De verhalen achter de 3voor12 Award albums

Fresku's doodsangst, 2562's voedselvergiftiging, de trompetter van John Coffey en meer

Ralph-Hermen Huiskamp ,

Als je iets over een album wil weten, is het natuurlijk het meest logisch om de artiest of band zelf te spreken. Waar gaan de nummers over, welke afwegingen zijn er gemaakt, en ga zo maar door. Inmiddels hebben we alle genomineerden gesproken en besproken. Maar er is altijd meer om over de albums te weten te komen. We spraken twaalf mensen die niet de uitvoerende artiest zijn, maar wel op verschillende maniereneen belangrijke rol speelden bij de genomineerde albums.

2562 - The New Today
Anders dan veel andere genomineerden maakte 2562 zijn album écht in zijn eentje. Nog voor de plaat uit was, betrok hij videokunstenaar Heleen Blanken bij het project. Zij ontwierpde hoes, en verzorgde ook live de visuele kant van de optredens. Wie er bij geweest is weet dat video en muziek hand in hand gingen. Ze stonden dan ook altijd allebei op het affiche. Gelijkwaardig, allebei onder hun eigen naam. Wat Blanken naast die complete gelijkwaardigheid het best is bijgebleven, is de eerste show in Engeland. 

"We touren allebei veel in het buitenland, en het is altijd goed geregeld. Juist daarom, en omdat we allebei halverwege de dertig zijn, grappen we altijd dat we het 'Street' moeten houden. Dat zeiden we net iets te hard, toen we naar Londen gingen. Het hotel waar we sliepen ging niet door, het werd een bed and breakfast, maar eigenlijk was het gewoon een crackhouse. Uiteindelijk gingen er allemaal dingen mis met het eten, toen hebben we daar uit de koelkast bedorven chutney gegeten op oud brood. Vervolgens bleek de wc ook nog verstopt." 

New Wave - New Wave
Het verhaal van New Wave is inmiddels bekend. Top Notch kwam op het idee om een groep aanstormende talenten in een huisje op Schiermonnikoog te stoppen. Het label zorgde voor de huisvesting, eten en engineers, zodat de artiesten zich puur op de muziek kon richten. We weten inmiddels allemaal wat dat voor gouden greep was. Erik Zwennes ging mee namens Top Notch, en zag van dichtbij wat er allemaal gebeurde.

"Ik moet zeggen dat als je een normaal ritme hebt zoals ik had, je heel veel miste. De mooiste dingen werden om 8 uur ’s ochtends gemaakt. Ze waren echt nonstop bezig. Van lattenbodems en boxsprings maakten we extra opnamebooths, apparatuur en mics hadden we genoeg. Af en toe hadden de buren last van ons, dan verplaatsten we zo'n booth weer naar een andere hoek van het huisje. Van te voren had ik uitjes op het eiland gepland en etentjes geregeld. Dat bleek totaal niet nodig, iedereen was non-stop bezig met muziek maken. Voor een volgende keer kan ik dus minder bedden regelen, maar moet ik zorgen voor nog meer mics."  

Fresku - Nooit meer Terug
In de slipstream van Fresku's nieuwe album komen er ook een hoop andere artiesten bovendrijven voor het grote publiek. Videomaker en producer Teemong natuurlijk, maar ook Mocromaniac  stond met Fresku bijvoorbeeld bij DWDD. Een andere opvallende naam is Braz. Bij de hiphopheads al even bekend dankzij zijn Braz sessie, en als host van de Pickup Sessies, maar bij het grote publiek nog een grote onbekende. Hij maakte het hele opnameproces van het album van dichtbij mee.

"We zaten met Fresku en zijn broertje in Center Parks, om aan nummers te schrijven. Hij zei opgegeven moment letterlijk: Mijn vrouw is er niet, ik heb zin om iets stouts te doen. Toen hebben we een boy vanuit de stad hasj laten te halen. Het ging allemaal goed, totdat Fresku zei: 'Pfoe, moet echt even liggen.' Wij dachten whatever, laat hem even uitstonen. Op een gegeven moment riep hij ons. 'Kom naar mijn kamer, kom! Kom! Ik ga afscheid nemen, I am dying. Ik zei: 'Shut up man'. Ik trek dat echt niet als mensen zo doen. Maar hij wilde echt dat we bleven, hij kon echt niet alleen zijn.

Zijn broertje had wel door dat er niks aan de hand was. Maar ik maakte me toch zorgen. Later was hij iets gekalmeerd door onze grappen. Toen begon hij zelf met heel depressieve grappen. Heel ongemmakelijk. Voor de vorm lachten we maar wat me, tot hij in slaap viel. Midden in de nacht kwam hij alsnog onze kamer binnenlopen, met een handdoek over zijn hoofd. 'Als ik deze hoofddoek af doe', zei hij, 'dan ga ik dood.' Wij lachen. 'Serieus, jongens, ik ben er nog steeds niet van af.' Hij zat nog steeds in die paniekaanval dus. Toen heb ik hem uiteindelijk, no homo, een rugmassage gegeven. Als hij er nu over praat gaat hij lachend vertellen hoe ik dan zo achter hem zat te masseren, alsof hij alles onder controle had. Inmiddels kan iedereen er om lachen."

Kovacs - Shades of Black
Een heel ander verhaal was het bij Kovacs, bleek alleen al uit de documentaire. Niet alleen werd zangeres Sharon Kovacs in het opnameproces constant uitgedaagd en begeleid door producer Oscar Holleman, de producer had nog een veel grotere rol. Dat onderschrijft hij zelf ook. "Het was veel intensiever dan bij andere acts waarmee ik werkte (o.a. Within Temptation, Krezip. red.) Sharon was in het begin vrij breed, en experimenteel. Ze moest echt ontdekken wat haar kracht was, wat de rode draad in haar muziek zou zijn. We probeerden van alles, en schaafden telkens iets bij. Nu ben ik weer bezig met de preproductie van de clubtour. Het intro wordt anders dan op de festivals, natuurlijk een langere set, we zijn de belichting aan het uitdenken. Ik ben bij alles betrokken, alle noten die worden opgenomen, de liveshow. In feite ben ik inderdaad zo'n vijfde bandlid." 

John Coffey - The Great News
Een van de meest opvallende momenten op het album van John Coffey is halverwege. Vanuit het niets klinkt er een instrumentale trompet-track: Jean Trompette. Jean blijkt eigenlijk Jan te heten, Jan Dekker, aka Jan Trompet aka Jean Trompette. Vooral bekend als de trompettist van Blaudzun, via wie hij de mannen van John Coffey ook kent. Leadgitarist Alfred van Luttikhuizen was lange tijd de guitartech van Blaudzun. 'Op gegeven moment waren ze nummers en demo’s aan het schrijven', vertelt Dekker, 'ze vroegen of ik niet wat loopjes in wilde spelen.'

Toen de demo's afwaren zomer 2014, speelde John Coffey op de opening van TivoliVredenburg. "Hoewel Heart of a Traitor nog niet eens uit was, wilden ze hem daar spelen. Ze vroegen of ik mee kwam. Ik nam een nieuw apparaat naar de show. Een harmonizer, waarmee ik mijzelf vetter kan laten klinken. Via pedalen klink het bijvoorbeeld alsof er een trompet en trombone speelt. Ik speel een noot en het kastje berekent er een akkoord onder. Toen ik het voor de show liet horen, vonden ze het te gek. Ze stelden meteen voor dat ik een paar minuten eerder dan zij op het podium ging, en dan solo zou beginnen. Ik begon aardig te zweten. Het was de opening, en ik had het aparaat net twee weken. Uiteindelijk heb ik mijn partij van Heart of the Traitor versimpeld, en met de harmonizer gespeeld. Meteen daarna kwam de band op en zetten ze meteen het nummer in. Het werd een gekkenhuis. Het publiek stormde het podium op en het is de eerste keer dat ik ooit liggend op de ruggen van mensen aan het spelen was. Een poosje later heb ik het in de studio ingespeeld, en zo is het op de plaat beland."

Joris Voorn - Nobody Knows
Sommige genomineerden kennen de mensen die aan hun albums meewerkten, voor anderen was het het begin van een vruchtbare samenwerking. Maar soms zat nog anders. Op het afsluitende Dust op Nobody Knows klinkt opeens een wel heel virtuoze gitaar. Duidelijk ingespeeld door een gitarist, en niet door Voorn zelf. Hij vroeg er Bram Stadhouders voor, een gitarist die al lang mee draait in zowel de jazz-improvisatie als de gecomponeerde muziek-hoek. 

"Een producent van mij werkte een paar jaar geleden ook met Joris Voorn, en heeft toen een paar keer mijn naam bij hem genoemd. Uiteindelijk kreeg ik een mail, met daarin Dust. Het nummer was al bijna af, en Joris vroeg of ik er wat mee kon. Ik stelde voor om bij hem langs te komen, maar volgens mij werkt hij beter in zijn eentje, en we hebben het dus via de mail gedaan. Ik heb ook geopperd dat ik wel eens mee zou willen spelen als hij een live-set zou doen, maar daar ging hij nooit echt op in. Het lijkt op een eenmalige samenwerking, en ik heb ook niet het idee dat het me heel veel nieuwe dingen heeft opgeleverd. Ik dacht dat wel meer mensen het zou opvallen, omdat het toch best een opmerkelijke samenwerking is. Maar dit is eigenlijk de eerste keer dat iemand er naar vraagt." 

Jacco Gardner - Hypnophobia
Met de komst van zijn tweede album gooide Jacco Gardner ook zijn band om. Frank Maston werd ingevlogen, een Amerikaanse muzikant die hij op SXSW leerde kennen. Het bleek een schot in de roos. Niet alleen voegde Maston veel toe in de optredens, de twee ontwikkelden ook een hechte vriendschap. Tijdens zijn eerste week vrij sinds maart vertelt de besnorde toetsenist vanuit Amerika wat de opnames zo bijzonder maakten. "Ik ken niemand die zo hard werkt als Jacco. Hij lijkt dan net een robot, hij kan uren en uren doorgaan. Zo'n beetje zonder eten of drinken. Hij zei tijdens de opnames 's ochtends wat hij wilde bereiken die dag. We luisterden veel library muziek, Italiaanse orkestrale muziek als Ennio Morricone, en daar praatten we dan uren over. Uiteindelijk na uren zwoegen kreeg Jacco het dan telkens weer voor elkaar om zijn muziek precies zo te laten klinken als hij het 's ochtends omschreef." 

Alamo Race Track - Hawks
Gisteren werd de hoes van Hawks nog uitgeroepen tot beste hoes van alle genomineerden. De Deense kunstenaar Anders 'Scrmn' Meisner, reageert verrukt als hij het nieuws hoort. "Heel goed dat mensen mijn werk kunnen waarderen. Het was ook nog maar de eerste hoes die ik ooit gemaakt heb. Ik ben in principe meer een klassieke kunstenaar, met exposities in galleries."

Anders kent de band van toen hij in Amsterdam woonde. Ergens in 2007 zag hij ze voor het eerst optreden. "Ik was meteen weg van de muziek. Even na dat concert kwam ik ze weer tegen, en zijn we bevriend geraakt. 'Drinking buddies'. Ze zijn helemaal niet bezig met hip lijken, maar benaderen hun muziek echt als kunst. Daarom duurt het ook allemaal zo lang bij ze. Nadat ik bij een paar shows van hun ben geweest, hebben ze een expositie van mij bezocht. Toen stelden ze meteen voor dat ik het artwork voor hun volgende plaat zou doen. Het album gaat heel erg over de verhouding tussen mens en natuur, dus die elementen moesten er in. Ik begon vier maanden voor de definitieve deadline, want ik wilde ruim op tijd af zien. Uiteindelijk leverde ik het artwork pas na zeventien versies op de allerlaatste dag in. Het zijn echt perfectionisten, ze willen nooit concessies doen. Dat hoor je ook aan alles op dit album."

Ronnie Flex - De nacht is nog jong, net als wij voor altijd
De opnames van de soloplaat van Ronnie Flex waren niet te vergelijken met die van New Wave, vertelt manager Axel Linger. "Er is heel veel tijd overheen gegaan. Er was altijd die losheid, geen verplichting. Ronnie kan tussen de opnames door ook gewoon potjes Fifa gaan spelen. Dan is hij zelfs op zijn best. Daarom werkt hij ook het liefst met Boaz. Het album namen ze op in het huis van Boaz, toen de studio gewoon in een kamer daar zat. In de rest van het huis waren gewoon mensen aan het chillen."

Sommige nummers, zoals Zusje, bestonden in verschillende vormen al jaren. Andere werden in enorm tempo gemaakt. "Op een gegeven moment werd Boaz gebeld. Drie kwartier later kwam hij terug de studio in, en toen had Ronnie heel 'Ik wil het hebben' gemaakt. Het zou eerst een solo-track zijn, maar Gers werd er later nog bij gehaald. Zo zijn er meer tracks die heel veel versies hebben gehad. Van 'Ravotten' (op Polska's album) heb ik versies op mijn computer staan die je niet eens zou herkennen."

Afterpartees - Glitter Lizard
Wie het afgelopen jaar veel festivals bezocht heeft, kan maar zo Afterpartees een keer of wat tegen het lijf gelopen zijn. Ze speelden werkelijk overal. En dat hoor je terug, vertelt producer van het debuutalbum Roel Brommers. “Toen we met het album bezig gingen viel me op hoe goed de band in een jaar tijd geworden is. Single First Last hadden ze al eerder bij opgenomen, en toen was het echt heel erg zoeken. Toen was het nog echt een beginnende, enthousiaste band. Het was allemaal net wat sloppy’er. Bij de opnames van het album vroeg ik voor een nummer of bassist Jesse even een stuk kon inspelen. Dat deed hij meteen zo knap, dat ik het ook meteen voor een ander nummer vroeg. Hij kon bij wijze van spreken in een half uur het hele album opnieuw, foutloos inspelen. Maar het best hoor je het dus bij First Last. Die hebben we voor het album opnieuw opgenomen. Leg hem maar naast de single. Je hoort ook echt dat de vorige drummer een andere groove heeft. Achteraf vind ik die eerste versie juist charmanter, bij zo’n tweede opname probeer je het toch te veel zo’n moment na te doen.”

Hunee - Hunch Music
Er zit nogal een verhaal achter het album van Hunee. Hij gooide een eerder album weg, stopte met muziek maken, verhuisde van Duitsland naar Amerika, maar belandde uiteindelijkin Amsterdam. Daar aangekomen werd hij warm onthaald door San Proper, die hem zelfs onderdak bood. Daarnaast wist die Amsterdamse dj Hunee weer plezier in het produceren terug geven. Nadat ze samen Propers studio roze geverfd hadden mocht Hunee daar aan de slag met zijn album. Logisch om San Proper erover te spreken, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. “Wat een goed idee!, roept Proper enthousiast vanuit Parijs. “Maar kan het via de mail, want ik vlieg morgen naar Japan. In het Engels neem ik aan? Oh, Nederlands. Nou, dat spreek ik ook wel volgens mij.”

Een week later belandt het verhaal in de mail. Toch in het Engels, en een beetje anders dan gepland. Maar daarom niet minder gemeend, zeker gezien het drukke internationale schema van de DJ. "Hunee, for me, is the right man with the right soul to confide with and confess to. He helps me in life without him actually being aware of it. Or it's me who can't catch him on acting like the guru he is. I ain't kissing ass, but he surely is one of my favorite disc-jockeys and by completing most of his album in my studio at the basement of Volkshotel in Amsterdam, while I was still locked up in my dungeon at my studio across the street at Trouw, he definitely proves to be an excellent producer also. I love his album too..."

Janne Schra - Ponzo
Je moet het maar aandurven. Je album thuis opnemen, en dan ook nog met je vriend als producer. Zodat je nooit je deur achter je dicht kan trekken en even lekker op de bank kan zitten zonder aan dat album te denken. Janne Schra deed het, samen met vriend Torre. “We werden soms wel een beetje gek van elkaar inderdaad”, vertelt die laatste. “Niet per se aan te bevelen, het is niet voor niks dat ik mijn studio buiten de deur heb. Het is onontkoombaar op deze manier. Ik was veel aan het toeren met De Staat rond die tijd, en als ik dan ’s avonds laat thuis kwam moest ik meteen weer nieuwe dingen van Janne luisteren. Maar aan de andere kant, het grote voordeel is wel dat je direct je bed uit kan rollen als je inspiratie hebt.” Klein detail trouwens, de hond die je aan het begin van Show hoort is niet die van huize Schra. “We waren op vakantie in Portugal, en hebben daar wat veldopnamen gemaakt. De hele plaat zit vol met dat soort geluiden. Aan het einde van The Show hoor je Portugese regen. En bij The Show dus een Portugese hond.”