CONCERT
De Avonduren op Motel Mozaïque, DakPerron Hofbogen, 22 april 2012
MUZIEK
De Avonduren vertellen fabelen en sprookjes met een mix van jazz, funk en rap als muzikale begeleiding. Dit naast een gezonde dosis spoken word met actualiteiten zoals het verhaal over een politicus, net nu de regering is gevallen. De vijf rasmuzikanten uit het kamp van Kytopia maken er een mooi geheel van, waar de creativiteit vanaf druipt. Muziek voor het hele gezin zo blijkt want een aantal mensen hebben hun kinderen meegenomen. Tijdens de net afgesloten clubtour speelde de band in bijna donkere zalen, waar het weinige licht een mysterieuze sprookjesachtige ambiance creërde als sfeerverhogend middel en ter ondersteuning van de verhalen. Haal dat weg en wat blijft er dan over? De muziek en de verhalen.
PLUS
Om met dat laatste punt te beginnen: welke programmeur haalt het in zijn hoofd om een act met de naam De Avonduren, welke de show steevast begint met de tekst “De avond valt, en het licht trekt weg”, midden op een zonnige middag in de openlucht te programmeren? Wonderwel blijkt dit alles toch goed uit te pakken, dankzij het mooie weer. Er is een aardige opkomst door de zon en de band is zichtbaar blij met het decor. Alles valt op zijn plaats. Het gemis van de donkere sfeer komt de muziek ten goede en de teksten komen beter over. Dat bij dit festival de kunst voorop staat is te zien aan het instrumentarium. Het experiment wordt niet geschuwd. Men laat zien dat dit een groep is met technisch stuk voor stuk zeer goede muzikanten. Een fabel wordt opgevolgd door een verhaal met een moraal, waarna de show weer verder gaat met de muziek. Tijdens de clubtour zorgde dit vaak tot onrustige zalen die de aandacht niet vast konden houden, maar de relaxte sfeer zorgt er nu voor dat de mensen beter luisteren. Naarmate het optreden vordert krijgt het publiek er ook meer zin in. Er wordt meer 'bewogen', ook door de kinderen voor het podium en zelfs de honden zijn stil bij de zware drumsecties van het nummer ‘GHR’.
MIN
De muzikanten staan op een podium van zes bij zes met, pak 'm beet, vijfenveertig verschillende instrumenten. Erg intiem maar moeilijk werkbaar. Dankzij de ligging van het podium schijnt de zon zo fel, dat het publiek een aardige afstand van het podium houdt. Aan het eind van het optreden heeft MC Kapabel last van zijn stem. Het moet dus een zware bevalling zijn geweest. Ook vallen hier en daar wat ongemakkelijke stiltes. Het publiek heeft in het begin soms niet door dat een nummer afgelopen is. Als MC Kapabel het nummer ‘Sjakie’ wil inzetten, blijkt Bram Hakkens nog niet klaar te zijn wat zorgt voor een minuut zonder muziek en pratend publiek. Ook de speakers achter het publiek zorgen nog voor een extra stukje irritatie door de vertraging in het geluid, waardoor een voortdurende echo ontstaat.
CONCLUSIE
Het had allemaal een stuk slechter kunnen uitpakken. Zou de regen die het festival de afgelopen dagen heeft geteisterd zijn gebleven, dan was deze middag letterlijk in het water gevallen. Dat een band, waarvan de performance beter past in het theater dan op het openluchtpodium, hier een sterk optreden levert is knap. Credits in deze dan toch voor de programmeur. De Avonduren blijken meer goede nummers te hebben dan het meest bekende nummer, ‘Sjakie’. Misschien heeft de band dan toch eindelijk het juiste podium gevonden voor hun kunsten. Al met al een geslaagd einde van deze editie van Motel Mozaïque. Op naar het volgende project.
CIJFER
7