HET CONCERT:
Wampire, London Calling bovenzaal, vrijdag 1 november 2013
DE ACT:
Smoezelige twintigers met vettige haren. Op hun eerder dit jaar verschenen debuutalbum - geproduceerd door Unknown Mortal Orchestra-bassist Jacob Portrait - trakteert het Amerikaanse Wampire op horrorpopliedjes met valsige, geinige orgeltjes en jammerende gitaartjes die het midden houden tussen Ariel Pink, Real Estate en - kent u ze nog? - Lola Kite. Vandaag op het podium blazen ze véél harder en doorspekken ze de nummers met gillende feedback en hardrockriffs vol phasers. Zeg maar gerust Tame Impala-light.
HET NUMMER:
Dat alles komt tot een climax in The Hearse. Het zit aan het einde van de set en heeft zo'n catchy coupletje met pulserend ritme dat uitstekend songschrijfschap verraadt. Maar goed, daar heeft Wampire weinig boodschap aan en juist in die spanning tussen liedje en herrie zit de kracht van het vijftal: na amper twee minuten leggen ze The Hearse stil, schiet de toetsenist een ijle synth door de kleine zaal en volgt een lomp spacend outro waarbij de frontman door zijn gitaarelementen gilt.
#LC13: Geen necrofilie bij koelbloedig Wampire
Protégés van Unknown Mortal Orchestra zuigen bloed psychedelisch onder de nagels vandaan
Weten jullie het nog? Dit voorjaar stond Unknown Mortal Orchestra garant voor de meest grillige set van de lente-editie van London Calling. Hun protégés Wampire zuigen een half jaar later evenwel het bloed onder de nagels van Paradiso vandaan met psychedelische grooves, die piepen en knorren van de feedback. Maar ze moeten nog heel wat meters maken voordat ze zich kunnen meten met hun leermeesters.
HET MOMENT:
Die toetsenist is sowieso de stille kracht achter de band. Hij staat er muisstil als een eilandje temidden van het geweld van de band, zachtjes aan knoppen te draaien. Maar stiekem is hij het die de allerzwaarste grom-geluiden uit zijn apparaatje haalt, dat zeker in Spirit Forest ver boven het geweld van de twee gitaristen uitkomt.
OOK OPMERKELIJK:
Wampire serveert vandaag slechts vijf liedjes in een kleine vijfentwintig minuten, en écht van harte worden ze niet gespeeld. Sterker nog: op het podium slaat het zo dood als Nosferatu. Meer dan een koelbloedig "dank je wel" komt er niet vanaf. In het Nederlands, dat dan weer wel.
HET PUBLIEK:
Eigenlijk is de muziek er een tikkeltje te hard voor en eigenlijk jammert de frontman nét te vals, maar desalniettemin staan vooraan vooral jonge, heupwiegende meisjes mee te deinen op Wampire...
HET OORDEEL:
…en eigenlijk verdient Wampire dat niet geheel. Het ondode vijftal strooit niet bepaald met liefde en staat er chagrijnig bij. Het is de eerste show van hun Europese tour, dus zou het de jetlag zijn waar London Calling-bands wel vaker mee kampen? Hoe dan ook, Wampire heeft nog behoorlijk wat meters te maken voordat ze een festival als London Calling kunnen omtoveren in een necrofilie-feestje.