Je hebt dus niet geslapen? Was het feestje wel de moeite waard?
"Ja. Ik was in cafe Pollux, tegenover NEMO, een bar die tot laat open blijft. Ken je de film Barfly, waarin Mickey Rourke een personage van Charles Bukowski speelt? Daar zit precies zo'n bar in. Met neonlicht, een jukebox, dronken Engelsen en prostituees. Ik kom er vaker, al woon ik er helemaal niet om de hoek. Bij mij in de buurt zitten alleen van die hippe GTST-tentjes. Vaak ga ik in mijn eentje, gisteren zat een vriendin van me er ook."

Met dronken Engelsen heb jij vast minder dan met prostituees.
"Oh, de oudere groepen zijn vaak wel leuk, heel vriendelijk, die jonge gasten willen alleen maar kutten en drugs gebruiken."

Je hebt alweer een nieuwe plaat, ongelofelijk snel na je debuut, dat pas begin dit jaar verscheen.
"Ik kan niet anders. Ik snap dat het moeilijk is voor mijn label en voor de pers, maar ik heb geen zin om een jaar te wachten tot het weer een keer mag. Ik wil gewoon muziek blijven maken, liefst vier platen per jaar. Nu weet ik hoe het moet, en vooral ook hoe het niet moet. Niet te veel geld uit geven."

Je hebt alles opgenomen met producer Martijn Groeneveld, in tien dagen tijd.
"Ik vond het album van Johannes (Sigmond, Blaudzun, red.) mooi, daar had hij aan gewerkt. Dit is de sfeer die ik wil, zei ik. Wij nemen op, jij bent het extra bandlid. We hadden tien dagen bedacht, maar na twee dagen stond alles erop."

Daar ging je concept.
"Ja. Ach, je maakt een schema, maar alles ging in een keer goed. De rest van de dagen hebben we onze neus zitten peuteren en scheten gelaten in dure microfoons, terwijl Martijn zijn ding deed. De eerste lading liedjes is er nu uit. Nu ga ik weer nieuwe dingen schrijven, ik alleen met gitaar. Dat hadden mensen misschien in eerste instantie al van me verwacht."

Hoe bevalt het je nu om 'out there' te zijn? Vroeger was je gewoon in je eentje op weg naar een kroeg met je gitaar, nu sta je ineens op de officiële festivalkalenders.
"Het is niet mijn ding. Ik moet ineens kaarten verkopen. Voorheen ging ik ergens heen en dan zag ik wel of er mensen waren. Speelde ik voor twee mensen, dan had ik alsnog een te gekke avond. Nu word ik verleid om meer te willen. Ik kijk om mee heen en zie iedereen dat doen, Blaudzun, Bombay Show Pig. Ik vind clubtours heel leuk, maar kaarten verkopen en promotie doen helemaal niet."

Je had als doel om mensen wakker te schudden, om de wereld kapot te maken. Lukt dat een beetje? Heb je resultaten geboekt?
"Nee, aan het eind van mijn experiment kan ik zeggen dat het nog niet gelukt is. Ik heb gezien hoe vluchtig de media zijn. Een interview is net als een tweet, het flitst aan mensen voorbij, zelfs als je het in mijn woorden verpakt. Ik moet op zoek naar een andere strategie, of opgeven. Misschien moet ik het spelletje maar gewoon meespelen."

Je nieuwe plaat klinkt feller, je bent nog bijtender gaan zingen.
"Ik deed laatst een interview met OOR. De interviewer zei het treffend: 'volgens mij had je je eerste album af, raakte je gedesillusioneerd en boos, waardoor je het tweede album nog harder ging schreeuwen. Bij het laatste liedje heb je er vrede mee. Dat klopt precies. Dat we feller spelen is geen keuze. Ik heb gewoon liedjes geschreven. Kon niet aan liedje twee beginnen voor liedje een klaar was. Op een gegeven moment had ik er tien. Mooi getal, dacht ik. We spelen inderdaad feller, en dat is deels ingegeven door het festivalseizoen. We kwamen uit de clubs, en hoewel iedereen me gewaarschuwd had voor oneerbiedig publiek, ging dat helemaal geweldig. We dachten: deze set nemen we gewoon mee naar de festivals. De eerste was Paaspop, pal achter een dubstep tent. Maat houden ging amper, en iedereen stond te schreeuwen en bier te drinken. Ik heb ze niet aangekeken. Binnen een minuut weet je: er is hier geen bubbel. Ik werk heel veel met stilte, en dat ging helemaal niet. Ik kwam Geert van The Black Atlantic tegen, die voor ons speelde. Hij dacht hetzelfde: dit moet anders."

Er staat een liedje op je album waarin je je door je vader in het gezicht laat schieten, Pie & Strippers. Dat zal hij leuk vinden.
"Hij heeft het nog niet gehoord, of in elk geval niet naar de tekst geluisterd. Als je de eerste zin van dat nummer mist, heb je geen idee meer. Waar dat liedje over gaat? Geen idee. Misschien over de teleurstelling van je opvoeding, dat je vader niet is wie je dacht."

Toen we elkaar de vorige keer spraken leek je daar wel vrede mee te hebben.
"Dat is zo. Het is net alsof je op tafel alle dingen netjes aan het opstapelen bent. Op een gegeven moment gaat de stapel toch gewoon weer omver en begin je opnieuw te stapelen. Ik ben nog steeds op zoek naar dat laffe vrede-gevoel. Toen we elkaar de vorige keer spraken, toen The Many Colored Beast uitkwam, voelde ik me goed. Ik wist: dit wil ik vertellen, en dat ga ik zo eerlijk mogelijk doen."

Heb je daar vrienden mee gemaakt?
"Nee, ik ben veel mensen kwijtgeraakt. Mensen die iets over me lezen en niet snappen wat ik bedoel. Terwijl ik het in tien minuten uit zou kunnen leggen. Moet ik daar dan energie in steken? Moet ik het goedmaken? Nee, het is mijn leerproces. Ik zit momenteel heel erg met de vraag waar heel veel muzikanten mee worstelen: de balans tussen kunst en commercie. Ik moet muziek blijven maken, en om dat te doen moet ik geld verdienen, tickets verkopen. Geert van The Black Atlantic snapt het heel goed, die balans tussen creativiteit en zakelijkheid. Ik zit nu in een periode dat ik veel wil."

Wat is er nou toch mis met een beetje succes willen?
"Als je iets wilt, wil je daarna nog meer. Voor je het weet wil je Coldplay zijn. Je wordt hebberig."

Maar jij wilt toch ook een mooie vrouw in je bed omdat ze jou geweldig vindt?
"Er is een verschil tussen iets nastreven en het leuk vinden als het gebeurt. Natuurlijk vind ik het leuk om een zaal uit te verkopen, maar ik wil er geen energie in steken om er achteraan te zitten."

Je zegt dat je zelf niet zo goed weet waar je liedjes over gaan. Welk liedje raakt je het meest?
"Friend Of Mine. Dat is het enige liedje waar ik zelf kippenvel bij krijg, vooral bij het eerste couplet. Het is alsof iemand anders het mij toezingt, alsof ik mezelf troost. In veel andere liedjes maak ik mezelf boos. Schizophrenia gaat over het feit dat ik iedere dag anders wakker word. Ik moet als ik opsta eerst even uitvinden wie ik ben. Het ene moment heb ik vrede, het andere geloof ik nergens in en wil ik liefst iedereen ontvolgen op Twitter. Dan denk ik: ik ga bij de Coffee Company werken. Dat zou een hoop rust geven. Of bij een kinderdagverblijf. Een beetje geld verdienen. Verder een rustig leven met mijn vriendin en één keer in de week naar Pollux."

Hebben ze je wel eens aangeraden die balans met medicijnen een beetje te helpen?
"Ja, maar dat wil ik niet. Het is mijn zoektocht. Ik slik al af en toe pijnstillers voor mijn rug waar ik duf van word, dat vind ik al erg genoeg. Ik heb nu ongeveer vijf jaar chronische rugpijn. Ze weten niet wat het is, ik heb het hele ziekenhuisrondje gehad en heb me er nu bij neergelegd. Eigenlijk is het een soort rouwproces. Je zegt tegen jezelf: ik ben nu 25 en ga de rest van mijn leven pijn hebben. Maar je groeit wel door zoiets. Ryan Adams is doof aan een oor, die maakt ook nog steeds platen. Ryan Adams is de enige man met wie ik seks zou willen hebben, echt vieze gay seks. Een extra doel op mijn weegschaal om beroemd te willen worden, om hem te kunnen verleiden."

Dan moet je aanpappen met Carice van Houten, die kent hem.
"Carice van Houten is de snelste manier om bij Ryan Adams te komen? Ik zie een opening. Eerst Carice."

Wat vind je zo fascinerend aan hem?
"Het is een soort natuurkracht, een komt een soort aura van hem af, het vibreert."

Ik heb hem eens geïnterviewd, het is de raarste man die ik ooit ontmoet heb, amper bij te sturen. Hij was toen niet meer van de drugs, maar van het boeken lezen. Hij vertelde dat hij in elke kamer van zijn huis een ander boek open had liggen. In de slaapkamer Tolstoj, in de voorkamer een architectuurboek. Volstrekt overprikkeld, zo leek het. Heb jij die controle nog?
"Nee, maar dat moet je ook loslaten. Laatst zag ik een interview met hem, waarin hij een soort Gandalf The White was, helemaal sereen. Daarin kun je ook een balans vinden: accepteren dat er geen balans is."

Wie heeft dat nog meer?
"Damien Rice. Heel cliché dat ik alleen maar slinger-slongwriters noem. Ray LaMontagne heeft dat niet, die was in het begin heel boos en gekwetst, nu trekt hij een countrypakje aan. Damien Rice is gewoon verdwenen. Heel af en toe hoor je nog iets van hem. Dat is toch mooi? Dat iemand niet dood gaat, maar gewoon stopt? Als ik genoeg geld verdiend heb, stop ik met optreden. Of we maken wel muziek maar zetten het op The Pirate Bay."