SOHN. Zoon met hoofdletters. Zou het die ene zoon zijn, van die hoge heer die ook aangesproken wordt met hoofdletters? Het zou zomaar kunnen als je Tempest hoort, het openingsnummer van Tremors. Het begint met een stukje zang dat achterstevoren afgespeeld wordt, en klinkt als een soort Afrikaans mantra. SOHN doet het voortdurend, stemmen omvormen tot instrumenten. "Oh Lord, let me do right", opent de song. "I got lost along the way." Het is haast een gebed, al gaat het uiteindelijk niet over een zonde, maar over de liefde.

 

Tremors is een ronduit zwaarmoedige plaat, waar SOHN heel af en toe bewust een klein straaltje licht in binnen laat. Neem The Wheel, het eerste nummer waarmee de producer begin 2013 van zich liet horen. De productie is bijzonder sober, waardoor je elk detail - handclaps, zacht tikkende drumstokjes - hoort. Ook hier een stemsample als basis, en dan de beklemmende openingswoorden: "I died a week ago, there's nothing left. It's caught on video, the very last breath." Niet bepaald hoopgevend, maar de crux van de song staat er haaks op. "All this fuss over nothing, reinventing the wheel. Always searching for something that's not real." Het getuigt van een nihilistische levensgedachte, alsof het gezongen is vanuit het perspectief van een zelfmoordenaar na de daad. SOHN spreekt zelf in interviews liever van wedergeboorte en nieuwe kansen. Het is veruit het sterkste nummer van de plaat.

 

Muzikaal raakt SOHN aan producers als James Blake, Baths en Nicolas Jaar, mensen die elektronische muziek als basis hebben, maar de dansvloer niet als uitgangspunt. Nieuwe single Artifice is nog enigszins dansbaar - dat wil zeggen: mid-tempo - maar op veel songs gaat SOHN liever de diepte in. In het eerste deel van Bloodflows bijvoorbeeld is bijvoorbeeld geen beat te horen, alleen wollige klinkende synthesizers, plus een emotionele tekst, gezongen met dat heldere soulvolle geluid: "My love my love my love don't love me." In de tweede helft zwellen de synths aan, wordt laag na laag toegevoegd, gaan lichte en zware geluiden de strijd met elkaar aan en beginnen de beats en - wederom - een stemsample elkaar op te jagen.

 

Zo'n climax komt er lang niet altijd. Ransom Notes, Paralysed en Fool bijvoorbeeld vormen het kalme hart van het album, bij Paralysed zijn de beats dusdanig omgedraaid dat van dansen geen sprake meer kan zijn. Typisch zo'n productioneel detail waarmee Tremors vol zit. Paralysed geeft ook alweer blijk van een sinistere kijk op de liefde: "Nobody can slit my throat, nobody can leave me lying by the side of the the road, like you can." Alsof het een romantisch voorrecht is. SOHN heeft duidelijk lang gezeten aan zijn 'shotgun poetry', zoals hij het zelf noemt in Bloodflows. Liefhebbers van onderkoeld-dramatische songs plukken daar de vruchten van.

Tremors van SOHN is verschenen via 4AD/Beggars en nu tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.