Black Dice – Shithouse Drifter
De drie heren die Black Dice vormen begonnen als experimentele rockband, maar stap voor stap hebben zij steeds meer elektronische geluiden omarmd. Minder vreemd werd hun muziek er niet op, trippy en grappig des te meer. Het dit jaar uitgebrachte Mr. Impossible klinkt door alle onvoorspelbare bit-geluiden als Super Mario’s koortsdroom.

Death Grips – Get Got
Twee albums leverde Death Grips, bestaande uit vocalist Stefan Burnett (Mc Ride) en productieduo Zach Hill en Andy Morin, af. Niet dat dit in eerste instantie de bedoeling was; hun laatste album NO LOVE DEEP WEB werd gratis gelekt als middelvinger naar hun platenmaatschappij. Die dikke vinger-attitude komt net zo herkenbaar terug in hun muziek: een (zelf)destructieve aanval vol dreigende samples, beukende livedrums en agressieve vocalen.

Animal Collective – Today’s Supernatural
Waar halen ze de fantasie vandaan? Sinds hun oprichting rond 1999 hebben deze hippies 2.0 al zeven albums (waaronder één live) en een handjevol EP’s uitgebracht, elk beïnvloed door psychedelische folk en synthesizers, maar met een moderne insteek. Centipede Hz is tevens zo’n acid carnaval vol melodische verschuivingen en onconventionele songstructuren.

Metz - Headache
Dit trio uit Toronto neemt het luidruchtigste van grunge en het offensieve van post-hardcore en smelt deze om tot een eigen vorm van luidruchtige en grommende rock. Zo’n songtitel als Headache is al beschrijvend genoeg voor de destructieve gitaarsalvo’s die zich met geweld door je trommelvliezen boren.

Raketkanon – Herman
Deze Belgische band staat binnen hun thuisland bekend als ‘supergroep’. Zo voorziet Pieter-Paul Devos (Kapitan Korsakov) de band van dreigende kreten. Op hun debuut RKTKN #1 brengen zij een maniakaal en naargeestig staaltje sludge en noiserock dat overspoeld wordt met synthesizers en effecten. Luid, experimenteel en uitzichtloos; muziek die met gemak past in de Belgische film Ex-Drummer.

Trash Talk – Exile On Broadway
Je hoeft maar een paar secondes te luisteren naar Trash Talk om te kunnen raden dat veel van hun foto’s bestaan uit rondvliegend publiek. En als je als band de kans krijgt om met Steve Albini samen te werken, dan weet je dat het wel goed zit met je credibility als hardcore punk-band. Hun nieuwe plaat 119 heeft 14 nummers vol agressieve borstklopperij en duurt maar 22 minuten, hoe punk wil je het hebben?

Mount Eerie - Waves
Nadat Phil Elverum het album Mount Eerie uitbracht onder zijn werknaam The Microphones, verwierp hij laatstgenoemd pseudoniem om verder muziek te maken onder Mount Eerie. Zijn muziek kent net zoveel onvoorspelbaarheid en mystiek als de natuur zelf: van serene kamerfolk schiet hij zo over naar donderende black metal. Dit jaar bracht hij het tweeluik Clear Moon en Ocean Roar uit, een album waarboven zijn donkere wolken nooit eerder zo zwart zagen.

Pop. 1280 – New Electronix
Het is dat de naam The Horrors al bezet was, want met hun sinistere cyberpunk zetten zij een duistere sfeer neer die ieder moment een bloederige filmscène in kan luiden. Dan maar je band naar een misdaadroman vernoemen en je album de naam The Horror meegeven, moeten ze gedacht hebben. Deze plaat bevat onder meer het geluid van metaalscherven en andere freaky samples, is dit loud and weird genoeg voor je?

Swans - Apostate
Toen Swans, het geesteskind van Michael Gira, in 1997 opgedoekt werd na het uitbrengen van magnum opus Soundtracks For The Blind voelde dat als een teleurstelling. Zij benaderden namelijk de perfectionering van een fysieke, maar ook psychologisch zware beleving. In 2010 kwamen zij terug met My Father [..], maar met The Seer hebben zij die ultieme extase bereikt waar zij een dertig jaar naartoe gewerkt hebben.

The Soft Moon – Die Life
De perfecte remedie tegen al die kerst- en Nieuwjaarsgezelligheid. Zet even Zeroes van The Soft Moon op en de naalden vallen spontaan uit je dennenboom en je gebraden kip begint te bloeden, Eraserhead stijl. Deze band rondom Luis Vasquez maakt kille new wave die gedragen wordt door atmosferische synthesizers, hypnotiserende ritmes en melodiedragende baslijnen.

The Mars Volta – The Malkin Jewel
The Mars Volta introduceerde in 2003 een eigenzinnige fusie van progressieve metal, post-hardcore, jazz en exotische stijlen als salsa. De toekomst van de band staat op losse schroeven nu oprichters Omar Rodríguez-López en Deantoni Parks een nieuwe band, Bosnian Rainbows, zijn begonnen. Gelukkig voor de fan hebben ze eerder dit jaar nog Noctourniquet afgeleverd.

JK Flesh – Idle Hands
Justin Broadrick is een productieve gigant binnen de industriële- en metalscene. Zijn vele projecten hebben elk een iets andere insteek: (ex-)Napalm Death (grindcore), Godflesh (industriële metal), Jesu (drone metal), Final (drone ambient), Techno Animal (industriële hiphop) en meer. Nu is hij terug met JK Flesh, een pseudoniem waaronder hij industriële metal vermengd met dub.