HET CONCERT:
Go Back To The Zoo, Eurosonic, Moulin Rouge, woensdag 15 januari 2014
DE ACT:
Moeilijk voor te stellen nu, maar deze vier jongens speelden niet lang geleden de grootste Nederlandse festivalweides moeiteloos vol, Pinkpop, Bevrijdingsfestivals, Lowlands Alpha en welk festival eigenlijk niet? Na dat bizar hitrijke debuutalbum volgde een tweede (Shake A Wave) plaat die een stuk eigenzinniger was en daarmee een stuk minder naar de zin van de radiomakers. Niet de hapklare prak die de mensen gewend waren, maar juist wel een album met een flinke dosis eigenheid. En wat bleek: die jongens van Go Back To The Zoo zijn behalve van de gevulde-koeken-generatie ook van de op beproefde rock-'n'-roll leest geschoeide songs. Die hebben best naar Stones, Kinks, Police en Jesus and Mary Chain geluisterd. De met hulp van JB Meijers en Kane-gitarist Dennis van Leeuwen gemaakte plaat was -understatement- geen succes. Nu was dat debuutalbum ook moeilijk te overtreffen, maar het zal toch tegengevallen zijn. Het nieuwe materiaal (fel rockend, psychedelisch en soms rustiger en poppy) lijkt vooralsnog meer naar die tweede te neigen dan naar nieuwe hitsuccessen.
#ESNS14: Momentum en gitaar ontglippen Go Back To The Zoo
Keihard werken voor maar halfzachte beloning
Op weg naar hun derde album staat Go Back To The Zoo voor de zoveelste keer op Eurosonic Noorderslag en wel in de Moulin Rouge op de kop van de Vismarkt. Daar is een nieuwe, ronde tent met enige capaciteit opgetrokken om het wegvallen van Huize Maas op te vangen. Het Amsterdamse viertal krijgt de zaal niet vol, maar werkt alsof ze voor een volle Gelredome staat.
HET NUMMER:
Alle vernieuwingsdrift en soepele rockers ten spijt, 'I'm The Night' van debuutalbum Benny Blisto komt hier toch wel heel catchy voorbij met de frase 'And I know, yes I know. Yes I know...see you laaaaaterrr'. Hieltjes gooit er een oproep tegenaan: 'Groningen... ik ben wel vaker op de Vismarkt geweest en uiteindelijk komt het altijd goed.' En inderdaad: tijd voor het publiek om mee te zingen en de band om flink te rocken. Handjes in de lucht en, jawel, daar vliegt het eerste biertje door de tent.
HET MOMENT:
Dat moet voor Cas en co. toch ook best even slikken geweest zijn; dan sta je voor de zoveelste keer op ESNS en dan loopt de tent nog niet halfvol. En hoewel de vier mannen er vanavond echt hard en vol voor gaan, vat het slotmoment - waarin Hieltjes zijn gitaar weggooide - het optreden, gebrek aan momentum en de neergang van de grote belofte van 2009 misschien wel het beste samen.
HET PUBLIEK:
De nieuwe Moulin Rouge/Spiegeltent is halfvol gelopen met een mannetje of 120, een mengeling van de trouwe fans en geïnteresseerde industiemensen. De laatste achteraan en de volgelingen op de vloer, vooral springend op de grote hits Beam Me Up en So Electric.
HET OORDEEL:
Het contrast met de fikse rij bij Vera voor, tijdens en na Royal Blood is schrijnend en hoewel die vergelijking oneerlijk is (buitenlandse buzz-act versus Nederlandse oudgediende), is het toch ook veelzeggend voor het punt waarop de carrière van GBTTZ aanbeland is dat Hieltjes het publiek nota bene naar voren moet roepen. Natuurlijk kun je zeggen dat ze hard aan het werken zijn aan het derde album en dat single Charlene helemaal niet zo verkeerd is, maar feitelijk zitten daar vanavond weinig mensen op te wachten. En die tussen hits en harder nieuw materiaal balancerende set, hoe gedurfd en lovenswaardig ook, die krijgt noch de trouwe fans, noch de andere nieuwsgierigen om. Hopelijk rapen ze zichzelf op en pakken door, want GBTTZ is een sympathieke, strakke band barstensvol ideeën (de ene beter dan de andere), maar dit zag er toch akelig veel uit als een zwanenzang. Racoon werd na een minder verkopende tweede gedropt door het label, wat één van de grootste uitglijers van Sony bleek. Benieuwd of Universal wel instapt voor de derde Go Back To The Zoo.