White Lies, Pinkpop Brand Bier Stage, zaterdag 7 juni 2014

Een stel Engelse gasten, eigenlijk een trio, maar live aangevuld met twee extra muzikanten. Ze lijken constant te citeren uit werk van andere bands. Dan weer even The Killers, vervolgens een stukje Joy Division om vervolgens via Depeche Mode toch weer even naar U2 te gaan. Met inmiddels drie albums op zak heeft de band genoeg materiaal om een sterke set te vullen, zou je denken. 

Zonder twijfel 'Death'. Na een sterk begin met 'Farewell to the Fairground', 'There Goes Our Love' en 'To Lose My Life' kakt het concert genadeloos in en lijkt het publiek er ook niet meer echt zin in te hebben. Pas als 'Death' wordt ingezet, komt het massaal in beweging en staat het publiek tot halverwege in de tent te springen en te klappen. 

Voordat met 'Death' de tent tot leven wordt gewekt, speelt de band het allereerste nummer dat ze ooit geschreven hebben: 'Unfinished Business'. De zanger leidt het nummer in met een nikszeggende anekdote over dat dit het nummer is dat ze naar hier heeft gebracht. Het lijkt een poging om iets van emotie los te maken, maar het slaat compleet dood, net als het hele middenstuk van de show. 

Hoewel de tent gevuld is met jong en oud, zijn het vooral de tieners die uit volle borst, met de ogen dicht, meezingen. De poëtische teksten over liefdes en vriendschappen, overgoten met een donker sausje, doen het goed.

De muziek van White Lies gaat er makkelijk in en is bij momenten best aardig. Maar door het oersaaie middenstuk en het ontbreken van ook maar iets van een eigen sound is het waarschijnlijk de act die je het eerst vergeet van deze eerste Pinkpo dag. Sterker nog, als je de tent uitloopt, weet je waarschijnlijk al niet meer wat nou precies dat ene leuke nummer was, of wanneer het in de set zat. Het leek een beetje op Joy Division, of was het toch U2?