Het leven begon voor John Coffey pas echt toen ze in 2010 doorstartten met gitarist Christoffer van Teijlingen en zanger David Achter de Molen als nieuwe leden. Het vijftal speelde zich een slag in de rondte en na het verschijnen van tweede album Bright Companions werden er helemaal akelig veel meters gemaakt. Uiteindelijk moesten ze ruimte maken om een nieuwe plaat op te nemen. Dat gebeurde tot hun grote blijdschap met held Matt Goldman (o.a. verantwoordelijk voor hard plaatwerk van The Chariot en Underoath) en leverde tot hun grote verrassing vooral veel liedjes op.

Het lijkt een dilemma: je verandert als band elke zaal in een kolkende pit met felle punky rocksongs, maar je wil op plaat niet eendimensionaal raggend overkomen. Valt mee, John Coffey wist dat op de vorige langspeler al goed te ondervangen door fellere tracks als Dirt & Stones en Whispers af te wisselen met iets rustiger en melodieuze passages in de volgende tracks. En vooral door alles te kruiden met übermeezingbare koortjes en refreintjes, waardoor Featherless Redheads en Romans zowel op plaat als live werken als kerosine op het vuur. Beproefd recept dus zou je denken, maar op de opvolger pakken ze nog wat harder uit. "Meer accenten op de extremen zonder liedje uit oog te verliezen", noemden ze het zelf en dat is aardig gevat.

Op The Great News steken ze met Eagle Chasing Flies de lont meteen in het kruitvat. Het nummer, een verwijzing naar een uitspraak van de rechter tegen Badr Hari, slaat in vier minuten eerst op hol, kent halverwege een fikse heavy metal-solo en sleept zich dan naar een noisend en hardcore einde. Met single en nieuwe live-favoriet B-b-b-b-b-b-b-broke (my) Neck gaat het gas niet echt van het pedaal, maar krijg je wel meteen een sterk staaltje songsmederij. Mooi stukje samenzang als slot van een nummer dat de tragiek van medische missers behandelt. Ook inhoudelijk vermijdt John Coffey platitudes en ontstijgt de band standaard rockwerk. Redrum gaat over wat inbrekers met je gevoel van veiligheid doen, albumtitel The Great News en de albumhoes met trieste circusbeer mogen we ironisch opvatten.

De variëteit op dit album is bijna bizar. In het wat screamo openende Redrum herken je al gauw de meezingbaarheid van een Featherless Redheads, waarna het een southern rocker wordt. The Sinking Ship klinkt als een gevoelige Weezer-song met metalcore breaks en de meezingbare poppunky refreinen in Echo worden afgewisseld door wel heel brute screams. J.T. Davis (It Was A Pleasure Meeting You) kent zelfs regelrechte metalpassages, maar dan met grungy nineties-zang.

Nog meer nineties en grungy is het pakkende Relief met die slepende zang en een Aerosmith-gitaar, maar dankzij die screams wordt het toch net niet al te radio-fähig. Halverwege krijgen we nota bene een rustpunt met trompet, dankzij Jan Dekkers, de trompettist van nieuw labelmaatje Blaudzun. En de langzaam aanzwellende afsluiter hangt ergens tussen glamrock, Guns 'n Roses en een QOTSA-ballad in.

John Coffey blinkt al lang niet meer alleen uit in het slechten van geluidsbarrières, maar ook in het schrijven van slimme, beklijvende liedjes, nekbrekers van formaat. The Great News is kortom een vervaarlijke, verslavende cocktail van hardere gitaarmuziek, met ruimschoots voldoende brandstof om elke pit in de fik te steken. En evengoed een dosis pakkende liedjes om de meisjes, de vrijzinnige radio en de huiskamer te plezieren.