Nee, Great Wide Open heeft dit jaar geen Franz Ferdinand, Nile Rodgers of Ben Howard, en dan liet Patrick Watson de organisatie ook nog eens net zo hard in de kou staan, evenals de weergoden. Maar who cares: aan het eind van de dag kunnen we met zijn allen een lange neus maken bij de onbekende sensatie Los Pirañas, een Colombiaans psychedelisch trio. Een wat? Nou ja, kenners weten in welke hoek we deze band moeten plaatsen. Uit hetzelfde land komt ook de band Meridian Brothers, die één lid deelt met dit trio. De jongens van Jungle By Night zijn groot fan, en terecht. Los Pirañas maakt muziek die voortbouwt op de jaren zeventig, en die toch futuristisch klinkt. Het is opzwepende cumbia met elektronische geluiden en een mal effect over de gitaar dat geen moment aanvoelt als een gimmick. Het is snel, strak gespeeld, inclusief nekbrekende tempowisselingen, razend dansbaar en grappig. Zeker als ze aan het einde een interpretatie spelen van Nirvana's Smells Like Teen Spirit. Klinkt als iets heel flauws, was in praktijk het euforische hoogtepunt van de dag. (Atze de Vrieze)

Als iemand het eilandgevoel begrijpt, dan is het Maurits Westerik. Het nieuwe album Dear Island van zijn band Bewilder ontstond twee jaar geleden hier op Vlie. Hij weet ook dat het hier in weer en wind altijd doorgaat. Paraplu’s en poncho’s vormen het decor, kinderen worden het droge podium op gehesen, en de band speelt door.
Westerik heeft nogal wat transformaties doorgaan. Hij begon als frontman van GEM, een band die we gekscherend Domtoren-Strokes noemden, een band met branie en een jonge uitstraling. Ze waren de hype van Utrecht, en iedereen wachtte op de grote doorbraak, die niet kwam. Hun derde album - met wat nieuwe bandleden - heette al NEW, het vierde album toonde een volkomen nieuwe band, en nu heeft hij zijn project zelfs een nieuwe naam gegeven: Bewilder. Met de jeugdige gitaarliedjes van GEM had hij in het Kensington-tijdperk zomaar hits kunnen scoren, maar Westerik heeft dat achter zich gelaten. Hij is een volwassen man, en hij wil nooit meer terug.
Met goede muzikanten om zich heen speelt Westerik een gedreven maar losse show. Het is meer indie dan ooit, met soms een vleugje Deerhunter, dan weer de stuwende hooks en de opruiende ‘oehoe’ van The War On Drugs. En tijdens het beste nummer - het afsluitende Forza - gaan de heupen los, danst hij als Future Islands en gaat hij door de knieën als Springsteen. Bewilder is bescheiden en wars van hypes, maar juist daardoor verkeert Maurits Westerik in een blakende vorm. (Atze de Vrieze)