#CB12: Finn, Hood en Johnson brengen Amerikaanse liedjesgeschiedenis mee

Verhalende humoristische kijk op het soms moeilijke leven

tekst en foto's Judith Laanen ,

Je hebt van die muzikanten die vreselijk goed kunnen musiceren. Dat juichen we bij 3voor12 ook toe. Muzikanten die zulke mooie luisterliedjes maken als Finn, Hood en Johnson verdienen een zittend publiek. Deze verlengde versie van de sessie op het 3voor12-podium is met anderhalf uur wat aan de lange kant, maar je krijgt wel een stukje Amerikaanse geschiedenis mee.

CONCERT
Craig Finn, Patterson Hood en Will Johnson, Crossing Border Den Haag, Waterloo, Nationale Toneelgebouw, vrijdag 16 november 2012

MUZIEK
Craig Finn (The Hold Steady), Patterson Hood (Drive-By Truckers) en Will Johnson (Centro-matic) spelen op Crossing Border samen elkaars liedjes, een zogeheten songswap. Gevalletje ye olde country-folk-liedjes spelen.

PLUS
Mannen met baarden die kunnen doorgaan voor die ene oom in je familie die elke verjaardag zo mooi verhalen kan vertellen over 'vroegah', en dan het liefst met een gitaar erbij. Daar zijn Craig Finn, Patterson Hood en Will Johnson goed in. Ze hebben de gave een grote zaal klein als een huiskamer te maken en de intieme sfeer neer te zetten die je het optreden in trekt. Tel daarbij een snufje hartverscheurende melancholie met een stevige dosis humor bij op, en je hebt een trio dat zomaar kan doorgaan voor ontsnapte TBS'ers. Johnson, die ook deel uit maakt van Monsters of Folk, kan zijn gitaar machtig laten trillen als een didgeridoo. Zijn doorwrochte stem klinkt alsof hij al een leven lang pijn achter de rug heeft. Hij voelt zich ook wat melancholisch vanavond, zegt hij, omdat dit het laatste optreden van hun tour is. Gelukkig valt er nog wat te lachen als Finn een nummer speelt over ene Billy Ringo, zo'n gast die je uit de kroeg kent en die altijd wel wat naars overkomt maar om wie je toch moet lachen. Teksten als 'I'm only looking for an acceptable level of bullshit I can live with, but something's gotta give' kunnen rekenen op goedkeurend gejuich vanuit het publiek.

MIN
Voor nieuwkomers is het pittige kost. De halfvolle zaal spreekt boekdelen: dit optreden is voor de echte fans, die ook luid hun goedkeuring tonen of in trance mee staan te deinen. De rest komt even kijken maar druipt snel af, je voelt je namelijk al gauw een verstoorder van de rust die in de Waterloozaal hangt.

CONCLUSIE
Amerikaanse folkmuzikanten zijn erg sterk in het vertalen van levenslessen of stukjes geschiedenis naar één nummer. Niks geen kant en klare popmeuk, maar liedjes waar je van begin tot eind naar moet blijven luisteren om de boodschap te kunnen begrijpen. Het gaat namelijk niet om dat ene riffje, of dat catchy refrein, het gaat om het verhaal. Dat is de kracht van folkmuziek, en dat is ook vanavond de kracht van Finn, Hood en Johnson.

CIJFER
7