Een bulderlach. “Het is allemaal zó lang geleden, man.” Cliften Nille weet het ook allemaal niet meer precies, geeft hij toe. Wat hij wel weet: Spookrijders werd aanvankelijk opgericht door Stefan Kuil en Clyde Lowell, maar al gauw ontmoetten ze Cliften Nille op een zolderkamertje bij producer Dr. Doom. Zelf maakte Nille al gewaagde mixen waarin hij net zo graag oldschool hiphopbeats als Wagner-samples (!) gebruikte, en al snel werd hij ingelijfd in Spookrijders. Vooral hun tweede album, De Klokkenluiders van Amsterdam (1999) was succesvol, met een mix van Nederlandstalige teksten, drum ’n bass, breakbeats, triphop, hiphopbeats en zelfs wat punkrock, zoals dat in Nederland eigenlijk nog niet werd gedaan. “Wij hebben gepionierd in die sound, denk ik.”

Single Klokkenluiders werd Megahit op 3FM, en in diezelfde week stond de groep op een buurtfeest op het Mercatorplein in Amsterdam. “Ik herinner het me heel sterk. Brainpower was er, Rewind, U-Niq, en een paar bandjes. Ik kwam uit Amsterdam West, dus mijn hele buurt kwam kijken en vond het geweldig.” Het publiek ging, ook als je de beelden bekijkt, helemaal uit zijn dak. Maar dan gaat het mis. Clyde roept “Fuck the police!”, doelend op de vele agenten die rondlopen. De menigte – het zullen zo’n 1000 man zijn geweest – begint te joelen en schreeuwen. Dan wordt er een t-shirt in het publiek gegooid en ontstaat er een relletje in het publiek tussen twee vrienden. Een politieagent grijpt hard in. Te hard, denkt Nille nu. “Het publiek werd gek, in positieve zin. Het was gewoon springen, duwen, trekken. Genieten van de muziek. Maar hij ging er vol op in.” Daarop richten de twee zich op de politieagent, die op zijn beurt een noodoproep doet in de portofoon. Al gauw vult het plein zich met circa 80 agenten, die uit heel Amsterdam kwamen toesnellen, met wapenstokken en herdershonden.

Na de show stond Nille in het publiek te kijken, een vriend van hem kwam aangereden met de auto en zei: “Gast, je moet hier weg. Anders worden we dadelijk aangehouden.” Toen zijn ze naar de Bijlmer gereden, en zagen grote hoeveelheden politiebussen de andere kant op scheuren. De vrouw van rapper Stefan Kuil verzuchtte: “Als ze jullie maar niet de schuld gaan geven.” “Dat kan toch helemaal niet”, zei Stefan. Maar toen Cliften ’s avonds op de bank AT5 keek, noemde politiewoordvoerder Klaas Wilting Spookrijders de aanstichter van de rellen.

“Elke andere act was blij geweest met de publiciteit”, denkt Cliften nu. “Misschien waren we dan nooit zo bekend geworden. Maar blij waren we er niet mee.” Spookrijders reageerde met een videoclip voor Klokkenluiders, waarin de leden verkleed als politieagenten rondscheuren en ongein uithalen: ze bestelen een moeder met klein kind, slaan een arrestant in elkaar en gebruiken drank en drugs. De clip werd verboden door TMF, Klaas Wilting noemde de video onsmakelijk en vervolgens mochten Spookrijders aanschuiven in talkshows als Barend & Van Dorp. “Zo hadden we toch nog gewonnen, denk ik.”

Het hoogtepunt voor Nille ligt een jaar later, op Pinkpop. “Het was echt te gek, man. Ik had nog nooit voor 20.000 man gestaan, en iedereen sprong zich kapot. Stagediven, alles. Ik was nog heel jong, 19 toen we ons eerste album dropten. Ik maakte die beats in mijn slaapkamer, je kunt je gewoon niet voorstellen dat er zoveel mensen zijn die het fantastisch vinden.”

In 2003 stopte Spookrijders ermee, omdat Stefan Kuil en Clyde Lowell (beiden veel ouder dan Cliften Nille) zich wilden focussen op gezin en baan. “Ja, ik wilde nog wel”, aldus Nille. “Stefan is nu echt met z’n familie bezig. Jammer hoor, we hadden nog zulke leuke dingen kunnen maken. We zouden zelfs een reünie doen in de Melkweg, gekleed in politiepakken, maar Stefan wilde niet.” Nille zelf maakt nog altijd muziek, produceert het album van The Next MC-finalist Roy Kable en zit binnenkort in de nieuwe clip van Brainpower. “Nee, ik ben niet nostalgisch. Er is zoveel goede nieuwe muziek, man, van Pharrell tot die beat van de laatste Katy Perry en ga zo maar door.”