Voor het populairste Amazing Snakeheads-liedje heb je die ondertiteling niet nodig. Het liedje telt maar een zin tekst, en die is gelijk aan de titel. "Here it comes again!" Dale Barclay gromt en briest het, maar met die typische Schotse rollende R in 'here'. Wat er dan precies komt? Zou het zijn ex zijn met weer eens een woedende bui? Een glas bier in zijn gezicht bij weer eens een verkeerde opmerking tegen een vrouw? De rush van de speed? Dale Barclay wil het niet zeggen. "Ik weet het natuurlijk wel, maar ik laat het graag aan de verbeelding over", zegt hij.

De rest van de plaat geeft genoeg aanwijzingen waar je het moet zoeken. Amphetamine Ballads heet de plaat, wat klinkt als een soort contradictio in terminis. Hoezo, amphetamine ballads? Is nu juist de typische werking van die drug niet dat je er een razend energie van krijgt? Juist dat gevoel krijg je dan ook van de plaat. In I'm A Vampire besluipt Barclay een vrouw, met als doel haar leeg te zuigen. "She's more beautiful than any woman I've met. And she fucking knows it." Voor twaalf uur 's middags komt hij niet tot leven, stelt hij verderop. Titels als Nighttime en Where Is My Knife laten weinig aan de verbeelding over. In Flatlining brult de zanger over het uitschakelen van alles, leugens, haat EN hoop, om tot een soort ultieme kalmte te komen.

De muziek van het trio is rauw en niet al te strak geproduceerd. Vooral de drummer zit er vaak genoeg naast. En toch zijn ze in staat een soort duistere grooves te produceren. Naar mate de plaat vordert gaat het tempo steeds verder omlaag, alsof de dosis amfetamine die bij het eerste nummer ingenomen wordt, langzaam uit begint te werken. "Zo hebben we het niet bedacht", zegt Dale Barclay, "Maar ergens klopt het wel denk ik. Ik vond in elk geval die naam - Amphetamine Ballads - precies passen bij de muziek. Drugs kunnen geweldig zijn, maar als je songs schrijft kun je ze beter niet gebruiken. Die titel was er trouwens net zo plotseling als de bandnaam. Toen ze er eenmaal waren, was er geen haar op ons hoofd meer die eraan dacht ze te veranderen."

"De band bestaat nu 4,5 jaar", vertelt Dale Barclay enthousiaster dan je zou verwachten. "Ik heb hem opgericht met mijn twee beste vrienden, en het is de eerste band waarin ik ooit speel. We wilden live spelen, een 7 inch uitbrengen. Daar zijn we allemaal al voorbij. 28 ben ik, oud volgens sommigen, maar voor mij voelt het normaal. Ik ben heel lang onzeker geweest of ik wel iets met muziek zou kunnen doen. Aan het begin van The Amazing Snakeheads was het ook helemaal niet makkelijk. We speelden overal waar we maar konden, in piepkleine zaaltjes. Als er al reactie uit de zaal kwam, was het vaak negatief. Maar het laatste halfjaar is er echt iets veranderd. Ik zie mensen ineens helemaal uit hun dak gaan op onze muziek, dat raakt me echt."

Meer dan tien jaar al kennen de bandleden elkaar. Dale en de van oorsprong Nieuw Zeelander Jordan Hutchison waren een paar jaar buren en vrienden. Ze ontmoetten elkaar 'famously' op het afscheidsfeestje van een gezamenlijke vriend die een straf moest uitzitten. Het zijn mannen die niet bang zijn voor hard werk, zegt Dale Barclay. "Ik ben steenhouwer van beroep", zegt Barclay. "Soms zwaar werk, maar daar is helemaal niets mis mee." The Amazing Snakeheads is het ook bereid te verrichten op tour. "Touren is belangrijker dan ooit", zegt Dale. "Als je dat niet wilt doen, kun je beter meteen stoppen. Voor ons is daar geen denken aan. Ik zit in een band met mijn beste vrienden, dat is wat ik altijd al wilde." Het is te hopen dat hun messen alleen figuurlijk geslepen zijn.

The Amazing Snakeheads speelt op de labelavond van Domino in de Tolhuistuinzaal, woensdag 21 mei.