HET CONCERT
Sam Smith, Eurosonic, Grand Theater, 15-01-2014

DE ACT
Het eigen werk van Smith is een stuk minder dansbaar dan de hits waarvan we hem kennen. Ze start hij na een Hollywood-achtig intro met Nirvana, een pompeuze mid tempo song met een gesampled koor, waarna een stuk of vier drakerige ballads volgen, waaronder een waarin hij een man op pathetische toon smeekt zijn vriendin te verlaten voor hem. Dit is het echte voorproefje van zijn debuutalbum, en dat valt niet mee.

HET NUMMER
Sam's nieuwe single Money On My Mind (grapje, hij doet het 'for the love') is dan weer wel catchy en heeft vaart. Het is een liedje over zijn doorbraak, een soort self fulfilling prophecy, en in elk geval een muzikale oorwurm.

HET MOMENT
Doet ie die twee grote hits? Ja natuurlijk! Latch krijgt een semi-akoestische uitvoering, waarbij de celliste ineens vol aan de bak mag. Deze vervelende versie blijft ver van de frivole danshit van Disclosure, die qua opbouw en productie echt heel knap in elkaar zit. Dit is gewoon saai. Eens te meer hoor je hier de twee manco's van Sam Smith: hij overstelpt de luisteraar met een overdaad aan ad libs, en hij laat zijn professionele band alles dichtspelen.

HET PUBLIEK
Wie had gedacht dat Sam Smith, de grote favoriet van de avond, misschien wel van het hele festival, hier zo nat zou gaan? Aan het einde van de set is de zaal nog maar half vol.

HET OORDEEL
Als hij mazzel heeft, kan Sam Smith het pad volgen van Emeli Sandé. Zij bewees dat er voor deze grootse, meeslepende pop wel markt is, een heel grote markt zelfs. Maar Sam Smith heeft niet de verbluffende diva-uitstraling (to say the least), en ook geen Next To Me op zijn repertoire. Vanavond lukt het hem in elk geval overduidelijk niet.