien van z'n weerapp een gat in de lucht sprong, stellen we ons voor dat Silberman een traantje wegpinkte. Op de slome zondagochtend had The Antlers nog wel een kans gemaakt, maar de stralende openingsdag van een festival dat bekend staat om z'n hoge 'lekker gek'-gehalte is onverbiddelijk. De band zet vandaag allerminst een onverdienstelijke show neer, en wie er voor open staat knikt en wuift tevreden mee. De zon brandt echter met gemak de regendruppels van de ruiten en zo blijft er van The Antlers weinig over.