CONCERT
Jamie N Commons, Eurosonic, Stadsschouwburg, 12 januari 2012

MUZIEK
Hoe komt Jamie N Commons toch aan die grom? Klinkt hij op plaat nog wat gekunsteld, vanavond kan niemand er niet omheen dat de gruizige stem nog het meeste weg heeft van Tom Waits meets Nick Cave meets Mark Lanegan. Waar deze mannen jarenlang whiskey hebben gedronken en hun longen zwart rookten om zo'n strot te kweken, kan de tweeëntwintigjarige Commons toch onmogelijk geboren zijn met deze indrukwekkende stem? Niet voor niets werd Commons door BBC opgenomen in de longlist van de "Sound of 2012". De muzikale ondersteuning door zijn bandgenoten is lichter dan zijn stem: popgevoelige blues waarop eigenlijk best mag worden gedanst.

PLUS
Orgelsolo's op de juiste plekken, nummers over de duivel en het liefhebben van een vrouw, die angstaanjagende grom, en af en toe een goedgeplaatst 'one more time'. En dat alles met bezieling gebracht. Jamie N Commons en zijn band kennen het grote bluesstijlboek van voor naar achter...

MIN
...maar daar blijft het ook bij. Dit is een kopie van een kopie van een kopie, die daarmee is ontdaan van alle betekenis die de blues ooit had - hoe oprecht Commons ook mag klinken. Wanneer hij over de Killing Floor zingt heeft de zanger het niet over het slachthuis, maar refereert hij naar de bluestraditional van Howlin' Wolf. Hij mag zich dan presenteren als moderne bluestroubadour omdat hij in Chicago heeft gewoond, deze Britse jongen is uiteindelijk meer John Mayer dan Tom Waits. Naarmate de show vordert, wordt het wel erg vrijblijvend met een slappe soulballad en andere nummers die het op ieder Bevrijdingsfestival goed zouden doen.

CONCLUSIE
Een gebrek aan authenticiteit? Maakt dat echt uit voor de meisjes op de voorste rijen, die smoorverliefd naar Commons opkijken? Natuurlijk niet, die smelten weg bij het aangezicht van deze moderne bluesheld, zijn gruizige stem en zijn pakkende liederen. Ja, Jamie N Commons gaan we wel terugzien in de zomer.

CIJFER
7