Skrillex, Lowlands Alpha, zondag 17 augustus 2014

Skrillex wordt verantwoordelijk gehouden voor de enorme populairiteit van dubstep onder de energydrank drinkende jongeren. Niet de diepe, veellagige dubstep als Burial het bijvoorbeeld maakt, maar de krijsende, stuiterende variant. Logisch ook, want zijn muziek klinkt als de sonische variant van een sugar/cafeine rush die je krijgt van tien blikken Monster in een tussenuur.

Na een half uurtje rammende dubstep, hiphop, EDM en zelfs wat korte stukjes hardstyle en animaties van aliens op het grote ledscherm achterop het podium valt het opeens bijna stil. Een vaag bekende, getekende zonsopkomst vult het scherm. Nee toch, hij zal toch niet? Ja wel, de openingsscene en muziek van The Lion King worden er ingemixt. Kenmerkend voor de set en voor Skrillex. Het maakt hem allemaal geen moer uit wat er over hem gezegd wordt, als het publiek maar uit zijn dak gaat. De Alpha laten ontploffen met een Disney-scène, het kan.

De show is nog geen drie tracks onderweg (en daarbij moet je je even bedenken dat Skrillex gemiddeld een minuut per track afspeelt) als de langharige dj op zijn booth springt. Dit is het type show waarbij de dj om de vijf minuten door een microfoon schreeuwt of iedereen nog een beetje happy is, dat het tijd is om helemaal crazy te gaan, en dus om het kwartier even op zijn booth gaat staan om zijn armen te spreiden, gehurkt nog wat te scratchen of een volgende plaat er in te knallen. Dat voegt muzikaal natuurlijk geen zak toe, integendeel. Maar het publiek smult ervan, en volgt de aanwijzingen trouw op. Bouncen? Prima. Sitdown? Geen probleem. Los gaan? Ja, natuurlijk!

Het is niet afgeladen vol, maar het hoofdpodium staat toch echt helemaal vol. Naast het grootste deel van de jonge Lowlands-bezoekers staat er ook een goede mix van alles wat daarbuiten valt. Jonge meisjes vormen pits, zestigers dansen het zweet in hun nek, stoere jongens fistpumpen het zuur in hun biceps.

Skrillex is een bizarre artiest, die extreme reacties losmaakt. De mensen die zijn muziek (en vaak ook zijn persoon) haten, lijken in de meerderheid. Ze schreeuwen in ieder geval het hardst, want het leek of alle Lowlands-bezoekers woedend waren dat Skrillex geboekt was. Toch staat de Alpha vol vandaag. Terecht ook, want hoe lomp het allemaal ook is, het is knap hoe hij de tent bespeelt. Hij kan het trouwens waarschijnlijk ook prima minder lomp. Haast onopgemerkt laat hij zo nu en dan uiteenlopende tracks knap samen- en overgaan. Alleen, daar reageert het publiek nauwelijks op. Het zijn naast de drops de overgangen die van op de hak op de tak gaan die het best scoren en het best ontvangen worden. Helemaal als ze nog eens aangevuld worden met de rookkanonnen of pyro-installatie. Of allebei. De grootste kracht van Skrillex zit hem in het neerzetten van een show die eigenlijk helemaal niet toegankelijk is, en toch aanvoelt als een hitshow. Natuurlijk draait hij zijn grootste eigen bangers (die dan wel hits zijn geworden, maar nog steeds bizar klinken), heel veel hiphop (een medley zelfs), reggae en wat EDM-krakers. Het is verleidelijk, maar uiteindelijk te kort door de bocht, om het plat te noemen. Daar is zijn set en die sound te bizar voor. Een track als 'Bangerang' heeft het dan wel goed gedaan in de hitlijsten, het is nog steeds een enorm raar nummer, waarvan het wonderlijk is dat het zo populair geworden is. Misschien moet hij daar juist credits voor krijgen: zo'n unieke sound en zo veel succes. In veel kunst worden extreem afkeurende reacties vaak gezien als iets positiefs. Dan raakt het blijkbaar iets aan wat gevoelig ligt. Het lijkt erop dat Skrillex dat ook voor elkaar krijgt, en er tegelijk nog succes mee heeft ook. Dan doe je het dus dubbel goed.