Tijd voor Kraantje Pappie met vaste crew Fiddox en DJ Friss. Het drietal weet dat ze harde beats moeten meebrengen, dus opent de verliezer van de State Awards met knallers ´Hoop Nu´ en ´Het is Over´. De geluiden van geweerschoten en ontploffingen vatten de entree prima samen. De Noisia sound druipt er vanaf. Net als bij Dope D.O.D. is er een sterke chemie tussen Kraantje en Fiddox. Na 200 shows dit jaar is het leuk om te zien dat Fiddox meer en meer raps voor zijn rekening neemt. De terugkerende grapjes, zoals het ´klootzak´ moment tijdens ´Ze Volgen´, voelen spontaan. Het nummer ´Ghostin´ is speciaal voor het festival gemaakt.

Het publiek gaat uit zijn dak, terwijl Kraantje ieder nummer een stapje harder gaat. Het optreden heeft hier niet onder te lijden. Het trio weet de teksten om te zetten naar lollige taferelen. Bovendien is er genoeg tijd voor wat eerlijke interactie met de fans. ´Wat Nou Als Het Lukt´ wordt opgedragen aan iedereen die nog belangrijke dingen heeft te doen voordat het jaar eindigt. Vanavond is dat enkel los gaan. We zijn in 010 dus komt er een portie Rotterdam Terror Corps boven waar flink op wordt gehakt en gejumped. Hoe kan je dit uitstapje beter vervolgen dan met ´Van God Los´. Zich kapot zwetend vraagt de rapper in feeststemming ´´Waar is dat Kraantje? Daar is dat Kraantje!´´ Afsluitend brengt hij zijn doorbraaksingle. Wat een showman!

Sommigen lijken hierna gebroken, maar de avond is pas halverwege. Posij neemt direct plaats achter de decks. De Noisia protégé uit Groningen houdt de Dubstep sound in ere maar gooit er vanalles doorheen. Momenteel is hij druk bezig aan zijn eerste plaat. Tot die tijd hebben we zijn EP Empty Lungs met vier nummers waaronder de knallende titeltrack en ´Acoustic Robot´. Props krijgt hij niet van de minste, zo zijn Flying Lotus, Skrillex en Chase and Status laaiend enthousiast. Vanavond weet hij eigen tracks te mixen met de zomerhit van twee jaar geleden ´We No Speak Americano´. Hij keert terug richting de hiphop door Tinie Tempah te draaien. De man die zelf rap mixt met dance beats. Er wordt vrolijk verder gebounced, want echt dansen is het bij velen niet meer te noemen. Een soort van pogo, maar dan afzonderlijk en vriendelijker. Posij beweegt gezellig mee op zijn eigen creaties. Terwijl hij zijn ding staat te doen komen de twee gasten van Modestep aanlopen. Als echte Engelsen, overladen met drank, staat het duo wat stoïcijns langs de kant te wachten.

On stage komt hun ware aard naar boven. Wanneer we denken dat het niet harder kan, stapt Modestep het podium op. ´´New Heroes Arrive´´, dat is de aankondiging en we zijn vertrokken. De vloer trilt en de sirenes gieren door de tracks. In combinatie met de rood-blauwe spots geeft het een hallucinerende vibe. Vanavond is overigens een DJ show van de band uit Londen. Frontman Josh Friend bezit wel een microfoon, echte meerwaarde biedt hij niet. In de andere hand houdt hij immers zijn Vodka Orange. Broer Tony staat achter de knoppen en gooit er de ene na de andere banger uit. Prodigy´s ´Smack My Bitch Up´, Darude´s ´Sandstorm´ of Nero´s ´Promises´ verdwijnen in de mix met hun eigen ´To the Stars´. Josh blijft omhoog kijken, is het richting de sterren of wil hij het dak er af blazen? Spreekwoordelijk is dat vanavond al lang gebeurd. De debuutsingle ´Feel Good´ is een perfecte beschrijving voor het gevoel van iedereen deze avond. Het publiek heeft rond vier uur nog een laatste restje energie gevonden, zodat een volle WORM blijft bewegen. Op de tonen van de afsluiter Nicon kunnen we melden dat Dubstep en Drum and Bass leeft in Nederland, met dank aan dit soort artiesten van eigen bodem.