HET CONCERT:
Float Fall, Grand Theatre main, woensdag 15 januari 2014

DE ACT:
Het Leuvense duo Rozanne Descheemaeker en Ruben Lefever is amper drie jaar bezig en heeft in korte tijd Belgie veroverd door derde te worden in Humo’s Rock Rally 2012 en een flinke hit te scoren bij Studio Brussel met het nummer ‘Someday’. Zelfs celebrityblogger Perez Hilton wijdde een post aan het tweetal, maar evenals de blogger, is de muziek van Float Fall amper meer relevant te noemen: dromerige indiepop zoals The XX het al lange tijd geleden maakte.

HET NUMMER:
Hit ‘Someday’ is hap, slik en weg. Het nummer volgt hetzelfde stramien als bijna de hele set: een tempo nog lager dan de hartslag van een beer in winterslaap, wat gekraak, fluisterachtige zang en vooruit, alleen bij Someday gaat de gitaar van Lefever even een standje hoger. Het begin was nog hoopvol met kerkelijk gezang in het grote theater, maar voor de rest is het een groot gaapfestijn.

HET MOMENT:
Het laatste nummer sluit af met samples van hartgeklop. Omdat Float Fall de kunst van het weglaten heel erg letterlijk neemt, kijkt iedereen voor een moment vragend naar het podium. ‘Komt er nog hier iets achteraan?’ Nee, de band is klaar. Vijf minuten voor tijd.

OOK OPMERKELIJK:
De keuze om The Korgis' ‘Everybody’s Got To Learn Sometime’ te coveren. Als we het hebben over echt mooie, verstilde pracht, dan komt er weinig in de buurt van Beck’s cover voor de soundtrack van Eternal Sunshine For The Spotless Mind. Hier slaat het behoorlijk dood. Er klinkt geen wanhoop, alleen maar vlakheid. Tekenend is dat een bezoeker pas na anderhalf minuut opmerkt ‘oh wacht, het is een cover’.

HET PUBLIEK:
Ieder nummer wordt met zuinig applaus ontvangen en de paar die wel juichen, hebben een Vlaamse tongval. Zij hebben weer stof voor grappen over zuinige Hollanders.

HET OORDEEL:
Goede dreampop is als een droom: je herinnert je er de volgende ochtend uiteindelijk flarden van. Bij Float Fall is het maar de vraag of mensen morgen nog de naam van de band kunnen herinneren.