Het verschijnen van One Punch Pete, het derde album van Lefties Soul Connection heeft iets langer op zich laten wachten dan gepland. Na de voor de 3VOOR12AWARD genomineerde plaat Skimming The Skum tourde de band intensief in binnen- en buitenland, stapte hun bassist uit de band, werd een theatertour gedaan met Hind, startte zanger/gitarist Onno Smit het project Beans & Fatback en wisselde de band van label. 3VOOR12 ging bij Hammond-speler Alviz op bezoek om het verhaal van Lefties Soul Connection te horen: "Uiteindelijk was de plaat begin dit jaar af, maar de release is toch over de zomer heen getild. Zo zijn vier jaar heel erg hard voorbij gegaan."

Bij binnenkomst in zijn huis in de Zeeheldenbuurt in Amsterdam valt direct op dat de kamer is ingericht op kinderen, maar er is duidelijk één muur voor papa overgeblevenen, zorgvuldig dichtgebouwd met lange rijen vinylplaten. "Ik ben tien jaar geleden een avond gestart samen met Bart Fader in de Mazzo", vertelt Alviz terwijl hij naar de platenkast loopt. "Die avond heette Struttin' en daar draaiden we echt alleen maar vinylsingletjes. De meeste singletjes die we toen draaiden waren meer acid jazz of soul jazz, maar we wilden ook meer de rauwe kant op, de deep funk. Ik zat al met Onno samen in een andere band en de plaat die ons er toen echt die rauwe funk ingesleurd heeft is Keb Darge's Legendary Deep Funk. Dat was de eerste compilatie die echt puur die kant liet horen. Keb Darge had een avond in Londen die heel goed liep en dat zijn wij toen eigenlijk in Amsterdam ook gaan doen met Struttin'. Uiteindelijk is daar dus ook Lefties uit geboren. In eerste instantie zijn we nummers van die verzamelaar gaan spelen en later zijn we ook eigen werk gaan maken. Het idee was dat Struttin' een soort organische blend zou worden tussen livemuziek en dj's; iets dat je nu veel vaker ziet."

Internationaal
Over de jaren heen speelde Lefties Soul Connection veel in binnen- en buitenland en de band heeft dan ook een flinke reputatie in de scene. "Iedereen die in de deep funk zit kent ons wel, ongeacht of dat nou in Amerika, Japan of Australië is. Dat is het voordeel van een vrij beperkte scene. In deze tijd van internet kan je heel snel iedere hoek van de wereld bereiken. Binnen de scene kennen we ook wel veel bands persoonlijk. We zijn bevriend met de jongens van Daptone Records in New York. Ik heb Gabe Roth en Neal Sugarman hier vaker ontvangen en die hebben ook wel gespeeld op onze Struttin' avonden. Er was ooit een plan om bij hen in New York te gaan opnemen, maar dat is toen uiteindelijk toch niet rondgekomen. En in Spanje heb je The Sweet Vandals, waar we goed contact mee hebben. Hun drummer organiseert een tour voor ons in Spanje in mei. Zo gaat dat, er is een aantal bands waar je goed contact mee hebt en die helpen elkaar dan ook."

Met zo'n internationale following zou de band overal wel kunnen spelen, maar zo eenvoudig gaat dat uiteindelijk allemaal niet. "We hebben wel aanbiedingen om op te treden in Zuid Amerika ofzo, maar logistiek en financieel is dat een hele operatie. We willen heel graag, maar het gaat gewoon niet altijd. Meerdere bandleden hebben een gezin, dus het is gewoon prioriteiten stellen. Japan ligt wel echt in het vizier. We zitten daar bij een label, maar het hangt er nog helemaal vanaf hoe de plaat daar gaat lopen of we daar ook echt heengaan."

Set-back
Voor sommige mensen voelt het nieuwe album als een terugkeer van Lefties Soul Connection, maar de band is nooit echt weggeweest. De voornaamste set-back voor de band was het opstappen van bassist Bram Bosman. "De timing was vrij slecht. Het schrijf- en opnameproces voor deze plaat waren we al ingegaan toen hij stopte. Een deel van de nummers is ook nog met Bram gemaakt. Omdat we een heel specifieke stijl spelen was het wel lastig om een geschikt iemand te vinden. We zijn een funkband, maar ook weer niet echt. We hebben veel muzikanten op auditie gehad die met zessnarige bassen aankwamen of hele effectenbakken meesleepten. Wij zitten in dat opzicht eigenlijk veel meer in de rockhoek. Uiteindelijk hebben we Pieter Bakker uit de auditie getrokken. Hij is een sessiebassist en Lefties is zijn eerste echte band. Hij is pas vierentwintig, maar hij past er perfect bij, zowel muzikaal gezien als op persoonlijk vlak."

De meest opvallende verandering in de band zoals we die horen op One Punch Pete is het werken met gastvocalisten. "We hadden altijd al het idee om met mensen samen te werken en voor deze derde plaat leek het ons voor de diversiteit goed om dat ook daadwerkelijk te doen. In eerste instantie hebben we twee nummers opgenomen met de Duitse zanger Flo Mega en daarna ook met de Londonse zangeres Corrina Greyson. Met hen beiden hebben we een tour gedaan in hun eigen land, maar we waren eigenlijk op zoek naar iemand in Nederland. Het was lastig om iemand te vinden die bij onze stijl paste. Het is tegenwoordig in om rustig en jazzy te zingen, maar wij spelen juist stevig en vol energie, dus dat vonden wij niet passen."

"Uiteindelijk zag ik Michelle David in Bitterzoet en ik dacht dat zij perfect bij ons zou passen. Haar power en podiumpresence vielen mij direct op en via via heb ik toen contact met haar kunnen opnemen en afgesproken dat ze een keer in onze oefenruimte zou komen. Daar knalde het meteen. Zij kon onze power aan en ging er eigenlijk nog overheen, dus dat voelde als een match made in heaven. We hebben toen vier nummers met haar opgenomen en nu gaan we samen met haar live aan de slag. Het is de bedoeling dat we de komende jaren met haar samen gaan optreden. Het wordt een mix tussen onze eigen muziek en nummers met haar samen, waarin zij ook covers zingt en de nummers van Corrina Greyson doet."