Admiral Freebee, Down The Rabbit Hole, Hotot, zondag 29 juni 2014
#DTRH14: Het ongedwongen sfeertje van Admiral Freebee
Vlaming overwint alles en iedereen en levert absolute klasseset
Antwerpenaar Tom van Laere mocht gisteren het Belgische TW Classic openen voor The Rolling Stones (zijn helden die zijn laatste twee albums zo beïnvloedden) op TW Classic. Tenzij de Admiraal fan blijkt van MGMT of Foals is deze openingsspot in Beuningen toch minder dankbaar.
HET CONCERT:
DE ACT:
Tom van Laere (uit Brasschaat bij Antwerpen) is een markant man en dito muzikant. Hij etaleert al vijf albums lang een voorliefde voor rootsy songwriter-werk en rock, op Amerikaanse leest geschoeide rock. En hij toont zich ook steeds minder vies van wat soul en funk. Bijvoorbeeld op de dit jaar verschenen langspeler The Great Scam. Live weet hij zich ondersteund door een ronduit geweldig gesmeerde band.
HET NUMMER:
De admiraal speelt best wat van het nieuwe album, maar de sterkste nummers zijn wat ouder, sommigen zelfs ruim tien jaar, zoals 'Bad Year For Rock 'N Roll' van het debuutalbum. Dat laatste slotnummer krijgt hier een werkelijk sublieme uitvoering die tot twaalf minuten gerekt wordt. Van Laere begint zittend met gitaar, maar al snel wordt duidelijk dat het wel een verdomd goede tijd voor rock 'n roll is. In de XL-versie is plek voor nog een trompet-solo, heerlijk lapsteel-spel en de enorme drive van de percussie en de toetsen. Ook hier veel gepraat tussendoor, maar de Vlaming heeft ze te pakken en zingt 'I've got all the time in the world'. Zo voelt het ook. Daar gaat ie weer: 'It's a badddd...' Wat een groove mensen. Wat een soul. En wat applaudisseert het publiek.
HET MOMENT:
Jajaja dit is eigenlijk ook het moment. De kalende frontman danst plots vooraan als een jonge god en de band houdt de soul en groove heerlijk lang vast. De set eindigt te vroeg naar Van Laeres smaak en naar de onze, maar het geeft niet.
OOK OPMERKELIJK:
'Always On The Run' is met afstand het fraaiste 'nieuwe' nummer, afkomstig van The Honey and The Knife (2010). Nu spelen Van Laere en band dat in een funky uitvoering die met blazers zo op smaak is dat die in een Stones-set niet zou misstaan. De grote gastzangeres hebben ze niet eens nodig, de Belgen hebben daarvoor eendrachtige samenzang. Het is meer funk en soul dan rock nu, maar we kunnen die sax-solo goed hebben. Trompetsolo? Check.
HET PUBLIEK:
Terwijl buiten de zon doorbreekt begint Van Laere rootsy achter de piano met 'Village People'. Als opener ziet hij weer een ernstig lege tent voor zich, die deels niet al te geïnteresseerd is. Een beetje zoals op Lowlands 2010. Hij probeert een praatje over het nieuwe festival, maar hoort amper iets terug. 'Jullie gaan me er niet veel over vertellen he? Zijn er nog mooie vrouwen? Ook niet?' 'Speuluh!!', beginnen mensen te roepen. Tom laat zich niet kennen en grapt sarcastisch: 'Wat ik zo leuk vind is dat ongedwongen sfeertje, he. Er is maar één ding leuker en dat is een gedwongen sfeertje. Dan leg ik haar op haar rug en... Ja, nu heb ik jullie aandacht wel he?' Er volgen nog harde grappen over het lage gehalte aan Marokkanen en Joden (alleen met juiste papieren) op dit festival en we beginnen een herhaling te vrezen van vier jaar eerder, toen hij het Lowlands-publiek ernstig tegen zich in het harnas joeg en een gefrustreerde set speelde. 'Doe dit nu niet Tom.' Maar Tom heeft het ook niet makkelijk; hij heeft zelfs pech met de zon. Het publiek zit liever buiten de tent om relaxed te ontwaken of op te drogen. En hij verdient meer. Hoe anders is de sfeer drie kwartier later, als Van Laere en Down The Rabbit Hole opeens idolaat van elkaar lijken.
HET OORDEEL:
Van Laere vergeet de laatste nummers op de setlist, waaronder 'Rags N Run' (ook van het zelfgetitelde debuutalbum), maar dat is hem met deze set, en vooral met dit slot ruimschoots vergeven. Van Laere overwint de aanvankelijk matige publieksrespons en zijn eigen weerzin en eigenlijk alles vandaag. Belangrijker nog is dat hij een absolute klasseset levert. Weer winst voor België en het is ze gegund.