Naast onze ruim twintig shows in Amerika hebben we er ook vijf in Canada gedaan; eerder al Vancouver, en nu nog een rondje tijdens de laatste tien dagen rond de tour door Amerika. Te beginnen bij Toronto, Wrong Bar. Vet klein clubje, lekker vol en los. En een lekker hotel, met voor iedereen een apart bed. Dat is deze tour nog niet eerder gebeurd, geloof ik. Echt super vervelend, zoveel ruimte. Ik zoek de hele nacht in m'n slaap naar m'n spooningpartner maar vind hem niet. Geen oog dicht gedaan natuurlijk.

De avond erna staan we in Montreal, op Montreal Jazz Fest. Op weg daarnaartoe bezoeken we nog in onze roadside-attraction-style de kleinste kerk van Canada.

Montreal is ook de woonplaats van het Canadese webcam-meisje dat ons al een half jaar via Twitter volgt. Ze heeft een collega webcam-meisje meegenomen naar ons optreden. Ze hebben twintig keer zoveel twitterfollowers dan wij, en collega webcam-meisje stond twee maanden geleden in de Penthouse, vertelt ze trots. Helaas voor Jori hebben ze allebei al een vriendje, maar we mogen wel bij een van hen logeren. Twee van ons op de bank, en twee van ons in een extra slaapkamer, waar ook haar arsenaal aan seksuele hulpstukken liggen, supergemakkelijk. We kunnen maar niet op de ene film komen waar iemand met een dildo doodgeknuppeld wordt.

De volgende dag nemen ze ons met hun hele vriendengroep mee naar een illegaal techno feestje. Het bevindt zich op de vierde verdieping van een afbraakpand. Heel tof, maar de hitte daarbinnen is niet te doen, het zweet druipt van de muren. Gelukkig is een van mensen uit het gezelschap rijk en heeft een gigantisch appartement in de buurt. Met drie slaapkamers, drie badkamers, een prachtig balkon en.... airco! Dus spacen we daar lekker verder. Ik val in slaap en wanneer ik 3 uur later wakker word, zitten we alweer in de taxi terug. Jori heeft slechts een paar uur slaap nodig om ons 's ochtends naar Ottawa te rijden. Ottawa is vrij saai, maar ze hebben er 1x per jaar een best leuk festival waar we spelen. Het optreden is niet bijster interessant maar een uur na ons staat Iron Maiden op het hoofdpodium. Dat was al de moeite van het komen waard. '666' live is een absoluut hoogtepunt.

Een paar dagen later staan we in Quebec City. Daar praten ze allemaal Frans. Heel raar. We staan op een gigantisch podium, met naast ons ook Zedd, Araab Muzik, Mayor Lazer en Skrillex. 15.000 mensen staan ons aan te gapen en die groep groeit verder en verder. Heel vet.

Wanneer Skrillex de boel afsluit in zijn vliegende ruimteschip zijn het er misschien zo'n 40.000. Sjam mag die avond backstage Skrillex' skateboard even lenen maar bakt er niks van. Echt vet voor lul. Skrillex kan tenminste nog over een liggende vuilnisbak heen ollien. Heuj!
We rijden een dag later Amerika weer in voor onze laatste show op Camp Bisco. In Amerika heb je een heleboel festivals die door bands zelf zijn opgezet (Heeft Doe Maar niet ook iets te maken met Zwarte Cross...?). Deze is door de Disco Biscuits begonnen. Zij mogen daarom 8 retesaaie jamband-sets spelen op dat festival. Maar dat geeft niks. Ons slot is heel erg leuk, en om te vieren dat we een dag later pleite gaan hebben we een wat gezellige farmaceutische joepiejoepie spullen verzameld. Keilachen.

De volgende dag rijden we richting het vliegveld en beukt onze Amerikaanse manager in New York nog even een flinke deuk in het busje waar we 10 weken lang zo zuinig op zijn geweest. Het eten in het vliegtuig was uiteraard heerlijk. Heej we zijn weer terug, gaaf.
En het was me nogal een trip zeg. 9,43 weken door dat land gescheurd, 26 shows, 20.000 km gereden, weet-ik-hoeveel duizend man publiek geëntertaind, een stuk of twintig belachelijke roadside attractions, en relatief weinig broccoli.
En nu zijn we weer terug! Dus we gaan jullie hopelijk zien op Lowlands, Pukkelpop Mysteryland en natuurlijk Zwarte Cross morgen, bitches!