Hudson Mohawke, Lowlands India, vrijdag 21 augustus 2015 

Lange tijd was Hudson Mohawke het allerhipste jongetje van de producerklas. Hij zit bij het vooruitstrevende WARP-label, en tekende ook bij GOOD Music, het label van Kanye West. Dat laatste had een reden. Kanye had de producties van TNGHT gehoord, het duo waarvan Hudson Mohawke deel uitmaakte, en wilde die sound op zijn nieuwe album. Dat gebeurde. Mohawke produceerde twee tracks op Yeezus. Inmiddels heeft hij een opvallend poppy debuutalbum afgeleverd, zonder rappers ook, en schijnt hij in de studio te zitten met Antony & The Johnsons. Maar vandaag op Lowlands hopen we gewoon op die tunes waarmee hij hele flatgebouwen kan laten instorten. 

Eerlijk is eerlijk: bijna al het nieuwe materiaal van Hudson Mohawke valt een beetje tegen. Het lijkt bijna richting steengoed geproduceerde pop te gaan, maar dan zonder echt goede liedjes. Het voelt wat overbodig. Nee, dan liever 'Chimes'. Dat nummer dat al jaren rondzweeft in zijn set, en pas dit jaar vrijwel onveranderd officieel uit kwam. Die 'Woof!', melodie en misthoors laten de India schudden en het publiek het uitschreeuwen. 

Toch, niet al zijn laatste materiaal valt tegen. In Ryderz weet hij verrassend zijn eigen sound te combineren met een ultieme feelgood sample. En dat levert op een festival gegandeerd een prachtig moment op, zo ook vandaag.

Jongens en meisjes. Even hè. Waddup met die drummers bij elektronische acts die live willen gaan? Caribou laat dan wel zien dat het prima kan, maar in de meeste gevallen wordt het er echt niet beter van. Sommige kicks krijgen inderdaad nog veel meer impact, heel tof. Zeker in het laatste kwartier voegt het echt wat toe, en merk je Hudsons voorliefde voor Nederlandse hardcore. Maar zodra er iets van snares of bekkens in de tracks voorkomen, haalt de drummer het hele gevaar weg. Je wil dan een zo hard mogelijk, overdreven cleane snare horen die overal door heen snijdt, of een bekken dat zo afgekapt wordt en gemeen is dat je haast bang van wordt. Niet een of andere rammelende en natrillende trommel. 

Het is niet druk in de India, maar wie er is, gaat er vol voor. Zo vol dat er steeds meer beveiligers voor het podium verschijnen. Maar meer dan sigaretten afpakken lijken ze niet te doen.  

Hudson Mohawke begint zijn show aardig, maar het middenstuk is suffer dan wat je ooit van hem zou verwachten. Hoe kun je zo'n sound hebben en de aandacht kwijtraken. Pas aan het eind krabbelt hij weer op en laat hij echt het monster los wat in zijn laptop verstopt zit. Dat is wat hij het best kan, pleasen met melodieën en vervolgens de allergrofste hiphop/trap op je los laten die je weer even laat voelen dat je wapperende kleding aan hebt. Top dat hij nieuwe dingen probeert en zich er niet makkelijk van afmaakt. Balen dat het niet nóg betere tunes dan vroeger oplevert.