De nog jonge Walhof zag zijn wildste jongensdroom plotseling materialiseren: "Minny Pops had in die tijd net één album uit: Drastic Measures, Drastic Movement. Dat vond ik één van de meest compromisloze, belangrijke albums die ooit in Nederland verschenen waren." De kersverse gitarist mocht ook meteen mee op tournee naar Engeland. "Mijn eerste optreden was in Londen op de School of Economics met twee bands die in die tijd heel beroemd waren: A Certain Ratio en The Au Pairs. Ik was apetrots."

Roosmarijn Reijmer vraagt zich af of Walhof naast apetrots, niet ook dood zenuwachtig was. "Ja, ik kan me er ook helemaal niets meer van herinneren en was überhaupt blij dat ik m'n vingers nog kon verplaatsen over de fretten om er geluid uit te krijgen. Ik stond stijf van de zenuwen." Roos: "Het was nogal een big deal; want Minny Pops bracht platen uit bij Factory Records van Joy Division en New Order. Hoe is dat in hemelsnaam gelukt als enige Nederlandse band?" Walhof: "Onze zanger Wally van Middendorp vervulde in die tijd een sleutelrol in de post-punk van die tijd. Hij was een soort bloedzuiger; als hij zich ergens in vastbeet, dan liet hij niet meer los en hij belde minimaal twee tot drie keer per week met de eigenaar van dat Factory label. Die mensen moeten helemaal gek geworden zijn en hebben ongetwijfeld gedacht: 'laten we die band alsjeblieft een singletje laten opnemen, dan zijn we er vanaf'."

Zo ging volgens Walhof heel veel in die tijd. "Kijk maar naar de film Control van Anton Corbijn over Joy Division. Dat geeft een heel aardig beeld." Roosmarijn valt bij: "En die film met Tony Wilson erin..." Walhof: "24 Hour Party People ook, ja precies hetzelfde. Helemaal conform de werkelijkheid, inclusief het drugsgebruik." Roosmarijn: "En die werkelijkheid heb jij twee jaar meegemaakt en toen ging je uit Minny Pops? Dat vind ik nog best wel weinig voor je muzikale droom." Walhof: "Dat heeft niet zo lang geduurd, maar de drang om telkens nieuwe dingen te doen was heel erg groot. En de welbekende muzikale meningsverschillen, die waren er ook daadwerkelijk."

Walhof rolde meteen in het volgende mooie project: hoofdredacteur van muziekblad Vinyl, iets wat volgens Reijmer toch wel andere koek was dan de Hitkrant van nu. Walhof: "Er kwamen in de punktijd heel veel fanzines uit, dat waren vaak gestencilde blaadjes met veel drukinkt en dat zag er allemaal schots en scheef uit. Dat had heel veel kracht in die tijd, maar wij wilden twee dingen: de muziek die door de Nederlandse pers als muziekblad OOR genegeerd werd, onder de aandacht brengen en dat in een blad dat er echt goed uit zag. Er zat vanaf het eerste nummers een zogenaamde flexidisc bij, zo'n slap plaatje. Want de muziek die we beschreven, wilden we ook heel graag laten horen en die was ook niet op de radio te horen."

Reijmer vraagt Walhof terug te kijken en zijn geluid van het jaar 1983 te benoemen. "Waar ik ongelofelijk trots op ben met Minny Pops; toen Joy Division ophield te bestaan met de zelfmoord van Ian Curtis, werd er even niets vernomen van de overige leden en later begonnen die de band New Order. Omdat wij op het Factory label zaten, waren we ook het vaste voorprogramma van New Order. Zo hebben we ook het allereerste optreden begeleid van New Order, in Hal 4 in Rotterdam. Dus New Order heeft voor mij altijd, net als Joy Division, een hele bijzondere plaats in mijn leven ingenomen."

Maar New Order heeft volgens Walhof dan ook "waanzinnig bijzondere muziek gemaakt. Een van de allereerste succesvolle dance 12-inches, zelfs het meest verkocht ter wereld, kwam van New Order. En het was het begin van wat we later als de Manchester scene en de house hebben leren kennen. Dat was Blue Monday."