Caribou, Best Kept Secret, Stage 2, vrijdag 20 juni 2014

Caribou is natuurlijk eigenlijk gewoon een van de alliassen van Dan Snaith, live aangevuld met drummer, een gitarist en een bassist, die allemaal zo nu en dan ook aan wat knopjes mogen draaien. De muziek omschrijven is wat lastiger. Hij begon met luisterelektronica met een enorme jazz insteek, evolueerde via indierock naar wat het nu is. Spannende electronica die thuis op de bank enorm goed klinkt, en live een zaal kan laten ontploffen. 

Als Odessa totaal niet uit de verf komt, de pracht van Jamelia wordt verstopt achter enorme muren van geluid en het gezongen wordt door de bassist in plaats van de zanger van Born Ruffians, dan blijft er maar één over: Sun. Bij het laatste nummer klinkt de band pas zoals van te voren gehoopt. De stem van Snaith valt eindelijk perfect in de mix: niet zo belachelijk ver naar voren zoals in het begin van de set, niet zo weg gemoffeld als in het midden. Dan doet de kracht van het nummer de rest van het werk. Één grote sonische explosie alsof je verblind wordt door geluid. Dat kan natuurlijk helemaal niet, maar zo voelt het wel. Het mooiste van het nummer is misschien nog wel dat het eindeloos gerekt kan worden, weggedraaid, en weer vol er in kan komen. Pas bij het allerlaatste nummer kan het concert niet lang genoeg duren. 

Het eerste deel van de set valt tegen. Het is mooi om te zien dat Snaith blaakt van het zelfvertrouwen, meer dan ooit de zanger uithangt en stem zijn pontificaal boven alles uit laat komen, maar hij is gewoon niet de beste zanger. Dat is normaal geen enkel probleem, maar als je zo de aandacht op vestigt wordt het wel een probleem. Het nieuwe nummer Our Love vormt een licht kantelpunt, daarna wordt het langzaam beter. Dat kan ook lijken omdat het simpelweg een fantastisch nummer is en je alles wat er na komt misschien iets milder tot je laat komen. Iets wat lijkt op een verbouwde r&b sample vormt het thema, en halverwege slaat het om naar een stevige housetrack die niet zou misstaan op een Chicagohouse compilatie. Het lage "Watch it" maakt het af. 

We maakten er laatst al grappen over in de Checklist: Nieuwe single Can't Do Without You is zo'n nummer waar de stoere jongens elkaar in de armen vallen, meisjes met hartjes gaan strooien en er gelukzalige traantjes gaan vloeien. En ja hoor. De jongens in berenpakken beginnen te knuffelen, het stelletje naast me kan zijn tranen niet meer bedwingen en lijken per traan elkaar verliefder aan te kijken, en de meisjes op voorste rijen wapperen hartjes richting het podium. Zelfs in een wat zouteloze uitvoering als dit is Can't Do Without You de emo-festival hit van het jaar. 

Het is volle bak en op de momenten dat de band het wil ontploft de zaal. Toch lijkt de fut er langzaam uit te stromen. Als Sun uiteindelijk het muzikale hoogtepunt geeft waar de hele set naar gesnakt wordt lijkt een groot deel van het publiek het niet meer op te kunnen brengen. 

Het was hem niet vanavond. De nieuwe nummers gaven vertrouwen in het nieuwe album. Caribou lijkt nog een stuk meer de stap naar clubs te maken dan op Swim, en aansluiting te zoeken bij zijn andere allias: Daphni. Maar de eerste helft klopt het geluid niet, verpest de zang het, en zijn het vooral die nieuwe nummers die het verschil maken. Probleem is dan weer dat het publiek die niet kent en vooral verrast luistert in plaats van echt mee te gaan met de show. Our Love vormt dan wel een omslag, maar het is bepaald niet zo dat daarna meteen de vonken er van afspatten. Zonde met zoveel goede tracks, want op de momenten dat het wel goed ging zag je dat het één van de beste, interessantste elektronica-acts van het moment is.