The Boxer Rebellion, Pinkpop Brand Bier Stage, zondag 8 juni 2014
Pinkpop: The Boxer Rebellion neergeslagen
Britten blijven hangen in oeverloze eenvormigheid
The Boxer Rebellion heeft wel wat met Nederland. Ze speelden op de 3voor12 Song van het Jaar-show in Paradiso, deden op Record Store Day zowel een instore als Paaspop en verkochten in februari het Paard van Troje uit voor een try-out show. Vandaag staan de Britten in de tent klaar voor de eerste Pinkpop-show. Of eigenlijk de tweede, want ze begonnen met een 3OnStage sessie.
HET CONCERT:
DE ACT:
UK band met voorliefde voor grootse, galmende rock. Een beetje in de geest van Editors opererend, of als een Engelse Kensington. Ze ogen ook als een kruising van die bands trouwens. The Boxer Rebellion bracht vorig jaar alweer het vierde album uit en raakte in april (net na Paaspop) gitarist van het eerste uur Todd Howe kwijt. Er is een nieuwe snarenman op het podium en omdat de leden - onderling noch met het publiek - geen enkel contact maken, valt het op het eerste gezicht niet op.
HET NUMMER:
Kan niet missen: Diamonds, een song die zelfs in deze set meteen als een popklassieker klinkt. Een golf van herkenning gaat door tent bij dit doorbraaknummer en opener van de laatste plaat. Helaas staat de bas te hard in de mix, maar soit. De zalvende stem van Nathan Nicholson voert je mee en de synth- en gitaartapijten zijn net wat dwingender. Er is live een meeklapmomentje ingebouwd, waar ze het slim stil laten vallen en van niks met stem weer opbouwen. Dit werkt. Iedereen is weer bij de les.
HET MOMENT:
Wat een keurige jongens, die Britten. Zouden die zich backstage nog eens laten gaan, een gitaar of kleedkamer slopen, groupies uitnodigen of zelfs maar voorzichtig een jointje roken? Waarschijnlijk niet. Dat geeft ook niet, als ze het op het podium maar eens deden. Alles in één tempo (meestal mid), galm en sfeer spelen; daar krijg je zelfs hartstochtelijke fans mee in slaap. Zo wordt de show één lang moment. Vooruit: Depeche Mode-cover Enjoy The Silence dan maar. Hoewel die ook geen moment recht doet aan het origineel, brengt die in ieder geval nog een rimpeling in deze set.
OOK OPMERKELIJK:
Het zou als soundtrack bij een natuurfilm over parende schildpadden niet misstaan, wordt nergens aanstootgevend, maar is wel dodelijk vervelend.
HET PUBLIEK:
Mensen beginnen bij meerdere nummers spontaan te klappen, The Boxer Rebellion heeft duidelijk fans op Pinkpop. In tegenstelling tot de bokseropstand verbroedert deze groep vooral. Ze vullen de tent net na Ed Sheeran met gemak. Opvallend: na elke twee nummers gaan er mensen weg, maar omdat er ook nieuwe bij komen valt dat pas halverwege echt op. Tegen het einde - als de grote hit en cover nog moeten komen - ziet het er pas vakkundig leeggespeeld uit. Niettemin staat iedereen die er is wel élk nummer mee te klappen en deinen.
HET OORDEEL:
Het is knap: nu eens als Sting (in Step Out Of The Car), als U2 (in Spitting Fire), dan Interpol (in het eindelijk wat fellere Fragile) en verder vooral als Editors klinken. Nog knapper omdat vrijwel continu in eender tempo en bombastische sfeer te doen. Dan heb je nog nieuwe single Promises, waarin opeens à la Bastille de driedubbele trom wordt geslagen. De band heeft eigenlijk best veel dat voor ze spreekt (waaronder vier studio-albums en talloze tracks voor tv-series, commercials en ja: soundtracks), maar dat komt er vandaag live niet voldoende uit. Eén aantoonbare reden is het totale gebrek aan charisma bij frontman Nicholson en eigenlijk de hele band. Daarnaast heeft het opstappen van gitarist Howe vast niet geholpen en kan een slimmere setopbouw en beter geluid wel helpen. Nee, deze rebellie is vakkundig neergeslagen en wel binnen de eigen gelederen.