Het vierde Chromeo-album White Women zet die obsessie voort. We zien de twee in maatpak met een oogverblindende, maar anonieme bruid. Haar gezicht gesluierd, de eindeloos lange benen ontbloot. Dat sterke beeld komt niet zomaar ergens vandaan, zeggen de Canadezen met deze titel. White Women is geen toevallige verwijzing naar het soortgelijke fotoboek van Helmut Newton uit 1976. Newton, een Duitse fotograaf die met veel oog voor detail de schoonheid van de vrouw vastlegde voor bladen als Vogue en Playboy. Altijd met een verleidelijk, erotisch randje. 

 

De hang naar perfectie - in muziek en uitstraling - heeft er bij Chromeo altijd zo dik bovenop gelegen, dat veel mensen er een knipoog in zagen. Ironisch, wat in deze context zoveel betekent als: ze menen het niet helemaal. Natuurlijk mogen we er de lol van inzien - zeker bij hun flamboyante live-optredens met lichtgevende benen onder de synths en extravagante keytarsolo's - maar van een gimmick kunnen we na vier albums bepaald niet meer spreken. Daarvoor zijn de songs op dit nieuwe album ook veel te goed. 

 

Muzikaal betreedt Chromeo geen nieuw terrein. De twee zitten op het snijvlak van 80s yachtrock en electrofunk, precies modern genoeg geproduceerd om niet als retro weggezet te worden (een nostalgisch verlangen naar de oude jukebox-romantiek in Old 45s ten spijt). Het kan geen toeval zijn dat het vliegtuig in Frequent Flyer naar Prince's woonplaats Minneapolis vliegt. Het nummer is een overduidelijke verwijzing naar diens sexy International Lover, dat wel nog een stukje pikanter eindigt. Chromeo heeft muzikaal iets minder edge en is meer ondeugend dan getormenteerd, precies zoals Prince's satellietgroep The Time, zijn tegenstander in de Purple Rain film. Play The Fool doet met die snelle synthbass en de vrouwelijke backing vocals dan weer denken aan Fleetwood Mac's Tango In The Night-periode. 

 

Een van de sterkere songs is de terugkeer van Solange, die de mid tempo break-up song Lost On The Way Home domineert met min of meer dezelfde timing als haar eigen Lovers In The Parking Lot. We horen slap-bass, een galmende piano en elektronische drums met enorm veel lucht. Ze was er ook al bij op Business Casual, toen in de Madonna-achtige song When The Night Falls. Chromeo heeft dit keer meer bezoek dan ooit. Toro Y Moi doet een (uitstekend) nummer mee, Ezra Koenig van Vampire Weekend verzorgt een wat overbodige Interlude, en dance-duo Oliver werkt aan meerdere tracks mee. 

 

Het resultaaat is zoals altijd slick, soepel en vooral sexy. En tot in de puntjes verzorgd natuurlijk. Grappig dan ook dat een van de belangrijkste nummers op White Women - Over Your Shoulder - juist een ode aan de IMperfectie is. "And even though you've got small breasts, to me they look the best. I confess, I wanna go home and get you undressed." Een laag zelfbeeld, dat is eigenlijk niets anders dan een self-fulfilling prophecy, zo stelt Chromeo. "I wanna be in the intersection of your thighs, and you worry about your size. It's nonsense. It's not a contest. And besides, if it was a contest, you'd win it." 

 

Er wordt wat af geflirt op White Women. In opener Jealous (I Ain't With It) is het nog de vrouw die zoveel flirt dat de beoogd geliefde er misselijk van wordt. In Sexy Socialite probeert het duo zo'n niet te stoppen VIP clubtijger die elke man om haar vinger windt te temmen, in Come Alive wordt een carrière freak juist verleid de haren los te gooien. "We could go anywhere and they won't say shit. I wish I could love you down right now on the kitchen floor." Beyoncé en Jay Z met hun rammelende huisraad zijn er niets bij. Chromeo - dit album en hun hele bestaan - is een grote ode aan de kunst van de verleiding. Rrrrr.


Chromeo speelt woensdag 4 juni in Paradiso.