Moonface, Into The Great Wide Open, Kerk, zaterdag 6 september
ITGWO14: Het verbeten exorcisme van Moonface
Een waardige opvolger van Perfume Genius
Perfume Genius mocht twee jaar geleden schitteren op de vleugel in de kleine kerk nabij Vlieland-Oost: misschien wel het bijzonderste podium van ITGWO. Deze keer staat de man uit Seattle op het grotere Fortweg-podium, maar niet getreurd: er is wederom een artiest geregeld die het uiterste uit zijn piano kan halen. Aan Spencer Krug a.k.a. Moonface om deze editie eenzelfde magie op te roepen in de kerk.
HET CONCERT:
DE ACT:
We kennen Spencer Krug onder vele aliassen – Wolf Parade, Sunset Dubdown, Swan Lake – en uiteenlopende muziekgenres van elektronica tot krautrock. Maar in Moonface krijgen we hem in zijn meest minimalistische vorm te zien: een man en een piano, meer mag het niet worden. En dat levert schitterende liedjes op, zoals het recente City Wrecker van de gelijknamige EP.
HET NUMMER:
Moonface speelt City Wrecker als een na laatste nummer en het moet gezegd: misschien is het wel zijn beste liedje tot op heden. Een iets conventioneler nummer dat we van hem gewend zijn, Krug laat lange piano-intermezzo’s achterwege. Maar daarom komt deze ballad over Krugs gewoonte om de plaatsen waar hij woont te vernielen, nog niet minder hard binnen. Hij claimde het nummer geschreven te hebben voordat Miley Cyrus met Wrecking Ball kwam, maar bewijzen kan hij het niet. In zijn opvatting dat de song estethisch gezien eigenlijk het tegenovergestelde is van Wrecking Ball kunnen we hem alleen maar gelijk geven.
HET MOMENT:
Ondanks de ernst van zijn muziek is enige zelfspot Krug toch niet vreemd. Zo krijgt de song Fast Peter – oorspronkelijk een elektronisch nummer van een paar jaar geleden – een nieuwe uitvoering op de piano. “Hij werkt ook best goed als cheesy love ballad”, zegt Moonface. Daarna speelt hij de andere cheesy love ballad November 2011 er maar meteen achteraan onder de noemer: “Dan zijn we er maar vanaf.”
OOK OPMERKELIJK:
Opvallend vaak speelt niet Krug zelf de hoofdrol in zijn liedjes, maar steeds andere personages. Zo is de bovengenoemde Peter een vriend van hem waarmee hij high werd op het balkon, leren we in City Wrecker Jenny Lee kennen en spreekt ook afsluiter Julia With Blue Jeans On wat dat betreft voor zich.
HET PUBLIEK:
Op een krijsende baby in het begin, wat geschraap van kelen en de klikjes van de camera van ondergetekende - sorry - na, is het muisstil in de kerk. Velen zitten met de ogen gesloten te luisteren. Het is duidelijk dat Krugs depressieve pianoballades hard binnen komen in deze fantastische setting.
HET OORDEEL:
“Deze tafel is vast niet gebouwd met het idee dat iemand er ooit een biertje op zou zetten.” Een van de spaarzame opmerkingen van de verlegen en bescheiden Krug, die het nodig vindt om mensen erop te wijzen dat ze het moeten zeggen als hij moet ophouden. Welnee. Moonface is duidelijk de ideale opvolger van Perfume Genius om deze Vlielandse kerk onder te dompelen in prachtige zwaarmoedige muziek. Wat vooral opvalt is hoe ontzettend veel dynamiek hij in zijn eentje weet aan te brengen in de liedjes. Bijna elk nummer mondt uit in een crescendo; op die momenten zie je Krug met de spanning in elke vezel van zijn lijf achter de piano zitten, terwijl hij het instrument ervan langs geeft alsof de duivel erin huist. Na de wat al te aanstellerige depressiviteit van Keaton Hanson vorig jaar is het een verademing om iemand achter de piano te zien die zich daadwerkelijk van zijn demonen moet verlossen. En waar doe je dat beter dan hier?