De twee albums die Siriusmo de afgelopen twee jaar heeft uitgebracht, hebben heel toepasselijke titels: Mosaik en Enthousiast. Het zijn woorden die aangeven dat de Duitse producer Moritz Friedrich heel veel leuk vindt, en zijn muzikale invloeden ook graag allemaal voor het voetlicht brengt. Het gevolg is dat zijn stijl van dansmuziek geen moment verveelt, er gebeurt immers voortdurend van alles. Het gevolg is ook dat zijn nummers als clubmuziek zelden maximale impact hebben, omdat Friedrich zich niet kan matigen en het spel van spanning opbouwen en loslaten niet bovenmatig interesseert.

Hij is, zeg maar, een soort Todd Terje met ADHD. Net als zijn Noorse collega, die hier vorig jaar in de X-Ray stond, heeft Siriusmo een flink tik van de eurodiscomolen gehad. Van Boney M-baslijntjes tot 'Theme From Knight Rider', het moet een weg hebben gevonden naar zijn melodieuze composities. Een extraverte performer is hij allesbehalve, dat hij hier überhaupt is om de deuntjes uit zijn laptop te toveren is al bijzonder genoeg. Friedrich treedt niet veel, en naar verluid ook niet heel graag op. Het publiek houdt niettemin van hem en hoewel er geen collectief orgasme uitbreekt, blijft de vloer overvol en wordt zijn 'Nights Off' (2009) met gejuich en applaus ontvangen. (Job de Wit)

De Brusselse dj Lefto heeft de afgelopen jaren een reputatie opgebouwd als de Belgische Gilles Peterson. Dus als een dj voor wie 'eclectisch' geen modewoord is maar een manier van leven, een muziekliefhebber die niet kan kiezen uit muzikale genres en zich dus een draaistijl heeft aangeleerd waarin alles kan. Zijn naam geeft verder aan dat hij zelden of nooit voor de bekende weg kiest. Denk je eindelijk een muzikaal element te herkennen, is het toch niet die hiphopkraker uit de jaren negentig, maar de souljazzplaat waar de originele sample vandaan komt.

En daar hoor je inderdaad The Notorious B.I.G. rappen, maar het is slechts de acapella, die Lefto een paar maten lang over een andere track gooit. Hiphop is de basis, en dat is vooral een houding: anything goes, als het maar soul en funk heeft en het werkt op de dansvloer. De crowd inpakken kan op zich effectiever, maar Lefto doet het op de Lefto-manier, en daarom staat hij hier. (Job de Wit)
 

De Californische dj/producer Tokimonsta vertegenwoordigt de wat meer poppy, toegankelijke kant van de scene in Los Angeles rond artiesten als Flying Lotus, The Gaslamp Killer en Shlohmo. Dat wil zeggen, als je het met een Amerikaanse invalshoek bekijkt, want zo'n grote naam is ze nog niet. Maar het is niet toevallig dat ze van FlyLo's underground Brainfeeder-label is overgestapt naar het in de VS zeer commerciële Ultra Records. Er zijn bepaalde verwachtingen rond Tokimonsta's persoon, laten we het daar op houden. Die komen af en toe aan het licht tijdens haar laptop-set, als er even een smeerbaar popliedje opduikt in de geluidenmix, een radiodeuntje zoals je dat in deze context nog niet gewend was.

Zo ongeveer om de zestien maten mixt Jennifer Lee een ander muzikaal element in: een nieuwe beat, een baslijn, een vocaal, een herkenbare sample (zoals de piano uit 'Still D.R.E.' - haar woonplaats wordt effectief gerepresent). Geroutineerd switcht ze van house naar hiphop en weer terug, meestal met een aanstekelijke glimlach op haar gezicht. Zaterdagavond host de befaamde Low End Theory-club uit LA een eigen avond op Lowlands. Tokimonsta behoort er normaliter tot de vaste gezichten in het dj-hok, maar vanavond staat ze op eigen benen. Haar poppy single 'Go With it', met zangeres MNDR, bewaart ze tot het laatst, en moet ze vanwege de tijd vroegtijdig de nek omdraaien. Het geeft niet, er steeg nog geen herkenningsapplaus op. Het is sowieso nog even afwachten tot de radio haar crossoversound hier oppikt. (Job de Wit)
 

De jonge Nederlandse producer Jameszoo is de afgelopen twee jaar niet bekend geworden vanwege zijn dj-skills, maar dankzij optredens en platen die een heel originele en muzikale kijk bieden op muzikale trends die ook aan Den Bosch niet voorbij zijn gegaan: doorgeëvolueerde dubstep en instrumentale, elektronische hiphopbeats voor de dansvloer die Mitchel van Dinther van een eigen, tropische sound voorziet. Maar dj'en kan hij dus ook. Na Lefto en Tokimonsta valt op dat hij technisch niet de meest onderlegde diskjockey is, maar ook dat dat allemaal ook helemaal niet hoeft als je de juiste energie weet te brengen. En dat doet hij. Hij is bovendien zijn eigen mc, en als een track even stilvalt, vangt hij dat moeiteloos even op door wat in de microfoon te roepen. Het gaat van Busta Rhymes naar Krampfhaft en van Speedy J's 'Pullover' naar TNGHT en eigenlijk voor het eerst deze nacht komt de X-Ray echt helemaal tot leven. We hadden wat bangers nodig hier, en Jameszoo voert ze aan de laatste gretige nachtbrakers van deze eerste Lowlands-dag. (Job de Wit)