King Khan & The Shrines (vroeger: And His Sensational Shrines) is slechts een van de vele uitingen van Ahmad Khan. De nu 36-jarige maakte in Montreal al jong deel uit van diverse garagebands, waarvan The Spaceshits het meeste stof deed opwaaien, vooral vanwege de waanzinnige shows. Dat was niet altijd zijn schuld: "Iemand in het publiek had bedacht dat een food fight leuk zou zijn en allemaal rauw vlees meegenomen... Een andere keer waren het rookbommen, zo werden we verbannen uit veel clubs."
Sinds 1999 voert hij The Shrines aan en met Spaceshits-bandmaat Mark Sultan treedt hij sedert 2002 op als King Khan & BBQ Show. Ook noemenswaardig is Almighty Defenders, waarin The Shrines en The Black Lips samenwerkten. Ontstaan nadat de Amerikaanse garagerockers uit India gejaagd werden en bij Khan in Berlijn onderdak vonden. En dan waren er nog talloze andere projecten als Tandoori Knights (met Bloodshot Bill), The Black Jaspers (met Jasper Hood van the Moorat Fingers) en een jazz-fusion collaboratie met GZA en andere Wu-Tang leden. Met The Shrines is de duizendpoot net terug met de zesde langspeler Idle No More (nu op de Luisterpaal!).
Check die clip van Bite My Tongue voor 's mans bizarre gedachtengoed:
#GWO13: Feniks King Khan herrijst uit diepe inzinking in klooster
"Een gospel-ritueel waar mensen hun ziel komen zuiveren"
We zitten vijf minuten backstage in het Patronaat en Arish Ahmad Khan heeft al verteld over twee arrestaties, poppers in dB's, absinth, Canada, Kassel, Berlijn en een sabbatical in een Koreaans vrouwenklooster, omdat hij gek was geworden van het vele spelen met King Khan & The Shrines, The Black Lips en nog een stuk of drie bands. En dan moeten we het nog hebben over verkleedpartijen, het nieuwe album, live rituelen, Jay Reatards dood, paddenstoelen en andere trips. Misschien dat Into The Great Wide Open de grote Canadees-Indiase Duitser en zijn bonte band daarom 'veilig' in De Bolder heeft geprogrammeerd. Hij belooft een "gospelshow, een ritueel waar mensen komen om hun ziel te zuiveren" en waar "stront in goud verandert".
King Khan kwam lange tijd zo'n beetje elk jaar langs in Nederland, maar het is toch al even geleden.
"Ik heb twee jaar geleden een sabbatical van twee jaar genomen." Khan pauzeert even peinzend en veert dan op: "De laatste keer met The Shrines in dB's, Utrecht kan ik me nog goed herinneren: we hadden een gekke Spaanse chauffeur genaamd Alberto die een flesje poppers had en dat onder de neus hield van iemand die met zijn hoofd op de bar lag te slapen. 'Nee', zei ik, 'je zult hem vermoorden', graaide het flesje uit z'n handen en kreeg poppers in m'n oog... schreeuwend rende ik naar de w.c., vrezend dat ik blind zou worden. Maar dat gebeurde niet."
Op het podium is Khan een vrij grote, indrukwekkende man met Indiaas voorkomen en bizarre uitdossingen, die jarenlang bekend stond om zijn wilde liveshow (impressie hier). Backstage tijdens een gemoedelijk garagefestival in het Haarlemse Patronaat is de vriendelijke reus de rust zelve. Onder de oppervlakte is Khan echter een vervaarlijk borrelend vat vol anekdotes, waar menig stand-up comedian een moord voor zou doen.
Je stond bekend als maffe Indiaas-Canadese garagerocker, maar blijkt gewoon in Duitsland te wonen?
"Ik ben al zo'n twaaf jaar terug naar Europa verhuisd en toen ben ik The Shrines begonnen. Waarom? Wonen in Europa is geweldig, touren ook. Ik klaag niet als mensen mij spuitbusjes absint geven", lacht Khan breeduit, terwijl hij een 'absinthe spray' aanbiedt. "Ik groeide op in Canada spelend in bands met vrienden. Toen gingen we op tournee door Europa en besloot ik te blijven. Ik genoot ervan hoe mensen hier van goede rock 'n roll en Rhythm & Blues houden. In bijna alle steden die ik bezocht waren er kleine scenes met mensen die 'crazy music' weten te waarderen, meer dan in Canada. Maar het was ook een goede reden om mijn familie te ontvluchten. Ik had een meisje ontmoet en kwam zo uitgerekend in Kassel terecht. Daar kwam ik weer Shrines-gitarist Till Timm tegen en ging het balletje rollen. "
Hoe kwam je op het Zwitserse garagelabel Voodoo Rhythm terecht?
"We speelden een keer met labelbaas Reverend Beat Man en hij nodigde me uit voor zijn bruiloft. Ik logeerde bij hem in een soort fantastisch trailerpark in Bern, waar iedereen tonnen marihuana verbouwde en het voelde alsof ik van een andere planeet kwam. Eén kerel maakte 'fluke salbei', een psychedelische crème die je onder je oksels smeert en waar je totaal van doortript. Zijn familie werkte in het circus, hij was vuurspuwer en had een heksenboek geërfd met tips hoe je psychedelische groenten en fruit moet mixen. Dat is wel een voornaam verschil tussen Europese en Canadese bossen; jullie hebben een stuk meer gekke, psychedelische gewassen, wij hebben alleen koeienstront. O ja, we hadden het over Reverend Beat Man. We hebben maar één album samen gedaan, hij geeft dat nog steeds uit en het is een geweldig mens."
Jullie deden maar één album omdat je met The Shrines van garagerock naar meer 'psychedelic voodoo soul' en gospel rock 'n roll bent gegaan?
"We speelden met The Spaceshits wel garagepunk, maar veel van onze muziek was beïnvloed door doo-wop, oude R&B en eigenlijk rock 'n roll. In Kassel kwam ik een excentrieke saxofonist en schilder tegen die na zes jaar daar terugging naar Amerika en me een berg Sun Ra-films en cd's gaf. Die bliezen me echt omver en vanaf dat moment had ik een doel, of eigenlijk een missie met The Shrines om elementen van Sun Ra en free-jazz me goede rock 'n roll en soul te mengen."
Vanwaar de sabbatical?
"Ik deed dit al op jonge leeftijd en had gewoon even teveel op mijn bordje met al het reizen en alle bands. Het was tijdens een tour met The Black Lips in gospelband Almighty Defenders toen ik langzaam gek werd. Er gebeurde zoveel; ik verloor drie goede vrienden en merkte dat ik mezelf in gevaarlijke situaties begaf. Niet alleen on stage; ik zat ook twee keer in de cel, waarvan één keer uitgerekend in Kentucky. Niet een plaats waar je in de gevangenis wil belanden, zeker niet met een naam als Khan. Onder het kopje 'Ras' op het formulier schreven ze 'other', de opties waren 'black, white & other'...
"Ik werd uitgenodigd door Lou Reed en Laurie Anderson om in Australië te komen spelen en hing daar een tijd met hen rond. Een maand eerder was ik nog bij mijn favoriete filmmaker, die me in zijn huis uitnodigde om tarot te spelen. Al die tijd communiceren met mensen die mijn helden waren, maakte me gewoon gek. Toen ik bij hem wegging waarschuwde hij me om voorzichtig te doen, omdat het het jaar van mijn kruisiging was."
Dat las hij in de tarot-kaarten?
"Ja en hij had gelijk. Dat was twee jaar geleden. Ik werd gek en ging een Koreaans klooster in voor een week. Er gebeurden gekke dingen; ik schoor mijn hoofd kaal en schreef een geschifte letter aan mijn familie dat ik met alles ging stoppen."
Waarom een klooster?
"Dat was wel grappig. Ik zat in Korea, annuleerde alle shows die ik met BBQ zou doen en ik wist niet wat ik daar verdomme deed. Een klooster leek me de enige plek waar ik rust kon vinden. Ze vroegen me binnen en toen bleek het een vrouwelijk klooster. Ik mocht de hele dag bij de hoofdzuster zitten en voelde me erg gezegend. Dit had zó fout kunnen uitpakken, zeker aangezien ik met gelakte nagels, een jurk en blauw haar aankwam. Ik zag mezelf al in een Koreaanse gevangenis, haha."
Ik neem aan dat er geen verband is tussen deze ervaring, de arrestaties en de drie vrienden die overleden?
"Nee, nee, maar het gebeurde wel tegelijkertijd. Bij een van mijn vrienden werd een hele nare vorm van kanker vastgesteld en ik zag hem in één jaar dertig jaar ouder worden. Ongelofelijk hoe dat werkt. Daarna stierven er nog twee, waaronder een van mijn beste vrienden: Jay Reatard. Dat gebeurde allemaal en als je dat niet verwerkt... ik ging gewoon door met touren, dacht er niet aan, maar had wel af en toe inzinkingen. Dan bespringt het je opeens, dus ik moest...", Khan valt even stil, maar herpakt zich. "Maar het leverde een goede tijd op, waarin ik leerde wat ik heb, wat me dierbaar is, wat ik moet vasthouden en waar ik vanaf moet. Misschien heeft iedereen dat wel. Je hebt tijd nodig om te rouwen en het is zo triest dat de meeste mensen drukker lijken met het beklimmen van die vreemde sociale ladder."
Wat is zo dierbaar voor je?
"Mijn familie; mijn dochters en broers en de mensen om wie ik geef. Het hele muziekgebeuren is voor mij ook altijd een uitbreiding van de familie geweest; mijn vrouw maakt de kostuums en met deze negen mensen (The Shrines, IG) ben ik al twaalf jaar samen. We hebben allemaal elkaars kinderen zien opgroeien, dus het is een familieding en uiteindelijk is dat het allerbelangrijkste. Deze plaat, de lyrics en de feel draaien daar om; om het vastleggen van die periode. Het voelt als de feniks die brandt en dan herrijst uit de as. Zo bekeken ben ik erg zelfverzekerd; we voelen ons zeker een stuk sterker, als personen en als band."
Spelen je kinderen ook een rol in de uitgebreide Shrines-familie?
"Ja, ik maak muziek met ze! Al sinds ze kleine baby's waren. Hunx (van Hunx and His Punx) heeft op zijn label de tweede single van mijn oudste dochter uitgebracht, die we opnamen toen ze een jaar of acht was. Dat was meer voor de lol; ze treedt er niet mee op, maar misschien als ze ouder zijn... Ze zijn in ieder geval opgevoed met de liefde voor Ike & Tina en R&B."
Heeft de uitbundige show zich ook ontwikkeld?
"Ik ben altijd erg geïnspireerd geweest door gospelmuziek, waar volgens mij de intentie is om veel pijn en misère te transformeren tot complete vreugde en geluk. Als je de macht hebt om dat te doen, dan kijken mensen ernaar uit om die ervaring te delen. Ik heb altijd die benadering gekozen, ik wil dat de show een plaats wordt waar mensen komen om hun ziel te zuiveren... of om die ernstig te bevuilen", schatert Khan.
Bijna als een black metal-ritueel?
"Dat is grappig, want ik hou ook erg van black metal, wat ook die rituele kant heeft. Ik denk dat dat is wat veel muziek ontbeert. Veel populaire muziek is meer gemaakt om de zintuigen van mensen af te stompen dan om ze te helpen om hun problemen aan te pakken. Zo zijn we liever een deel van de oplossing dan een deel van het probleem."
Wat zijn de belangrijkste ingrediënten van een goede King Khan & The Shrines show?
"Dat het publiek achterblijft met het gevoel dat ze een nieuw spiritueel niveau bereikt hebben, dan zit ons werk er op. Dat is ook het idee achter de kostuums; dat is niet zozeer om de show theatraler te maken, maar om er meer een ritueel van te maken. Het is wonderbaarlijk om te zien hoe krachtig geloof is op het gebied van genezing. Je geeft een hoop mensen placebo's en ze hebben het niet eens door. Als wij het geloof in rock 'n roll kunnen herbevestigen, dan is dat het waard."
Geloof je zelf ook?
"Voor mij is muziek altijd mijn religie geweest, één van de heiligste zaken die je kunt ervaren. Er zit zoveel kracht in muziek; benader het als alchemist en verander stront in goud. Als je dat kunt bereiken en mensen uit hun dak laat gaan, heb je de goede formule."
Ik las dat je het rustiger aan zou doen op het podium, je nam zelfs het woord volwassenheid in de mond?
"Het is een ander soort gekte, ik probeer minder bedreigend te zijn. Het heeft vast iets met volwassen worden te maken, we razen minder als teenagers over het podium. In het begin was het gewoon gaaf om mensen te shockeren, maar we komen nu in een tijd dat er niets schokkends meer is. Mensen zijn zo ongevoelig geworden, dat het leuker is geworden om zielen te redden dan in de gevangenis te worden gegooid."
Waarvoor belandde je eigenlijk in de cel?
"Voor drugsbezit. Voor een kleine portie psychedelische paddenstoelen, maar in Kentucky ziet de politie daar de humor niet van in. Zeker niet die Bruce Willis-lookalike die me arresteerde. En de andere keer was omdat ik in Barcelona op een taxi sprong en agenten ging moonen."
King Khan speelt met zijn negenkoppige Shrines vrijdag 6 september om 23.15 uur in De Bolder op Into The Great Wide Open.