CONCERT
TOY, Crossing Border Den Haag, Waterloo, 17 november 2012
MUZIEK
Psychedelische en spacerock van shoegazend kwintet uit Londen. Drie van de vijf leden zaten in Joe Lean & the Jing Jang Jong, een indierockband die op London Calling 2008 niet bovengemiddeld scoorde en stopte in 2009. TOY ontstond in 2010, kwam vorig jaar met de eerste single en werd in januari 2012 door NME onder de '100 new bands you have to hear' geschaard. Het in september verschenen titelloze debuutalbum is geslaagd en een goede voorbode van wat je live kunt verwachten.
PLUS
TOY begint met de lichte psychpop, met haast symfonisch toetsenspel en lichtvoetig gezongen door Tom Dougall, die qua dictie en zanglijnen verdraaid veel weg heeft van Pulp's Jarvis Cocker. Terwijl het zicht juist lichter wordt en de lichtshow een steeds grotere toevoeging blijkt, wordt het muzikaal steeds donkerder. De instrumentale jams worden langer en veelvuldiger, krijgen meer lagen, snelheid en decibellen mee en vooral gitarist en toetseniste krijgen flink de ruimte om los te gaan. Een bij vlagen overstuurde en fijn feedbackende psychedelische shoegazetrip is het gevolg en die gaat niet meer liggen. Dat hoeft ook niet, want hoewel de band niet heel veel lucht meer toelaat in de set, wordt die almaar dwingender en overweldigender; de bezoekers laten zich meezuigen in de geestverruimende trip van de Britten.
MIN
Die trip eindigt uiteraard wel, zoals gepland, na 45 minuten en dat is echt te vroeg.
CONCLUSIE
TOY heeft bij de soundcheck al een decibelmeter uit het lood doen slaan, laten weten niks voor een sessie te voelen en op het podium komt frontman Tom Dougall ook allesbehalve vriendelijk over. Voor zijn bandleden heeft hij ook geen vriendelijk woord noch blik over; alles staat in het teken van een duistere, harde psychrock- en shoegazeshow die almaar meeslepender wordt. Heerlijk en zoveel waardevoller dan vriendelijkheid. Die set is dermate bedwelmend en verslavend, dat als je aan het einde ontwaakt niet weet of je nu twintig minuten of anderhalf uur onder zeil was. Maar wat je wel zeker weet is dat het nog best even had mogen duren.
CIJFER
8,5
#CB12: Geestverruimende shoegazetrip van TOY
Duister, hard en steeds meeslepender
Tot de lichten wat feller gaan branden, zien we vijf meisjesachtige figuren op het podium. Al gauw blijken het vier mannen en de op een weirde manier betoverende Spaanse toetseniste Alejandra Diez. Spil Tom Dougall en zijn drie langharige mannelijke kompanen ogen qua kledingdracht als de Stones in de jaren zeventig. Bassist Maxim Barron en drummer Charlie Salvidge lijken qua haardracht bovendien zo weggelopen uit Spinal Tap. Maar TOY blijkt allesbehalve een rockpastiche, maar een groep die van lichte psychpop naar duistere shoegazenoise gaat.