Midlake, Best Kept Secret, Stage 1, vrijdag 20 juni 2014
#BKS14: Lief en sympathiek Midlake kabbelt voort...
… maar het einde stemt tot tevredenheid
Vaak betekent het vertrek van een frontman het einde van een band. Dit geldt niet voor Midlake. Na een aantal albums uitgebracht te hebben nam zanger Tim Smith de benen. Eric Pulido, voormalig backing vocalist en gitarist, neemt sindsdien de zangpartijen voor zijn rekening. Samen met de overige bandleden bracht hij onlangs het album Antiphon uit. Zal het nieuwe materiaal aanslaan op Best Kept Secret?
HET CONCERT:
DE ACT:
Ideaal materiaal om aan te zetten in je Volkswagen busje. Denk aan muzikanten als Neil Young, Fleetwood Mac, The Band en Creedence Clearwater Revival. Ze schrijven luchtige 70s folk songs met nadruk op melodie. Het ingetogen spel combineren ze met subtiele geluidseffecten, wat voor een dromerig effect zorgt. Voor het laatste album Antiphon haalde Midlake voornamelijk inspiratie uit de muziek van Pink Floyd….
HET NUMMER:
….. En dat is goed te horen. Een voorbeeld hiervan is het sterke titelnummer Antiphon. Deze track lijkt een knipoog te zijn naar het nummer Breathe (In The Air). Live komt het echter minder over dan op plaat. The Old And The Young overtuigt wel en is daarom hét nummer van de set. Er zit een drive in waardoor het publiek wakker wordt geschud. En dat is nodig. De track wordt vervolgens uitgebouwd naar een prettige climax. Eindelijk wat pit in de set.
HET MOMENT:
Dit nummer is niet afkomstig van het laatste album Antiphon, maar van de plaat daarvoor met Tim Smith nog als zanger. Hét moment is namelijk: Roscoe. Een lichtvoetig 70s nummer met een zeer aanstekelijk refrein. Eric Pulido weet de song gelukkig goed te vertolken, maar het moet voor de band vreemd aanvoelen om deze track nog te spelen.
HET PUBLIEK:
De set kabbelt een lange tijd voort. Het publiek is daardoor meer bezig met elkaar dan met Midlake. Dit verandert dus na The Old And The Young en Roscoe. Het zonnetje begint op dat moment iets meer te schijnen en er gloort weer hoop aan de horizon. De show eindigt met een gelikte gitaarsolo tot tevredenheid van de toeschouwers.
HET OORDEEL:
Midlake zit ondanks alle veranderingen nog niet in de gehoopte stroomversnelling. De balans in de band lijkt daarentegen hersteld, en dat is af te lezen aan de lichaamstaal van de bandleden. Ze komen sympathiek over en hebben een hoog knuffelgehalte. Vooral Eric Pulido is de schoonvader die je altijd gewild hebt. Midlake is zeker niet achteruit gegaan, maar ook niet erg vooruit. Het blijft een goede band met geroutineerde muzikanten. Toch is het nieuwe materiaal nog niet goed genoeg om het publiek achterover te doen slaan.