HET CONCERT:
Sofie Winterson, Heineken Foyer, zaterdag 18 januari 2014
DE ACT:
Winterson’s optreden wordt vanaf het begin geplaagd door kleinigheidjes als een gitaar die niet goed is ingeplugd en een zang die wordt bedolven in de mix, maar in de kern zijn de nummers te gekunsteld om indruk te maken. Aan de rest van de band ligt het niet; Wooden Saints-gitarist Rutger van Woudenberg speelt sterk, drummer Illan Voshol en toetsenist Lyckle de Jong functioneel. Niets dan lof dat ze alle akkoordenschema’s uit hun hoofd kennen, want het vliegt soms alle kanten op. Spanningsbogen zijn zodoende niet te ontwaren, het doet allemaal gezapig aan. Daarbij kan wel worden aangetekend dat een open podium als de Heineken Foyer waar mensen massaal langs lopen niet het meest ideale is voor luistermuziek, maar ook in een Binnenzaal moet dit met veel meer lef worden gebracht om te kunnen beklijven.
HET NUMMER:
Pas op het laatst krijgt de band het op hun heupen en wordt een nummer ingezet met de nodige drive. Tegen die tijd is het echter al te laat.
HET MOMENT:
In een vlakke set van drie kwartier is werkelijk niets noemenswaardigs te ontdekken.
HET PUBLIEK:
Slechts een handvol dames staat instemmend mee te knikken, de overgrote meerderheid staat er een beetje schaapachtig bij en haakt af.
HET OORDEEL:
Winterson moet terug naar de tekentafel wat betreft de live-optredens. Los van hoe het album gaat klinken, prikkelt het op het podium nog veel te weinig. Daarvoor zijn de songs te inwisselbaar en is de beleving afwezig.