ADE14: De wederopstanding van Ben Klock

Even die rust pakken, dan een keiharde grande finale

Tekst: Sjoerd Huismans, foto's: Jelmer de Haas ,

Het is ook niet makkelijk draaien, in die stikhete OT301 waar het zweet net als gisteren in stralen van het plafond komt regenen. Na twee uur keihard gaan, rent hij achter de dj-tafel vandaan om even een noodgedwongen pauze te nemen. Even lijkt het als een nachtkaars uit te gaan in de OT, maar dan keert Ben Klock terug. Om nooit meer weg te willen.

Dekmantel zag zich deze editie genoodzaakt om drie avonden van het failliete MC Theater te verplaatsen naar de veel kleinere naastgelegen North Sea Jazz Club. Maar de organisator heeft deze editie van Amsterdam Dance Event nog iets in petto, in een nog kleiner zaaltje: een showcase van de Berlijnse held Ben Klock in de OT301, met zijn eigen label Klockworks. Op de Ostgut Ton-avond van Dekmantel komende zondag dus geen Ben Klock, dit is zijn enige show op ADE die daardoor meteen een exclusief karakter krijgt. Het is een goed ADE-gebruik aan het worden van Dekmantel, dat bijvoorbeeld twee jaar geleden hier nog Jeff Mills zes uur lang liet draaien.

Zo’n avond wordt het vanavond niet, want Klock heeft zijn Klockworks-adjudant Etapp Kyle meegenomen die de avond mag openen. Er is nog geen hond binnen en dus kan de Oekraïner alle tijd nemen voor een lange opbouw: een spacy begin, rond half 12 volgen de eerste four on the floor-beats. En het moet gezegd: vanaf dat punt is het feestje eigenlijk al aan om dat tot zes uur ’s ochtends ook te blijven. Vanaf ongeveer middernacht draait vinylpurist Etapp Kyle een stuk steenharde kale techno, maar niet zonder de details uit het oog te verliezen. Hij heeft zich duidelijk de Berghain-sound aangemeten, om die af te wisselen met stukken met meer groove.
 
Ondertussen is het genieten van de fraaie abstracte close-upbeelden van Heleen Blanken, zoals ze die donderdag nog verzorgde voor 2562 in Pakhuis de Zwijger. Of het iets Freudiaans is of niet laten we even buiten beschouwing, feit is dat ze tegen tweeën Ben Klock op laat komen met een gigantische kwal op het scherm. Een paar minuten lang laat hij het op zijn beloop, om de OT301 dan meteen bij de lurven te grijpen met een stuk ongekend rauwe, duistere en industriële stoomtreintechno. Als er al een flard melodie langskomt is het een simpel thema dat minutenlang herhaald wordt: vooral is het stampen, stampen en stampen.
 
Na een uur neemt Klock dan toch een beetje gas terug om het publiek wat rust te gunnen met abstractere platen van Efdemin en Stanislav Tolkachev. Voor velen een moment om bier te halen. Misschien is het gezien de hitte maar goed ook dat het even iets minder hard gaat. Lang duurt het overigens niet, hoewel Klocks tweede uur iets minder hard blijft dan het eerste. 
 

Dan is hij plotsklaps weg.

Verwilderd kijkt een man om zich heen. “Waar is die gast heen?,” vraagt hij verwonderd. Etapp Kyle is terug, en laat de ritmes zo ver inzakken dat het bijna net zo rustig wordt als om kwart over tien toen hij begon. Het moet gezegd: de sfeer in de OT301 blijft erin, in plaats van beuken staan mensen heerlijk weg te zweven. Toch is het even de vraag wat er hier gaat gebeuren: mag de openings-dj er nog een half uur uur lang een rustig eind aan draaien, waarna de avond als een nachtkaars uitgaat en we met zijn allen naar bed gaan?

Niets is minder waar, gelukkig. Ben Klock staat weer achter de tafel en er kan een glimlachje af. Het zal de hitte geweest zijn. Want heet is het hier. "Proost," zeg je waarna er een straal zweet in je bier regent. Extreme hitte of niet; voor de eerdergenoemde man in het publiek heeft Klock definitief afgedaan. “Wat een aanfluiting, die Ben Koekoeksklok!” roept hij. Elk moment dat even gas teruggenomen wordt grijpt hij daarna aan om nog eens “aanfluiting!” te schreeuwen.
 
De rest van de bezoekers kan het allemaal niets schelen, blij als ze zijn dat het hier een stuk langer doorgaat dan gepland. Een jongen gaat af en aan naar de stagemanager om updates te vragen. “Tot half 6!,” roept hij euforisch tegen zijn vrienden. Even later: “Tot kwart voor 6!”
 
Ben Klock en Etapp Kyle sluiten b2b af met een stuk indrukwekkend sobere techno: het kan dus zowaar nóg kaler dan in het eerste uur. Met een paar obscure platen (ook van het eigen label) maar tevens een enkele hit als Jaydee-klassieker "Plastic Dreams", gunnen ze de OT301 een knallend eind. De bezoekers – slechts weinigen zijn er vandoor gegaan – weten van geen ophouden en juichen nu na elke overgang. Even na zessen is het dan toch echt afgelopen, hoewel koortsachtig overleg tussen Klock en Dekmantel ertoe leidt dat er alleen maar harder wordt geschreeuwd. Zou het dan toch…
 
Maar nee. Ben Klock lijkt nog lang niet klaar te zijn; misschien heeft hij spijt dat hij een halfuurtje miste. Maar dat lijkt iedereen al lang vergeten te zijn. Zelfs aanfluitingman horen we niet meer.