CONCERT:
Janne Schra, Into The Great Wide Open, Sportveld, zaterdag 8 september 2012

MUZIEK:
De inmiddels Nijmeegse zangeres kiest na een decennium met Room Eleven en nog meer jazzpop als Schradinova nu voor haar eigen naam en een meer folk- en country-georïenteerde koers. Ook heeft La Schra haar band (met een aantal leden van Schradinova en Room Eleven) vervangen, naar eigen zeggen om de jazz los te kunnen laten. Volgend weekend begint haar theatertour 'De nieuwe... Janne Schra' en dus staat ze op Vlieland ook met die band: met gitarist Jurgen Burdorf, drummer/percussionist Gijs Anders van Straalen (o.a. Wouter Hamel) en het van Kyteman bekende strijkorkest Red Limo String Quartet.

PLUS:
Voor de theatertour (en in aanloop naar het album dat in januari moet uitkomen bij Universal) heeft ze een EP gemaakt, die ook volgende week verschijnt. Opener van die EP en ook van de set hier is Speak Up, dat als mooi klein folkliedje begint en halverwege aanzwelt dankzij beats en strijkers. Ze heeft de weide meteen beet. Zoals ze toch ontwapent; glimlachend, teasend, grappend en gekleed in een lange zwarte jurk met gouden kwastjes en blootsvoets over het podium zwevend. Van de EP speelt ze meteen ook het meer up-tempo en lichtvoetige Light Up en Different, waarvoor Schra achter de toetsen kruipt. Ze speelt ook nummers van Schradinova en een enkele van Room Eleven (Stranger), maar de nieuwe nummers van de EP blijven uitstekend overeind. Toch is het hoogtepunt niet van haar hand: Eyes On The Prize van M. Ward, dat ze samen met Ward opnam voor haar aanstaande album. "M. Ward is hier niet... maar daar is Ben Caplan!" De Canadees krijgt veel handen op elkaar en charmeert Schra: "You look fantastic." Schra riposteert: "You look really...covered." Caplan doet recht aan Ward met een nog rauwere whiskey-stem die wonderwel bij die van Schra blijkt te passen. Vanachter die baard staat hij haar prachtig het hof te maken; hoe een zoetsappige kerstsingle uitgroeit tot het hoogtepunt van de set.

MIN:
Het wordt soms wel erg zweverig; "Het lijkt me een goed idee als iedereen hier iemand vindt, samen tien kinderen krijgt en die kinderen ook weer tien kinderen krijgen en die allemaal ook hierheen komen". Ehm nee: dat wordt een vreselijke inteelt en vooral overvolle bende die het festival van haar charme zou beroven. Bovendien: weet je wat tien kinderen aan alimentatie kosten?! Als een hogepriesteres van The Polyphonic Spree (maar dan in zwart) steekt Schra haar armen wijd en declameert het volgende lied. In het een-na-laatste nummer, Place To Run uit haar Schradinova-tijd, gaat het even mis. De band zet voor het eerst stevig rockend in, maar Janne timet verkeerd. Ze stamelt sorry, springt op de monitor en begint opnieuw. De zenuwen zijn er - vlak voor de theatertour - nog niet helemaal vanaf.

CONCLUSIE:
Hoewel Case Mayfield anders beweerde, lijkt Janne vooral een klik met Ben Caplan te hebben. En passant laat ze deze set horen veel meer met die stem te kunnen dan zwoel en jazzy. De nieuwe rootsy nummers hebben meer pit en inhoud en maken benieuwd naar het album. De klik is ook daar met het publiek, er wordt muzikaal niet heel veel van de bezoekers gevraagd en het Sportveld dompelt zich gretig onder in de feelgood sfeer, de muziek en de liefde die van het podium komen. En die geweldige stem, laten we dat niet vergeten. Janne Schra is de bijna perfecte dagopener.

CIJFER:
7,5