Perfume Genius, Into The Great Wide Open, Fortweg, zaterdag 6 september
ITGWO14: Perfume Genius bezingt zelfmoord, seksueel misbruik en 'gay panic'
Sombere songwriter pikzwart maar bloedmooi
Ochtendhumeur? Ga dan alsjeblieft niet naar Perfume Genius, maar blijf lekker in je tentje liggen of neem een frisse duik in de zee. Met kwetsbare, pikzwarte liederen verhaalt de jongeman vandaag over seksueel misbruik, verslaving en zelfmoord. Goedemorgen, Vlieland!
HET CONCERT:
DE ACT:
Michael Hadreas alias Perfume Genius kijkt alsof hij het gewicht van de wereld meetorst op zijn schouders. Zijn nagels zijn rood geverfd, zijn stem slaat menigmaal over in een soort tergende snik, en geen glimlachje kan er vanaf. De androgyne jongen uit New York bracht al twee bijzonder stemmige albums uit vol pianoballades die tegelijkertijd muzikaal, romantisch zoet en tekstueel pikzwart zijn. Denk depressievere Joan as Police Woman, Anthony and the Johnsons, of Rufus Wainwright zonder musicaldramatiek, met een stemgeluid ergens in de traditie van Jeff Buckley. Kattegejank, zouden sommigen zeggen, en in ieder geval geen vrolijke boel. Over een kleine drie weken volgt het derde album Too Bright, dat inderdaad iets lichter van toon lijkt en zowaar uitbundige popmomenten kent.
HET NUMMER:
Het prijsnummer van dat derde album is Queen. Na de ingetogen, breekbare misere die Perfume Genius vandaag over ons heen stort een welkome afwisseling. Het heeft een pompende baslijn, vervormde vocalen, grootse drums en een hele lage, dikke grom die de refreinen nog meer kracht mag bijzetten. Af en toe spant zijn halsslagader aan, puur door het gif waarmee Hadreas zijn teksten uitspuwt. Hij zingt over 'gay panic' en het besef dat alleen al zijn geaardheid mensen rondom hem extreem ongemakkelijk kan doen voelen.
HET MOMENT:
Ongemakkelijkheid en spanning zijn sowieso een groot goed bij Perfume Genius. Aan het eind van zijn set speelt hij, in zijn eentje, het vrolijke en autobiografische pianowijsje Mr. Peterson, waarop het aanvankelijk fijn meedeinen is. Eindelijk wat lucht in de set. Hij bezingt er zijn liefde voor zijn docent en hoe ze samen blowden in zijn truck…
En hoe hij vervolgens werd misbruikt door diezelfde man. Hoe hij de leraar probeerde te overtuigen dat het nu "genoeg, genoeg, genoeg" was. Hoe Mr. Peterson vervolgens zelfmoord pleegde door van een gebouw af te springen. Perfume Genius speelt het nog vrolijker dan anders, en precies dat wringende contrast tussen mierzoet en inktzwart maakt Perfume Genius zo bijzonder. "Mr. Peterson, I know you were ready to go. I hope there's room for you up above. Or down below." Beklemmend en benauwend, alsof twee handen zich langzaam om je luchtpijp sluiten en steeds harder aandrukken.
OOK OPMERKELIJK:
Ook muzikaal is Perfume Genius oorstrelend en angstaanjagend tegelijk. Ze staan met vier man op het podium en de simpele pianomotieven van Hadreas worden bedekt met uitwaaierende synthesizers en vrij minimalistische drums. De gitarist (geloof het of niet, Tom Campesinos van Los Campesinos!) bespeelt zijn snaren ondertussen bijna als een viool: soms als een aanzwellend orkest, dan weer met bakken galmende feedback en noise. Precies wat de liedjes nodig hebben.
HET PUBLIEK:
Nee, Perfume Genius is niet geschikt voor het hele gezin. De Fortweg staat misschien halfvol, vooraan staan de mensen ademloos toe te kijken (zien we daar een traan over een wang biggelen?) maar er zijn er ook een paar die zuchten en steunen dat dat ochtendhumeur en die kater van gisteren alleen maar zwaarder vallen. En laten we maar blij zijn dat die piepjonge blonde stuiterkinderen met giga-koptelefoons de teksten niet verstaan.
HET OORDEEL:
Perfume Genius mikt recht op het hart. Niet met de pijl van Cupido, zoals de vele baardige troubadours die Vlieland dit weekend verwelkomt, maar eerder als een dolksteek dwars door het borstbeen. Op het Bospodium was hij waarschijnlijk nog dieper de ziel binnengesneden, maar wat een oprecht intense show, en even droegen wij het gewicht van de wereld met hem mee.