Limp Bizkit, Lowlands Alpha, vrijdag 21 augustus 2015
Lowlands: Limp Bizkit parties like it’s 1999
Ironie en nostalgie gaan hand in hand
Je zou eens moeten weten wat er zich afspeelt achter de schermen van de recensietombola. Van tevoren mag je een paar voorkeuren opgeven, maar er zijn ook 'moetjes' als je zo veel recenseert als 3voor12 op Lowlands. Met een kwinkslag staat er dan boven de verdeling dat iedereen wel 'een Limp Bizkit’ moet recenseren. Dus ook ondergetekende. Maar dat blijkt best mee te vallen...
HET CONCERT:
DE ACT:
Metal en hiphop met elkaar vermengen. Dat leek eind jaren negentig een leuk idee. Hadden we net de grunge gehad met haar vrolijke wereldbeeld, waren we op zoek naar een leuke combi waar ieder zijn agressie in kwijt kon. 'Rollin’', 'Break Stuff', 'Nookie', 'My Generation', moeten we nog doorgaan? Rond het millennium had iedereen wel Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavored Water van Limp Bizkit in de kast staan. De band uit Florida rond de rappende zanger Fred Durst en de experimentele gitarist Wes Borland genoten van de lelijke hoezen, de nog lelijker albumtitels en het succes. Enter 2015. Limp Bizkit in de Alpha? Technisch gezien is het geen retroact, want er schijnt een nieuw telkens uitgesteld album onder de welluidende titel Stampede Of The Disco Elephants aan te komen.
HET NUMMER:
'My Generation'. Limp Bizkit is ook een generatiedingetje. Iedereen die in de puberteit zat eind jaren negentig kent de teksten woordelijk. Niet dat ze heel welluidend zijn (vertaald in het Nederlands zou het nog een probleem worden op de radio), maar ze brullen wel lekker mee.
HET MOMENT:
'Wordt het niet eens tijd voor een Guns 'N Roses reünie?' stamelt Fred Durst na een rondje 'Welcome To The Jungle' van Wes Borland. Huh? Ironie?
OOK OPMERKELIJK:
Nirvana’s 'Smells Like Teen Spirit' coveren en daar mee weg komen. Eindigen met 'Stayin' Alive' van The Bee Gees op de draaitafel en daarmee weg komen. Regelmatig door de publieksafscheiding heen rennen op pauzemuziek van rapacts en daarmee wegkomen - telt allemaal mee voor het uurtje Greatest Hits.
HET PUBLIEK:
Crowdsurfers: check.
Enorme drukte: check.
Blije massa: check.
En we kunnen het woord moshpit weer van stal halen. De Dikke Van Dale zegt daar klaarblijkelijk niets over, maar het bestaat wel degelijk nog: publiek dat vrijwillig tegen elkaar aanbeukt uit pure opwinding. Dus ook:
Moshpit: check.
HET OORDEEL:
Nergens was vandaag is het zo druk als in en rondom de Alpha en terecht. Limp Bizkit heeft de namelijk de nodige troeven: de verkleedpartijen van Wes Borland (vandaag blijkbaar net weggelopen uit een Venetiaans bal), de arrogantie van Fred Durst en een gedegen band, die geen moment stilvalt en de spanning hoog houdt. 'Kun je nog een liedje aan?' tergt Durst zijn publiek. Yes we can! Of het nu uit ironie of uit nostalgie waarde is: Limp Bizkit is nog steeds een beest van een feestact met een enorm hoge amusements waarde. Punt. Doe mij maar meer van die Limp Bizkits in mijn recensieschema...